sábado, 14 de junio de 2014

INCRIBLE


A MEU pai parécelle incrible. Por máis que meu irmán e máis eu nos poñemos serios e tratamos de lle facer ver a realidade, el gurra en que non é posible, que iso resulta incrible para a súa cabeza desgastada polos anos. Como vai ser certo, pregúntase, que a un elemento -home non lle gusta chamarllo- como é o fillo da Pantoja cobre un triste euro por saír na televisión? Que si, papá, tratamos de facer que entre en razón: páganlle por facer de DJ, por cantar e por falar mal de súa irmá ou ben o que lle apeteza. Iso non pode ser posible, pasa a man pola cabeza papá e insiste: Non digo que a nai, se ten cartos, que non pague para que o deixen saír aí, se ese é o seu gusto, que ao rapaz saír na pantalla se cadra tenlle chiste, que non, non o digo, pero de aí a que lle paguen, coma se fixese un traballo... Nin DJ nin sopas de viño, por iso non se pode cobrar. Pois como o oes, aclarámoslle: cobra. E buscamos apoio en mamá, que non dá moito: Quen, o fillo da Pantoja?, eu que sei, cobrar non debería cobrar, niso ten razón teu pai. E por máis que pelexamos, o incrible segue sendo incrible: Ou que mundo é este, cara onde imos, meus filliños?, pregúntase meu pai antes de dar por pechada a discusión.
Igual de incrible resultan algunhas condutas de políticos que deberían dar probas de maior perspicacia. Que a desfeita de Santiago prometía horas malas a ninguén se lle podería escapar, pero que as respostas e tomas de decisións que esixía tal despropósito se alongasen tanto, resulta incrible. Coma unha goma de mascar, os dirixentes políticos estiveron desde a confección de listas ata o derrubamento final (final?) amosando un desprezo polos votantes fóra do usual. Se para algúns resulta incrible que a Parriquín lle paguen, xa me dirán o incrible de que, sabéndose como se sabía por todo Santiago, dende os taxistas aos comerciantes, nas cafeterías de día e nos bares de noite, a que dedicaba o seu tempo libre o sr. Conde Roa, como puideron mantelo de cabeza de cartel.
E despois da dimisión como non atallaron o que se vía vir; como se agarraron á hipótese de que unha sentenza favorable salvaría aos sete magníficos. E como aínda, para máis escarnio da cidade santa na boca de toda a prensa nacional, o sr. Currás mareou a perdiz ata reservarse continuar de concelleiro. Que mundo é este, cara onde imos con tantas condutas realmente incribles?

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.