domingo, 29 de junio de 2014

CLARO QUE PODEN


Podemos? Non a creo. Pero claro que poden. Poden coa velocidade do raio aprobar unha lei de abdicación para mostrar ao mundo que a estabilidade e continuidade das institucións é exemplar; poden despois dunha chamada telefónica, da noite para a mañá, modificar a constitución  para que nunca máis se poida desaxustar o orzamento básico, con independencia das necesidades da poboación; poden aprobar máis que á velocidade do raio o aforamento do rei que xa non é rei pero segue a selo, disque algo que non ocorre en ningún outro país de Europa; poden, despois de ridiculizar aos expertos que os asesoraron, reformar sen reformar o galimatías dos impostos, facéndonos crer que todos ganamos, cando en realidade os únicos que ganarán serán os asesores porque a complexidade de algo que podería ser fácil e entendible é inextricable. En fin, poden facer o que lles dea a gana, coa celeridade que lles pida a necesidade e sen a máis mínima culpa nin vergonza nin ánimo de rectificación. 
Poden manter a Magdalena Álvarez na vicepresidencia dun banco europeo ata o último segundo co descaro da espera paciente a ver se algún erro xudicial a libera do calvario; poden dicir sen rubor, como acaba de facer o aspirante Pedro Sánchez, que o PSOE fodeuse cando indultou ao exbanqueiro Alfredo Sáenz (non, Pedro, non; xa estaba fodido antes, iso só foi unha groseiro modo de rirse de nós); poden vivir entrampados nos financiamentos escuros e tortos os sindicalistas andaluces; poden Felipe e Aznar presumir de casta con clase, cando foron eles os que colocaron as primeiras pedras deste edificio en ruínas, cheirento, podre, que se esborralla non por culpa de Pablo Iglesias senón das súas malas prácticas.
Poden, xa creo que poden, lanzarse a degolo contra Pablo Iglesias, agora demo visible de tódolos males que nos asexan, dun futuro cubano, venezolano, sen papel hixiénico nos comercios, Mercadona expropiada, Santander tomado polo exército revolucionario, Endesa asaltada na madrugada polos comandos roxos, todos unidos nun fronte, dos restos de ETA, os incipientes guerrilleiros galegos e tódolos antisistema dos cordóns das cidades armados ata os dentes para apropiarse de estolas de visón e xoias agochadas en caixas fortes de mansións por gardas privadas mal protexidas. Claro que poden xogar con todos os temores a costa do mozo da coleta, iso que o pobre aínda nin en Bruxelas nin Estrasburgo dixo esta boca é miña.
Vaia se poden. Poden lanzar toda a artillería informativa para nos convencer de que cando os poderosos medran, non importa con que diferencia, algunha migalla caerá na mesa do pobre; poden disimular que é España o país no que máis está aumentando a desigualdade entre os cidadáns, coma se iso fose un pecado venial, a culpa é do terrorista e separatista Pablo Iglesias, as diferencias nunca causan conflitos socias; poden agochar  que hai nenos neste país que pasan fame, culpando de populista resentido a quen o denuncie; poden manter privilexios de casta a pesar de que saben que toda a poboación adoece diante desas provocacións; poden manexar a xustiza para que a cada paso  se constate con maior claridade que quen conta con medios sabe retardar, embarullar e salvarse, mentres que os que carecen  deles reciben o peso da lei sen contemplacións; poden ir deixando esmorecer ao bo de Bárcenas, entre tratos secretos, amaños e compensacións indemostrables, coma se non pasase nada, un mero asunto dun vulgar raspiñeiro que levou algúns cartos para Suíza; poden gabarse de solucionar o problema da educación reducindo bolsas de estudo; poden seguir na liña lenta pero segura de ir escorando a sanidade cara a privatización insistindo en que é pura invención dos seus adversarios políticos; poden enredarse en vaguidades baleiras ( refírome ao PSOE) mentres non teñen un criterio claro e sostible  sobre case nada, poden ir á deriva e pretender que creamos que se están fortalecendo.
Claro que poden. Poden iso e todo o que queiran. Ata a Bruxelas lle poñen cara se de medidas electorais estamos falando. O que moito me temo e que non poida a maioría dos cidadáns facerse oír e entender e valer. Porque polo de agora só dous millóns largos de votos os alertaron, necesitaríanse outros tantos para que realmente nos tomen en serio, para que deixen de embobarnos con rodas de muíño e dunha vez entendan que isto necesita un cambio na maneira de exercer a democracia, de xestionar os bens públicos, de implantar de vez unha reforma fiscal clara, entendible e non castigadora, coma sempre, das nóminas e de manter os servizos sociais (educación, sanidade, dependencia) así como a tendencia á igualdade no centro de decisións. Cando se quere, pódese. O caso é querer. Por iso non sobra, de momento, un podemos contra os que poden. 


PUBLICADO EN DIARO DE PONTEVEDRA

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.