martes, 26 de julio de 2011

DOUS PERFECTOS IDIOTAS




A definición que Vargas Llosa aplica ao idiota latinoamericano pódese trasladar perfectamente a calquera latitude. O perfecto idiota é aquel que pensa que a única razón da pobreza radica en que outros son ricos e viceversa, que a historia é unha triunfadora conspiración de malos contra bos, na que a victoria cae sempre do lado dos malos, perdendo, como cae de caixón, os bos, entre os que se encontran sempre os que realizan tal análise, pois eles pertencen por natureza ao bando das vítimas e dos bos perdedores; son idiotas perfectos os que non teñen empacho en navegar polo ciberespacio, sentirse on-line e (sen advertir a contradicción) abominar do consumismo... Son, en fin, quen con simpleza de visión traducen o mundo a esquemas maniqueos como se a historia, desprovista de variables complexas, se reducise a un pésimo guión no que uns cantos explotan, enganan, dominan e viven á costa dos outros, bos, pobres e condenados, salvo fazaña milagreira, a soportar tal calamidade. Utilizar tan simplista modelo explicativo conduce inevitablemente a posicións de parálise ou de aceptación fanática de medidas populistas e totalitarias. A democracia casa mal con esta esquelética interpretación da realidade entre malvados e vítimas, afortunados e malditos.
Existen outros perfectos idiotas que, desde un punto de vista oposto pero paralelo, o explican todo por esquemas idénticos. Son os perfectos idiotas prepotentes. Eses que entenden que a vida materialista e egoísta, e a liberdade sen regulación, son inherentes á condición humana. Porque a historia non é máis ca unha concreción dun principio: os fortes superan aos débiles, por lei natural debe aplicarse un Darwinismo social sen complexos, pois está claro que os máis fortes, os máis intelixentes, os máis capaces, adaptaranse, superarán as dificultades, e distraerse intentando modelos que busquen igualitarismo non é máis ca unha debilidade dos brandos, dos incapaces e dos que pretenden vivir a costa dos laboriosos e capaces. O perfecto idiota prepotente despreza aberta ou encubertamente a aqueles que considera non están á súa altura, aceptan que dalgún xeito as elites deben dirixir sen contemplacións a marcha da sociedade e miran con condescendencia (nalgúns casos poden permitirse unha miga de caridade) aos que non chegan ao seu nivel, non o merecen. Para eles o mundo foi e será moi doado de entender: os esforzados e intelixentes dirixen o progreso, mentres que dos torpes e lacazáns hai que protexerse, adoitan ser, ademais de burros, malos. Por suposto, a democracia e a liberdade son válidas mentres garantan os seus privilexios. Como deducirán, nada peor que cando estes dous idiotas se atopan fronte a fronte.

RESTRICCIÓNS, PARO E CHANTAXE



O presidente do Banco Santander, na xunta de accionistas do mes pasado, pediu reformas, traballo e confianza para saír da situación na que estamos. E non só o pediu, dixo estar seguro de que, coma outras veces, seriamos capaces de conseguilo. Curioso este trío de peticións, coincide plenamente coas dos partidos maioritarios. Polo que se lle escoita ás voces máis institucionais, non debería ser tan difícil superar este momento, pois dado que todos coñecen as receitas á perfección, a que agardan para realizalo? Esixir reformas é algo que non parece discutir ninguén. Calquera institución (FMI, Banco Mundial, Banco Central Europeo, Banco de España, asociacións de empresarios) non deixa de repetir a cantilena: é imperioso, urxente, inaprazable que se realicen as reformas necesarias. Pero non só institucións económicas. Os políticos tamén coinciden: desde Bruxelas e Berlín non deixan de nos solicitar, amoestar ou ameazar coa urxencia de realizar reformas xa ou xa. Ou reformas ou o caos. Esixencia externa á que responden os políticos internos, tanto ten o partido se conta con algunha posibilidade de goberno, con idéntico entusiasmo. Retirados ou en activo, do PSOE ou do PP, González ou Aznar, Zapatero ou Rajoy, todos a unha aceptan e prometen ou critican por non ter realizadas xa as reformas, por ir lentas, por non avanzar máis na súa concreción. Polo visto e oído, as reformas acaen tan ben á saída da crise que non nos damos explicado como é que aínda non se executan. Outro cantar é cando tratamos de saber exactamente a que reformas nos referimos. Ao parecer, a esencia destas debería ser conseguir a competitividade, e para iso, dise, cómpre flexibilizar o mercado laboral e os convenios colectivos. O mercado xa o flexibilizaron non sei cantas veces e non consigo ver resultados, será que aínda non se flexibilizou o suficiente. E en canto aos convenios andan nela, a ver se era esa a reforma salvífica. De calquera maneira, xa saben, todos estes meigos da melloría económica ven reformas, outros, por desgraza, só padecen restriccións de dereitos, retroceso nas relacións entre os que conforman a empresa. É probable, coma en case todo, que a razón se reparta, o que non se dá entendido é, se tan evidente parece a súa necesidade, como aínda continuamos sen realizalas . Que se rebelen ou queixe a parte que se sente prexudica, enténdese, pero que os dous partidos maioritarios, completamente de acordo, non sexan quen de posibilitalas, non é fácil de desculpar. En canto á segunda petición do sr. Botín, anégame a perplexidade. Traballar máis dixo? Quen? Pero se agardan detrás das ventás do paro catro millóns e medio de persoas intentando traballar. A que se refire exactamente con iso de traballar máis? Que uns cantos traballen día e noite e o resto estiren as pernas polos paseos fermosos que construímos na época do crédito e da construcción alegre para rebaixar o colesterol? Traballar quixeran mozos e maiores, mulleres, universitarios, graduados en ciclos formativos e especialistas varios. Ou quererá dicir que hai que traballar por gusto, por nada, por boa vontade? Traballar máis... Será, se cadra, que pretendía darnos a entender que cómpre que traballen poucos, por menos e producindo máis? Ou será, simplemente, coma un tic instalado en todos estes amos do mundo que sempre lles vén á boca iso o traballo? Non saben o que contestan sempre ante a pregunta sobre a razón do seu éxito, da súa riqueza? Non hai segredo, pequeno verme, parecen dicir, só traballar as vintecatro horas do día, traballar duro foi o meu segredo, e quedan orgullosos, cheos, tapándoche a boca, lacazán, ti que non das un pao á auga, amólate, así che vai... En fin, receita que non dou entendido pero que tamén comparten os políticos, sobre todo o sr. Rajoy, a quen o sentido común e o traballo serio son dúas das súas medicinas seguras que non faltan no seu descoñecido programa electoral. De calquera maneira que sexa, traballar máis é algo no que estamos todos de acordo. Oxalá haxa axiña traballo para todos, para traballar máis. De momento, con reformas ou sen elas e a pesar de tanto pregoar a súa necesidade, a evidencia é que só temos paro, moito paro e pouco traballo. Confianza. A terceira peza do programa electoral de Rajoy, en perfecta sintonía, como poden ver, con presidente do Banco Santander. O zarandeado Zapatero si que non fala dela, non pode o pobre abrir a boca e á confianza non se refire. Pero Rajoy si, debe estar seguro que nel van confiar os mercados, os bancos, os banqueiros, o capital, as empresas e os empresarios só con ver que pon pé na Moncloa. Porque non deixa de recorrer á necesidade de confianza que dá por sentado gobernando el chegaría a canadas. Por que haberían de confiar nel máis ca noutros que lles cumpren igualmente os caprichos tanto a banqueiros como mercados? Por que confían nuns e non noutros os que máis e mellor saben de paraísos fiscais e no manexo de leis que ao final sempre os amparan? Será porque algúns aínda se pregan mellor ás súas chantaxes? A política é a arte de equilibrar intereses contrapostos sen necesidade de chegar á violencia. Haberá que limar e negociar para que todos poidamos traballar en condicións dignas, pero para iso as reformas non deben levar asociadas restriccións de dereitos sempre para os mesmos e ao que se lle chama confianza non debera semellarse con tanta facilidade á chantaxe.

domingo, 17 de julio de 2011

QUE NINGUÉN ME VEXA





DURANTE días intentou convencerse de que non era vergonza ningunha, pero custáballe e non daba atopado o momento, por iso a frase interior que suplantou a de "non é vergonza ningunha" foi a de " que ninguén me vexa". Por outras veciñas do barrio, no que se tivo que se establecer dende que todo se torceu, soubo onde e a que horas estaba aberto o servizo. E así foi como un xoves pola fresca intentou cruzar a rúas do barrio sen que ninguén a vise, pero tal e como sempre ocorre, canto máis pretendes pasar desapercibido, máis che parece que te observa todo o mundo, e iso foi o que lle pasou a ela: os adolescentes de cada portal, con cada muller que se cruzaba, cada coche que pasaba a modo ao seu carón, se alguén distraía a preguiza debruzado nunha fiestra, parecíalle que a perseguían, a escrutaban, que lle cravaban os ollos preguntándolle sen disimulo: a onde vas, como puideches chegar a isto...
Ás veces parece coma se as desgrazas se puxesen de acordo para acudir en tropel polos mesmos días. E así lle pasou a ela. Primeiro a decisión de escapar do maltrato do home, despois a perda do traballo na fábrica auxiliar de Citroën, ao mesmo tempo a enfermidade e morte do pai, a depresión da nai, o enfado coa irmá, impedíndolle seguir vivindo na casa da nai ata acabar nesta vivenda social deste barrio nas aforas. Cos dous nenos entrando na adolescencia, enrabechados e desconcertados polo cúmulo de precipitados tropezos, estirando dos nervios ata case esgazalos, o paro rematado, non queda máis para onde ir. Si. Queda o que nunca se lle pasou pola cabeza: pedir. Por iso corre avergonzada nesta tardiña cara a igrexa, nos seus locais disque o cura reparte alimentos, e prometeuse que aos nenos non lles falte leite, galletas, algo de pasta e o que haxa, calquera cousa antes que volver oír ao máis vello: nesta neveira non hai nada, se seguimos así aínda imos pasar fame. Morde no cigarro e nas uñas e traga o fume coma se aspirase a vida que lle falta e logra entrar no local da parroquia. Para maior pena non está o cura senón unha colaboradora que ela ben coñece de tela visto no súper cando aínda podía ir a el, e dálle máis rabia toparse con ela, por máis que se presenta amable e comprensiva. Éntralle moita présa e non colle nin a metade das cousas que pode e debería levar. Con idéntica présa regresa á casa, para pecharse, a ver se ninguén sabe o que se viu obrigada a realizar. Como aínda non chegaron os nenos, senta no vello sofá , fuma e déixase invadir por uns saloucos incontrolables. Non pensa nada. Só experimenta esa rabia que aplana, a de sentir o máis profundo fracaso persoal, a de se ver como unha excluída social, alguén que se cadra merece que lle pase o que lle pasa. Pero ten que se controlar, sente a chave na porta, entran os nenos e tampouco quere que a vexan así.

TOCA ARGUMENTAR



As condicións nas que Rubalcaba se enfronta ás eleccións son as menos desexables aínda para alguén que, como el admite, non se engurra diante de ningún reto. Tanto labor de fontanería durante tantos gobernos, en situacións tan difíciles, certo que dá experiencia, pero tamén deixa á vista regañas doadas para que o adversario meta a picaraña. Calquera observa e comproba que o votante está farto, canso, con tanto fastío que, por cambiar, decepcionado, non recibirá de bo grado as propostas, aínda razoadas, que teñan algo que ver co pasado. Por iso o R de Rubalbaca nace renco, revirado, retorto, soando a rescate redentor retardado. Aínda así, ben vido sexa a nova referencia do Psoe e anden con tino os que se senten vencedores: o R do químico non chegará a explosións espectaculares, pero pode producir reaccións inesperadas. De momento, algo está claro: toca argumentar. Carecerá da vitalidade e capacidade de contaxio dun xuvenil conquistador de masas, en determinados momentos agradeceriamos unha voz con máis potencia e dominio, sen dúbida calquera fabricador de líderes con imaxe pensaría noutro estilo, noutra idade, noutros detalles, sobre todo desexaría que non contase co lastre do momo que trae consigo diante a pregunta inevitable: por que non o fixeches xa? Sen dúbida. Pero o candidato Rubalcaba, cuberto polo espeso manto do pasado, sobre todo o inmediato, tan rexeitado, demostra algo que estou convencido ningún cidadán deixará de valorar: razoa, explica, faise entender. Iso que en infinitivos fáciles el ou os seus colaboradores nos queren transmitir: escoitar, facer, explicar. O candidato presentouse fiel a esas propostas. Demostrou que ten un magnífico oído, que non carece de propostas e que domina a arte de explicalas coma ningún político do momento. Veremos se o candidato Rajoy está á altura, pero agora terá ocasión de demostralo: tócalle argumentar, discutir sobre proxectos, non bastará con acudir ao sentido común, ao que quere a xente, a vostedes son a causa de que non exista confianza económica, a xente o que quere é falar e votar, con tal de cambiar, todo mellorará. Non teña présa, señor Rajoy, sexa un mes antes ou despois, vaille tocar dar argumentos, contrastar propostas, defender se quere ou non regresar ás receitas económicas de “éxito” da etapa Aznar, sobre a quen e como pretende baixar os impostos, como e de que xeito o crédito fluirá polo mero feito de que estea vostede na Moncloa . No discurso (lección explicativa) de presentación, o candidato Rubalcaba demostrou unha vez máis a súa capacidade pedagóxica. Ordenado, claro, coherente, aparentemente sen papeis pero co temario perfectamente preparado e medido, expuxo as liñas esenciais do seu plan. Un plan que falta por concretar, non que houbo silencios graves (plan federal dunha vez?, por exemplo), ao que seguro irá engadindo capítulos, pero no que se ve un esquema e un esqueleto perfectamente definido: a necesidade de volver á política con maiúsculas (como a soberana definidora do camiño a seguir e revalorizada por máis austera e máis democrática), a defensa incuestionable da igualdade de oportunidades (na sanidade e na educación), o realismo económico que non enreda coa débeda e aprecia ao emprendedor e a innovación, a valentía serena de esixir responsabilidade aos mellor situados (impostos aos patrimonios de grandes fortunas e beneficios dos bancos a favor do emprego inmediato). Liñas coas que se pode estar ou non de acordo, que ofrecerán puntos fracos, pero que haberá que discutilos, demostrar que outras beneficiarían máis e, fundamental, a quen. A partires de agora non abondará con repetir catro frases feitas, máis ou menos memorizadas, para desmerecer ao outro. Rubalcaba xa o deixou claro de inicio de maneira explícita (o PP non é o meu inimigo, é adversario, os inimigos son outros) e sobre todo no seu silencio: nin unha ofensa, nin unha descualificación do contrario, nin unha referencia negativa, nin tan sequera unha ironía malévola (que a ten e sabe usar e sen dúbida usará, pero todo un xesto inicial moi positivo por calculado que estivese). Só propuxo o seu plan, só anunciou a súa ruta e intentou animar aos do seu partido para que lle axuden a seguir explicando e convencendo da validez das súas propostas. Un estilo novo, desde logo. Unha maneira que será máis ou menos rendible desde o punto de vista electoral, pero que inevitablemente obrigará a todos, empezando polos adversarios, que haberán de ir preparando argumentos non ataques, e continuando polos cidadáns, que han de pensar moito máis antes de votar, non bastará con odiar ao outros. Si trae algo novo este curtido político: a razón sobre a emoción. Co seu estilo profesoral (en certa maneira algo nos leva ao modelo de Tierno Galván), Rubalcaba está manifestando con feitos que cre nos cidadáns, que nos respecta, que sabe que está diante de persoas cultas e preparadas, capaces de seguir pasos explicativos, procesos lóxicos, deducir, dubidar e contrarrestar posicións. Co seu estilo demostra que a fe en España non é un recurso fácil e demagóxico, senón algo real e confirmado ao tratarnos como adultos e non meras masas facilmente manipulables aos berros irracionais de seareiros dun equipo deportivo. Gane ou non as eleccións, que probablemente perderá, coa súa candidatura todos empezamos a ganar: obrigará a que nos centremos máis en razoar e menos en apuntarnos por desconcerto ou rancor a un bando.

martes, 12 de julio de 2011

DEVOLVER A DÉBEDA CON ARMAS

Leo no Diário de Notícias de Portugal que este país puxo á venda os seus F-16. Unha idea gloriosa. Por que Grecia non pode solucionar o seu problema de débeda devolvendo as armas que Francia e Alemaña lle venderon? Igual que coas hipotecas, así como a devolución do piso nunca dá pagado o crédito, tampouco agora avións e barcos tan marabillosos serven para o pago da débeda? 
Que aprendan os nosos candidatos Rajoy e Rubalcaba. Cal será o primeiro en atreverse a poñer en venda o noso armamento? Xa sei, xa sei... sería unha demagóxica loucura, como imos quedar a "tiro" dos países do norte de África?
E a armada francesa con risque de surchauffe...

lunes, 11 de julio de 2011

O VICIO DA TRISTEZA

CANDO nos sentimos tristes é porque un dolor invade a nosa consciencia e non nos deixa gozar. Christofhe André analízao con detalle nun libro que xa lles teño citado: Los estados de ánimo. El aprendizaje de la serenidad. Que é unha invasión non parece ofrecer dúbida. Non sabemos ben por que, pero de súpeto ou lentamente, non importa, coma unha onda de mar imparable, imos sentindo dentro de nós que estamos invadidos, anegados, que somos permeables e incapaces de frear un líquido penetrante ata a medula que nos enchoupa dun estado de ánimo case que invencible. Non ten que ser especialmente dolorosa, é máis ben un penetrar difuso, coma cando a humidade no ambiente é esaxerada e nos sentimos esmagados por ela. Vén sendo coma unha néboa mesta que descende e non se pousa na superficie, non, penetra e fura e domina ata vernos traspasados por ela sen saber por que.
Por suposto que esta onda de mar, esta néboa mesta trae consigo algún dolor, pero nin ten que ser necesariamente intenso. Máis ben se amosa con baixa intensidade, sen causar inquietude nin contar con forza suficiente como para movernos ao resentimento, á rabia, á protesta. Por iso a tristeza se instala ás veces en nós con certa dozura, dentro dunha confortable aceptación que non impele para modificar o seu estado. Son esas tristezas que non impiden de todo unha certa felicidade, que achegan un grao de dozura e anestesia coma se algunha droga adormentase as ganas, a vontade, a ambición. Con ser doce, considero esta tristeza perigosa por atoparse á beira mesmo do tedio, do aburrimento, dese dolor do tempo que emerxe cando nos falta vida, estímulos, encontros, intercambios, sorpresas. Porque esta, a tristeza do tedio, por lixeira e difusa que se presente, por brumosa que se nos apareza, se que é de verdade perigosa e traidora. Porque así como a doce máis ben acaba sendo un narcótico, a do tedio estala nalgún momento, sendo as súas tormentas verdadeiros lóstregos de insensatez, tormento ou loucura. Sempre me acordo dunha idea de I.B. Singer: os homes cometen as maiores estupideces e barbaridades escapando do aburrimento. Ben certo. O arrinque de moitas decisións que desembocan no tormento ou en conflitos que rompen o equilibrio da persoa colle impulso na tristeza do aburrimento, dese tedio que tan ben describira Moravia nas súas obras. Existen moitas máis variedades de tristeza: de culpa, de abatemento, as das derrotas, as dalgunha victoria, as dos duelos... Mais así como a da dozura podería ser unha efémera etapa de moderada anestesia do ánimo, a do tedio pode dar pé a desgrazas impensables. Coidado coa tristeza, dicía Flaubert, é un vicio.

UN CLUB PARA MARÍAS

Hai semanas, queixoso o escritor madrileño Javier Marías co estilo imposto polo adestrador do seu equipo da alma ( o Real Madrid), manifestaba que, tal e como se estaban desenvolvendo as cousas, el case ía ter que mendigar equipo. Frustrado e desanimado polo estilo chulesco e irresponsable do adestrador portugués, pouco menos que se borraba de seareiro confeso do equipo branco agora dirixido por empresario de tanto éxito nos negocios como permisivo coa política miserenta e choromicas do todopoderoso citado adestrador portugués, que por nome ten Mourinho e é de todos ben coñecido. Desanimado o escritor, case pedía vez para facerse socio do Bilbao ou da Real Sociedade de San Sebastián, e, xa no colmo do desespero, ata non descartaba solicitar refuxio no rival eterno do Atlético de Madrid. Que se sentise defraudado polo xogo ruín do equipo (fanfarrón cos inferiores, débil cos iguais ou superiores) e o estilo de lamento permanente, culpar ao outro e encirrar no afeccionado para se defender dos propios fallos por parte de tan afamado como hábil adestrador, non me sorprendeu, pero si que, buscando equipo de recambio, non mencionase tan sequera unha soa vez ao Numancia, equipo de Soria, cidade sobre a que ten escrito artigos tan laudatorios polos fermosos veráns que alí pasou cos seus pais durante a nenez. Talvez sexa un renuncio perdoable, pois cando un escribe sobre unha paixón tan primaria calquera esquezo é xustificable, sobre todo se a rabia e case a vergonza dominan a reacción de quen se expresa, como me parece que era este o caso. Por se continuase Marías aínda coa rabecha -cousa que dubido, nestes casos sempre se acaba perdoando-, non teño inconveniente en ofrecerlle algúns posibles equipos que poderían suplir o seu desengano despois dunha fidelidade de tantos anos e abertamente admitida de palabra, escrito e obra. Como non podía ser doutro xeito, a primeira proposta é a do Pontevedra. Si, en terceira, pero con campo de primeira e tradición para roer a soas. Sería orixinal e conseguiría bastantes titulares a cinco columnas en algúns medios: O famoso e recoñecido escritor Javier Marías, farto do Real Madrid de Morinho, faise seguidor do Pontevedra CF. Que lles parece? Seguro que non viría nunca ao campo (me parece que tampouco vai moito ao Berbaneu), pero con tal de que nos escribise un par de artigos ao ano xa nos compensaba. Como ademais conta con magnífica crítica no mundo anglosaxón, a publicidade que de rebote podería reverter en favor da cidade, viríanos ao pelo. Que non lle gusta Pontevedra por calquera razón que se me escapa? (polo ruído no creo, porque máis que leva protestado polo de Madrid e aínda así non se muda...), podo ofrecerlle o Lugo. Un club de éxito na Segunda B por causa da moral do Alcoyano. O representante dunha cidade con tradición tan palpable coma as murallas que a circundan e cun Domingo das Mozas que, aínda que se dese no caso da peor das hipóteses a triste catástrofe de se esgotar o polbo para preparalo á feira, seguirá sendo festa auténtica e rachada polos séculos dos séculos. Se do Lugo se fixese socio, non dubido que recibiría invitación inmediata do amable e amigable rexedor concedéndolle calquera título que en nada desmerecería para acompañar ao que con tanto orgullo e éxito ostenta de Rey de Redonda. Por suposto, tamén se garantirían titulares a toda páxina da prensa deportiva(plena) e deportiva (a medias), ben sabido é que hoxe calquera medio que se prece, non saca á rúa primeira na que non se informe en grosas liñas e ben amparada en fotografías as últimas novas deportivas. A que nos ocupa podería rezar máis ou menos así: Javier Marías acepta ser investido socio de honor do Club Deportivo Lugo. Todo isto, seino, a Marías non lle apetecería nada, pero nada de nada, defensor como é el da súa intimidade, pero eu non busco o seu beneficio, senón o das cidades que lle ofrecen club e algo, lóxico e lexítimo parece, deberían sacar a cambio. Poden argumentar sobre o inconveniente que suporía facelo socio de equipos tan distantes das súas cidades e países preferidos. Postos así, diría alguén, por que non darlle a oportunidade de facerse do equipo do Oxford (supoño que algún equipo terá) ou de Venecia, Nova York ou Berlín, cidades que lle acaen por coñecemento, gusto e relación moito mellor ao noso protagonista. Postos a ofrecer... Pero o salto xa se me antolla desproporcionado. Se el mesmo poñía os límites en San Sebastián e mesmo se resignaba a acabar de infiltrado entre os seguidores do equipo rival da propia cidade, non me parece de recibo empaquetarlle un club inglés, italiano, non digamos dos EEUU, que non teñen tradición, nin gusto, nin man para este deporte de raíces tan europeas. Xa na peor das posibilidades, se nin Pontevedra nin Lugo lle apetecen, só se me ocorre recomendarlle que se faga do Recreativo de Huelva. Aí si que non poderá negarse. Equipo pioneiro en España, que mamou directamente a esencia da competición de man dos seus creadores, orgulloso e con ganas de pelexa limpa mentres lle deixan. Espero que non chegue a tanto a rabecha como para rexeitar a proposta por estar cerca de Portugal, pois desexo que a vergonza coa que o famoso adestrador portugués tinguiu para algúns a historia do Real Madrid, non se estenda nun inxusto efecto sobre todo o que teña que ver co veciño país tan correcto, tan digno, tan británico en tantas cousas. Así pois, aí lle quedan Pontevedra, Lugo e Huelva como posibles clubs. E se aínda así non se ve con ánimo, que continúe no equipo de sempre, pois amose a faciana que amose, na esencia do seguimento está a irracionalidade e a cegueira: estase con el no triunfo, por suposto na derrota, como todo fanático terá experimentado, e incluso cando a un lle parece que o equipo dos seus desvelos desde tempos infantís pasa de ser un club señorial a un club de rufiáns.

domingo, 3 de julio de 2011

GOBERNAR BORRALLA




DISIMULEN se insisto, pero é que me parece política de baixeza a que se está aplicando tanto desde o partido que goberna (agora menos) coma por parte do partido da oposición (a cada paso máis), que se supón terá que gobernar máis cedo que tarde. Non é certo que padecemos unha crise tan fonda e de difícil terapia que nos sitúa ao borde do cavorco? Non o é que ante o drama que supón para millóns de persoas carecer de traballo, os políticos deberían aplicarse con determinación e xenerosidade para paliar tal catástrofe? Resulta pedir a lúa que os dous partidos que poderían realmente acordar medidas eficaces diante deste problema se escuden no sectarismo, no interese a curto prazo e no puro electoralismo para triturar ao contrario? E despois estráñanse de que medren a indignación, a incredulidade sobre a clase política e o fastío evidente diante dos gobernantes... Parece coma se o pedisen a berros. Que debería acontecer, a que esperan para lograr acordos mínimos que posibiliten frear esta deriva tan negativa e desesperanzadora?
Diante deste enfrontamento de trabadas de can doente no que se está a converter a lánguida caída do goberno, sorpréndeme que desde certas opinións se disimule e mesmo se comprenda como perfectamente lexítimo que entre partidos se esnaquicen con tal de chegar ao poder. E antóllaseme unha falta de visión supoñer que os cidadáns somos tan estúpidos e ignorantes que non saberiamos apreciar aquelas posicións que demostrasen altura de miras e xenerosidade polo ben común. Que enquisas, expertos ou pitonisas lles garante que só pola aniquilación e desprezo do contrario se pode alcanzar a vitoria? Que asisados politólogos, sociólogos ou asesores lles insisten na necesidade de seguir polo carreiro onde se encirran as emocións como estratexia de éxito? Coido que alimentamos un gran engano. Os cidadáns, explicándollo, sendo pedagogos entusiasmados, entenderían as actitudes e acordos que situasen ao país na dirección para recuperarnos. Se os dous partidos maioritarios, unidos nunhas liñas básicas imprescindibles, aínda sendo impopulares inicialmente, soubesen presentalas, convencidos, como necesarias para frear a caída diante dos cidadáns, todos sairiamos ganando. Que cada un conta co seu modelo de solución e aí radica a esencia da democracia? Por suposto, pero diante de situacións límite -e esta éo-, algún acordo será imperioso e nel haberán de coincidir quen din ir detrás do ben común. Cando, pola contra, o obxectivo é correr unicamente detrás do poder, aínda que sexa a costa de gobernar borralla, así nos vai.

UNANIMIDADE

Non teño argumentos nin predisposición para dubidar do que manteñen o amigo Louro e o experto Mosquera: que as novas dedicacións dos concelleiros de Pontevedra (16 de 25 cobrarán) servirán para aforrar. Se cadra ata é completamente certo, non digo que non, que é unha maneira de se afastar da demagoxia para se adaptar á realidade e que o problema se está presentando dun xeito falaz. Mais aínda así, admítaseme o dereito a dubidar destas unanimidades primeiras e veloces da constitución de corporacións locais, nos parlamentos autonómicos ou no congreso dos deputados. É lóxico que de maneira tan continuada e sen excepción se chegue sempre á unanimidade neste asuntos das retribucións dos propios interesados? Non dá que pensar que non exista practicamente ningún outro asunto que mereza tanta concordia e inmediato acordo como os acomodos dentro do que se podería coñecer como “o meu choio é a política”? Acepto sen ningún tipo de reserva que a esencia da democracia é a discrepancia, o non estar de acordo. Propoñer visións distintas para solucionar os problemas é a raíz da discusión e pelexa en democracia. Se todos entenderamos a nosa organización e o modo de lograr o ben común con idénticas estratexias e métodos, carecería de sentido un modelo coma este, sempre considerado o menos malo, porque realmente ningunha experiencia demostra que poidamos prescindir del. Por suposto, os electores non votan aos seus representantes para que unanimemente decidan a política educativa, de impostos ou de urbanismo da cidade. Cada partido pretende adecuar as súas obras a un modelo co que os seus votantes, ao menos en teoría, din estar de acordo e queren que así se execute. E non só iso, senón que tamén é consubstancial coa conducta democrática que quen non goberna critique, fiscalice e levante a lebre no caso de que os que adquiriron a lexitimidade para gobernar cometan trapalladas, se ensilven en actos corruptos ou se desvíen de prácticas admisibles dentro das regras que rexen as formas desta maneira de nos organizar. Por iso é lóxico que a unanimidade non sexa frecuente, que custe alcanzala e que só en casos realmente excepcionais se chegue a ela. Pero, como é que só nos asuntos de dedicación dos propios políticos e nas súas retribucións se produza a única excepción da unanimidade? Levamos varios anos pasando por un momento crítico dende o punto de vista económico. Os expertos máis distantes coinciden en que dende o ano 29 do século pasado non se coñecía desfeita tan grave e perigosa. En España principalmente vivimos unha dramática carga co paro, que leva a millóns de persoas á máis triste e desolada das penalidades. Moitos mozos non ven saída ao seu futuro, pechadas as ilusións de atopar unha posibilidade laboral. Coinciden tamén políticos de todas as tendencias, ao igual que calquera enquisa de opinión que se lle pase á cidadanía, en que é este o principal problema que nos afoga neste instante. Algúns ata falan da necesidade dun goberno de concentración. Non é este un motivo que merecería algunha unanimidade? Non son capaces os distintos grupos de achar un mínimo acordo, unhas liñas básicas de circulación, aínda cedendo, aínda perdendo todos algo do seu, que nos demostre que son capaces de ser xenerosos polo ben da colecNon se trata de anular a proposta do contrario nin abdicar das conviccións propias, pero dá mágoa ver que só para este asunto nunca discutido, o da inmediata fixación do salario propio – sempre modesto, sempre razoable, sempre ben apoiado corporativamente por todos os membros do concello ou da cámara correspondente - se concorda, sen unha mínima nota crítica, todos os partidos en santa unión nun santiamén. Talvez ao amigo Louro e ao experto Mosquera lles pareza demagóxico reflexionar desta maneira, pero non deberían esquecer que os cidadáns levan tempo suspirando por un xesto, mínimo, só un, que demostre que os políticos saben estar á altura dos malos tempos polos que pasamos, demostrando que son quen a pospoñer unha miga os propios intereses. Aforrar con este tipo de unanimidades sempre resulta sospeitoso. Para a próxima, busquen outra unanimidade coa que tamén economicen e ao tempo sigan fuxindo da demagoxia de das discusións falaces