PAÍS DE BOBOS

SON tantos os casos, tan frecuentes, que un xa perde a conta e non retén nin baixa a dificultade para saber quen é quen nisto da corrupción. Por iso, cando con motivo do último escándalo, escoitei o nome de Granados non fun capaz de asocialo a ningún rostro. Despois, coa catarata de informacións imposibles de ignorar, conseguín poñerlle cara a ese presunto estafador: coñecíao de saltar dunha cadea a outra vendo lóstregos de debates repetitivos, era aquel senador do PP que con tanta paixón e descaro discutía sobre todo e con todos, sempre cun sorriso de superioridade, seguro das súas simplezas, dono do seu argumento inamovible: os nosos (os do PP) non son ladróns coma todos os demais. Acostumaba a despachar sabedoría nesas cadeas especializadas en esfolar a todo canto soe a esquerda, ben acompañado de presentadores partidarios de encirrar máis que de moderar. Asociada cara e discurso co presunto delincuente pola actividade como conseguidor de comisións con empresas corruptoras a favor de políticos corruptos, non saio do meu pasmo.

Aceptemos que a tentación pesa, que probado un belisco do 3% non é doado deixar a comechón. Tapemos ollos e nariz, sexamos laxos. Agora ben, que un individuo de tal catadura se preste a saír un día si e outro tamén na TV alardeando da súa rectitude ética, da honradez do seu partido, do sacrificio e traballo co que soubo saír adiante na vida e da imposibilidade de que a el ninguén o corrompa, manda chover na Habana. Un auténtico cara de cemento, un fariseo sen miga de vergonza, un falabarato de descaro inaudito. Como alguén cunha actividade tan vergoñenta é capaz de declarar sen lle tremer a voz, coa vista fixa nos ollos do entrevistador ou na das cámaras, amigas ou inimigas (tamén na Tuerka tivo o descaro de despachar leccións de moral sen rubor), tan seguro e farsante? Porque con ser desprezables os latrocinios destes presuntos delincuentes de pacotilla, o peor xa case se me antolla a maneira de se rir de nós na cara: esa chulería propia de matóns, dos que contan con tantos contactos capaces de impermeabilizalos diante de calquera investigación; esa desenvoltura coa que menten, tomándonos a todos por imbéciles aos que se pode enganar sen demasiada preparación nin intelixencia nin maldade. E o peor é que o presidente do Goberno, por varias raposadas que repite sen gracia, vai na mesma liña: na de pensar que este é un país de bobos.