VIOLENCIA PROFUNDAMENTE ANTIDEMOCRÁTICA

                        

  Nunca estiven tan de acordo con Rajoy, ese gobernante experto en prometer que nos gobernaría como Deus manda e agora é o dono do silencio: nada é tan profundamente antidemocrático como a violencia. E nada pode augurar peor futuro. Certo. Por máis que reflexiono, nada me parece tan violento, perigoso e antidemocrático como deixar sen os seus aforros a xubilados que gardaron durante a súa vida a base de privacións para non pasar miseria na súa vellez; nada me inquieta tanto como ver a millóns de mozos refuxiados na casa dos pais ou os avós, sen traballo, sen esperanza, á espera de que escampe tal e como os gobernantes nos prometen un día si e outro tamén a cambio de que colaboremos mansamente; non atopo violencia moito peor, agás pegarlle un tiro, que irlle suprimindo os medicamentos e os coidados aos vellos que non se poden valer; calquera que non se cegue adredepode observar que pouca violencia resulta tan exasperante como ver a cantidade inacabable de lambóns, mentiráns, aproveitados, defraudadores, ladróns, malversadores e desapiadados gobernantes que se aproveitan dos cartos públicos para os seus escandalosos estilos de vida. 
   Coincido plenamente con Rajoy e os seus palmeiros, eses que se escandalizan día e noite preocupados pola que se pode armar se algúns exaltados insultan a un deputado e o seu  fillo se enteira de que moitos desafiuzados están sen casa e de tanta desesperación non saben a onde acudir, en que a violencia é moi mala conselleira, sábese onde comeza e nunca onde acaba. Claro que si. Deben andar con ollo e con tino os causantes desta violencia institucionalizada, os que se encargaron de mandar ao paro ao 26% da poboación, os que enredaron cos cartos dos traballadores honrados nun casino emocionante e divertido no que amoreaban pilas de cartos, os ganadores permanentes, os que nunca perden, os que lles obrigan a pagar cos culpas aos débiles e indefensos. É moi perigosa a violencia. Esa que argalla trampas e letras miúdas para enganar aos ignorantes, a que consegue revirar as leis de tal maneira que nunca prexudican ao poderoso, a que permite e favorece a desigualdade insultante cara a que imos sen importarlles o máis mínimo mentres atopen saída para as súas riquezas e caprichos. Completamente e profundamente antidemocrática, Sr. Rajoy. Nada podería selo máis. Xa sei que a vostede o que lle preocupa é o grupo de desafiuzados reunidos para se protexer, eses que se tiran á rúa e berran por non agredir, petan no chan por non morder. Esa é a violencia que excita aos gobernantes, a que lles pon os pelos de punta, a que axiña convén desactivar mediante as estratexias máis ruíns: que se a turba é incontrolable, que se a policía debe intervir de inmediato, a democracia dálles tal poder, que se están provocando para que alguén perda os nervios e se arme unha gorda... Non serei eu quen defenda o desorde e a anarquía. Pero non nos veñan con enganos infantís. Os verdadeiros violentos, os insufriblemente abusóns, os descarados aproveitados e responsables desta situación non son hipotecados que despois de quedar sen traballo deixan de pagar dúas mensualidades ao banco; os violentos perigosos non son anciáns de 80 anos desesperados por perder os aforros dunha vida; os antidemocráticos  e aos que a policía debe vixiar de cerca non é aos funcionarios que se rebelan contra a diminucións das súas condicións de traballo na sanidade ou non ensino
      A ver se deixamos de enganar e tomarlle o pelo á xente. Os violentos de verdade, aos que debemos temer, os que poden causar unha auténtica desfeita social, son os que usan a intelixencia para articular letras pequenas coas que enganar a sacrificados e honrados cidadáns;  os que retorcen os sistema xudicial para que os falsificadores e ladróns saian por norma sen pena; os que utilizan o poder baixo a trampa de que van para servir e sérvense del de maneira groseira; os que foxen cos cartos a paraísos fiscais eludindo contribuír co ben común; os que manexan e forzan as leis para que sempre lles favorezan; os que menten descaradamente e enganan e terxiversan a realidade para que a maioría crea vivir en liberdade cando en realidade queren manexala coma a rabaños de cordeiros; os que utilizan a educacións para instaurar a reprodución dunha elite que continúe con este estado de cousas, sen posibilidade de mobilidade social, de transformación. Esta é a violencia profundamente democrática que está levando a Europa a un camiño sen saída. E se nalgún momento un deputado pasa por un mal trago, se o seu fillo se enteira abruptamente que son moitas as familias que quedan sen teito e que millóns de persoas non poden traballar e viven na desesperación, sen desexarllo, que non dramaticen,  non é esta  violencia comparable nin de lonxe á que se está exercendo contra eles, os desesperados. 

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA