domingo, 30 de septiembre de 2012

NACEU UNHA NENA "PACIOSA"


SINA, a miña primeira neta, non quixo agardar polo outono para nacer nin esperou a que seu avó cumprise os sesenta anos. Lanzouse á vida deste convulso mundo rodeada da confianza de todos cantos a desexabamos e aparecéusenos "paciosa", tal e como seu pai pronunciaba preciosa cando era pequecho. Espero saiban desculpar esta primeira baba de avó abobado, pero vir á vida neste momento merece unha reflexión por enriba da miña privada ledicia, que con gusto comparto cos meus lectores.
Seguro que máis de un poderá preguntarse qué momento é este para traer un novo ser a este mundo, qué vida lle pode agardar, qué atrevemento supón embarcarse na crianza cando todo o que nos rodea nos invita ao pesimismo e ao desespero. Rodeados de paro, de inseguridade internacional, de crise que non cesa, de augurios tenebrosos, algúns ata poden tomalo como unha irresponsabilidade. Por contra, a min paréceme unha aposta, ademais de valente, razoable e necesaria. Unha sociedade que se descompensa cara á vellez acaba por pagalo caro, non só dende o punto de vista produtivo e económico, senón, sobre todo, dende as posibilidades de transformación e cambio. Non tirarei pedras contra o meu tellado renegando das vantaxes de aproveitar algunhas virtudes da vellez. Atender ao tempero e ampla perspectiva que a experiencia aporta benefician a compresión e o enfoque da construción da convivencia e o desenvolvemento dos grupos humanos. Pero ningunha sociedade, por calculadora e timorata, pode frearse nunha poboación descompensada, corrida toda cara a un sector de idade no que a iniciativa, a capacidade de risco e a decisión non son os seus sinais de identidade. O desconcerto e falta de alternativa que se palpan neste momento histórico só poderán ser atacados dende unha poboación renovada e criada neste novo contexto social. A xeración dos que agora podemos ser avós non é certo que o fixeramos mal educando aos nosos fillos no confort fácil grazas a que todo llo regalamos. Moitos son mozos preparados, laboriosos e responsables que merecen contar coa oportunidade de dar vida para tempos novos. Se os nosos gobernos apostasen pola familia, abordarían dun golpe máis frontes dos que se pensa. Cando un acariña a fraxilidade dun ser que acaba de entrar neste duro mundo, comprende que só a través da aposta pola vida todo se irá transformando e mellorará.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

sábado, 29 de septiembre de 2012

A RESISTENCIA DO ESTADO

Os problemas acumularanse, España disgregarase, o país iráselle das mans a Rajoy tal e como se lle dá ultimamente por anunciar a Rubalcaba, non levantaremos cabeza nin con rescate nin sen el, o políticos continuarán perdendo prestixio ao ritmo que baixa a bolsa, as institucións afundiranse máis no cavorco da lentitude e a inoperancia, pero podemos estar tranquilos, orgullosos máis ben debería dicir: contamos con forzas da orde a proba de protestas. O Estado resiste. Non hai máis que mirar para as imaxes recollidas polas televisións sobre a manifestación do día 25. Miren que ben armados os temos, que fortes, que decididos, que invencibles, que forzas modernas, adestradas e ben dirixidas. Como está comprobado que en toda manifestación de protesta e fastío sempre se camuflan, ademais de rapaces sen traballo e cidadáns pacíficos descontentos pero manexados polos fascistas das esquerdas de sempre, aprendices de terroristas, revolucionarios de cantina, antisistema, delincuentes e amantes da liorta, o Estado, facendo uso da súa lexítima potestade, utiliza as forzas que todos nos pagamos para que a orde nunca se perda, mil veces mellor duramente ordenados que anárquicos e descontrolados. Os presupostos de cada ano, a mellor radiografía das intencións dun goberno, xa nos adiantaron o que nos esperaba: podemos reducir as partidas en investigación, educación ou sanidade, xamais en equipos para que a policía exerza a conciencia a súa misión. Ía pasárselles ese detalle... Fallarán previsións de crecemento económico, cálculos nas partidas para potenciar o emprego ou erros de miles de millóns nos estragos cometidos por un banco, pero no que nunca se pode errar é no incremento e mellora de efectivos para manter a orde, esta orde. Porque, de momento, parece que interesa que non todo se vaia da mans. Haberá que termar do inestable, desta fráxil resistencia, para que non se derrube por completo o edificio. Non sería posible, pregúntome, sen embargo, unha inversión nas preferencias de gasto, incrementando traballo, educación e saúde rebaixando o presuposto e a necesidade de tanta policía? Non somos Greza, dicíase ata hai pouco, mentres se vían os manifestantes correndo por Atenas diante dunha policía, tamén alí ben armada e firme. Presumían os nosos políticos e dirixentes económicos das distancias e diferenzas substanciais entre un e outro país. A cada paso ese tic vaise perdendo e xa son poucos os que se esforzan por nos diferenciar. Cada vez máis a resignación e o pesimismo achéganos e aseméllannos aos helenos no peor. Ata os medios internacionais se afanan en mostrar o máis obsceno e groseiro das consecuencias da crise. Permiten os gastos sociais, as familias e a policía unha resistencia resignada diante da desfeita que non cesa, pero se cadra antes do pensado algún dos muros de contención poden abandonar o empeño sen capacidade para máis esforzo. Sen dúbida serán as partidas para gastos sociais as primeiras en abandonar o barco. Verán o que tardan en nos contar que non nolo podemos permitir, son tantos os parados e xubilados e enfermos que, aínda sen querer, debemos cortar, non hai arcas comúns que poidan con tanto gasto. Probablemente a continuación dimita a familia. Aguantará ata que máis non poida, pero se o deterioro persiste, nin os lazos familiares resisten o peso de tanto infortunio. Será, calculo, a policía o último baluarte deste temporal velenoso que nos pretende anicar no medo e desespero. Manterá o Estado esta defensa da orde como condición indispensable dunha esperanza de recuperación? Parece que si. Por iso tanta porfía e contente diante dunha demostración de forza e contundencia. Fixérono de marabilla, dinse os ministros do interior que foron e serán. É a maneira de se infundir ánimo e azos para continuar coa ilusión de que non está todo perdido, que aínda o control lles pertence e non se lles vai das mans nin o país nin nada, porque todo segue baixo control. Veremos. De momento parece que podemos estar tranquilos: non haberá traballo nin trazas del, nin crecemento económico e menos perspectivas de reactivación; nin xustiza social, nin diminución das diferenzas entre os moi ricos e os pobres; iremos pola camiño da eliminación dunha clase media serena, culta e acomodada, a que posibilita a democracia monótona e tranquila; non poderemos permitirnos unha educación laica e gratuíta, nin pagar a investigadores con formación e desexo de descubrir; estará por riba das nosas posibilidades unha sanidade universal e de calidade; será impensable manter un mínimo benestar porque todo iso son quimeras irrealizables; iremos perdendo dereitos os traballadores, salario os funcionarios, reducindo as pensións dos xubilados; non debemos ser ilusos con pretensións de que se combata a corrupción, a mafia e a chantaxe; nada disto poderemos soñar, porque sería pedir un mundo imposible, irreal, fantástico. Pero podemos estar tranquilos: non perderemos a orde, esta orde que garante a continuidade da dinámica que nos trouxo a onde estamos. De momento –veremos ata cando-, podemos sentirnos orgullosos, contamos cun Estado que pode manter a orde. E podemos dar cun croio nos dentes, todo podería empeorar se chegase o día no que tamén disto abdicase deixando nas mans do mercado o control da seguridade de cada quen. Sería o comezo da fin, a dun Estado tan fraco tan fraco que mellor deixarnos gobernar abertamente polas regras dos mafiosos máis groseiros.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

domingo, 23 de septiembre de 2012

MILAGRE CUBANO EN SANTO ESTEVO


DUBIDO que estivese chamado para a vida monacal, aínda que co paso dos anos xa non me meta tanto medo nin o silencio, nin a humildade, nin a castidade, nin case erguerse a maitines. Sexa como fora, gusto escoller un mosteiro restaurado para pasar un par de días de silencio e tranquilidade. Por iso elixín a semana pasada o fermoso parador de Santo Estevo á beira do Sil para, en vez de adicarme ao ora et labora coa súa esixencia dos rezos, gozar da paz de pasear polos soutos e carballeiras que o rodean, comer ben e durmir toda a noite dun tirón coma un santo. Igual ca se polo traballo e a oración me purificase en perfecta harmonía co cosmos. Fíxense se así sería que, despois de varias semanas espertando coma se estivese obrigado a maitines, alí instalado, a pesar dos 30 graos que fervían durante o día no exterior, sen aire acondicionado nin farrapo de gaitas, unha noite debín transportarme á paz do Señor despois das completas e, de tanta paz e tranquilidade de conciencia, non abrín ollo ata ben pasada a tercia do día seguinte. E sen saber onde me atopaba.
Por un mal vicio adquirido cando durmo en hotel, ao ver o mando a distancia botei mal del e premín un botón. Unha señora con acento español de España dicía que conectaba con non sei quen e non sei onde. Entre dormente e apampado pola excelsa ración de sono, pareceume estar vendo a televisión cubana. Un político falaba sen ton nin son, sen orde nin plan, o que lle viña á boca, e aínda sen imitarlle nada a Fidel, a min deume por pensar que era o mesmo Castro quen se dirixía aos cubanos. Encabalgaba o político en cuestión simplezas reiteradas coa suficiencia de quen sabe que o auditorio non se cansará diga o que diga. Canto máis pasaban os minutos e vía que a conexión se prolongaba sen traza de remate, máis me reafirmaba en que tal estilo só a Cuba podía corresponder. Ata que, esperto de todo, comprobei que o orador era Montoro nunha reunión do PP en Gandía. E que TVE conectaba sen taxa de tempo -volvín de me duchar e continuaba- para acontecemento tan esencial. Instalado na realidade caín da burra: por iso a tv e a radio públicas necesitaban limpeza tan fonda, para que se producise o milagre de Santo Estevo: espertar vendo pola televisión a Montoro falándolle aos seus do PP en Gandía e un crer con fe cisterciense que se atopa na Habana escoitando o último discurso de Fidel.


PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

AS INFANTAS PARA O GRUPO C


Como ben se encargan de propagar os interesados en desprestixiar aos funcionarios, soe ser habitual que os que gozamos de tales privilexios pasemos o dia lendo o xornal, facendo a compra e tomando café de longa duración. Hai excepcións, sen embargo, e algúns levamos semanas rompendo a crisma para que os grupos dos distintos niveis educativos do centro no que traballamos cadren de maneira que favorezan a mellor educación posible utilizando os recursos dos que se dispoñen. Por iso a xefa de estudos e máis eu analizamos un por un os casos de todos e cada un dos alumnos que deben formar parte dun grupo ou outro en función de todas aquelas variables que consideramos poden ser determinantes á hora de aprender e convivir nun centro educativo público. Dado que os recursos decrecen e as dificultades aumentan, cómpren verdadeiros equilibrios para que os grupos non saian descompensados, ingobernables e inoperantes. Así, procuramos repartir os repetidores de maneira equitativa en cada un dos grupos dun curso, intentamos que non se concentren na mesma aula alumnos con problemas de conduta, repartimos aos desfavorecidos sociais, de distintas étnias ou procedencia doutros países ou de retardada incorporación escolar, de xeito que, ao final, apañadiños, os grupos estean o máis compensados e xustamente repartidos. O labor, como entenderán, non resulta doado, porque ademais das carencias de aprendizaxe de moitos alumnos, xúntanse problemas de personalidade, dificultades familiares que condicionan en grande medida a conduta e actitude do alumno e outras moitas circunstancias que obrigan a realizar verdadeiros encaixes de Camariñas para que a configuración sexa aceptable. Aínda así, compréndese, ás veces hai grupos nos que, por máis que limes e repases e calcules, sempre se cruzan personalidades incompatibles, alumnos de difícil acomodo e números tan amplos que converten a aula nunha gaiola xustiña na que deben convivir 25 adolescentes en plena efervescencia, saturados de estímulos audiovisuais, anémicos de normas e límites e moi fraquiños na resistencia á frustración. Pero así están os tempos e con estes vimbios habemos de traballar. Levar traballo para a casa non é aconsellable, sabido é. Pero se un pasa horas calculando se é preferible que coincidan nun mesmo grupo o marroquí que por norma se incorpora a primeiros de outubro porque antes non dá chegado de Casablanca co diagnosticado de TDA-H, ou, en cambio, mellor sería xuntalo co caprichoso e maleducado declarado que só busca retar ao adulto pola súa desconexión co currículo de estudo, chega un punto en que, antes de durmir, sobre todo se un dorme mal nos últimos tempos, pode acabar ás dúas da mañá seguindo dándolle voltas ao problema. Normal. A calquera lle ocorre que polo seu traballo perde o sono nalgún momento. O malo é cando un, entre durmindo e soñando, xa non sabe ben en que estado de conciencia se atopa, talvez atravesado pola forza que os medios lle confiren a determinadas noticias, comeza a darlle voltas que ten que buscar grupo para as Infantas de España. Non rían. Tal me pasou nun destes días que espertei ás 5 da mañá coa preocupación de que nolas mandaban para o noso instituto e tiña que lles buscar grupo en 1º da ESO. Non fai falla que me digan que é surrealista o soño, nin en soños habemos temer que as Infantas de España elixan xamais un centro público nas aforas da cidade para estudar a ESO – idade á que aínda non chegaron, claro está-, pero como a cabeza –nalgunha épocas peor- dá máis voltas ca unha buxaina, aí me teñen de madrugada buscando o mellor grupo para que as especiais estudantes non se sentisen rexeitadas, nin incómodas, nin maltratadas en grupo ningún. O primeiro que decidín foi mantelas xuntas. Para que cambialas? Pobres. Co desprazadas e soas que se poderían sentir, polo menos que se puidesen apoiar dentro da mesma aula. Logo, como todos somos iguais diante da lei e privilexios os mínimos, intentei atopar o grupo máis equilibrado. Despois de dúbidas e algún trasacordo optei polo grupo C. Creo que sería o mellor. Compartirían pupitre con un diagnosticado de trastorno xeneralizado de desenvolvemento, con tres xitanos, con dous marroquís, un chileno, tres repetidores, dous con claro trastorno de conduta e unha nena a tratamento por depresión severa. Pero polo demais, normal, os catorce alumnos restastes mostran interese polo estudo, a maioría teñen os pais no paro, pero é o que por desgraza toca neste momento, as familias ocúpanse e miran para que progresen nos estudos como garantía de igualdade de oportunidades en función do esforzo e saben comportarse con educación e amabilidade entre eles e cos adultos. E para máis vantaxes, contarían cun titor ao que todos os alumnos respectan por saber manter distancia, respecto e simpatía con seus pupilos sen esquecer a súa paixón por Wagner. Non creo que puidera atopar mellor grupo para elas. Espertei decidido: as Infantas, sen dúbida, para o grupo C. Pero que non se durman, temos os grupos moi numerosos e como non anden listas, xa será a comisión de escolarización a que as mande a onde lles toque, e aí, entenderano, eu xa non podo facer máis nada por elas. E síntoo. No grupo C creo que aprenderían moito.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

martes, 18 de septiembre de 2012

OS TRIBUNAIS E OS MALVADOS


OS TRIBUNAIS, QUE SUPOSTAMENTE DEBEN PREOCUPARSE POLA ADMINISTRACIÓN DA XUSTIZA, NON TARDAN EN POÑERSE DE PARTE DOS MALVADOS, PORQUE NON SON AS VITIMAS SENÓN OS MALFEITORES E OS CRIMINAIS QUEN MANTEÑEN AOS AVOGADOS E AOS XUICES. 


ISAAC BASHEVIS SINGER


LOS PADRES DEL AMOR

MI SOSPECHA ES QUE LA NECESIDAD Y CERCANÍA PROCEDE DE NUESTRA RELACIÓN INFANTIL CON NUESTROS PADRES. 
EL MODO Y MANERA COMO SENTIMOS ESE CARIÑO DE NUESTROS PADRES NOS MARCARÁ TODA LA VIDA: NUESTROS DESEOS DE INTIMIDAD Y COBIJO, CONFIANZA Y ESTABILIDAD, NUESTROS DESEOS ABSOLUTAMENTE PERSONALES DE CERCANÍA Y DISTANCIA. 

RICHARD DAVID PRECHT. AMOR. UN SENTIMIENTO DESORDENADO. 

lunes, 17 de septiembre de 2012

A VIDA


A  VIDA É O QUE HAI MENTRES ESPERAS MOMENTOS QUE NUNCA CHEGAN.

THE WIRE






                                                                           FOTO PABLO SUÁREZ ALONSO

SILENCIO



SOLO EL SILENCIO ES ASESINO, RACISTA Y OBSCENO; SE CALLA, INCLUSO EN LAS FAMILIAS, PARA MEJOR EXPLOTAR A LOS INDEFENSOS Y MATAR A LOS ANCIANOS.

Michel Houellebecq





                             Foto de Pablo Suárez Alonso

MÁIS QUE FOTOGRAFÍA II


Es verdad que la guerra funde nuestras mentes y nos roba los sueños, como se dice en la película Cuentos de la luna pálida de Kenji Mizoguchi.
Es verdad que las armas que circulan por los campos de batalla suelen fabricarse en países desarrollados como el nuestro, que fue un gran exportador de minas en el pasado y que hoy dedica muy poco esfuerzo a la ayuda a las víctimas de la minas y al desminado.
Es verdad que todos los gobiernos españoles desde el inicio de la transición encabezados por los presidentes Adolfo Suarez, Leopoldo Calvo Sotelo, Felipe González, José María Aznar y José Luis Rodríguez Zapatero permitieron y permiten las ventas de armas españolas a países con conflictos internos o guerras abiertas.
Es verdad que en la anterior legislatura se ha duplicado la venta de armas españolas al mismo tiempo que el presidente incidía en su mensaje contra la guerra y que hoy fabriquemos cuatro tipos distintos de bombas de racimo cuyo comportamiento en el terreno es similar al de las minas antipersonas.
Es verdad que me siento escandalizado cada vez que me topo con armas españolas en los olvidados campos de batalla del tercer mundo y que me avergüenzo de mis representantes políticos

GERVASIO SÁNCHEZ






domingo, 16 de septiembre de 2012

APRENDER A TEMPO


SE actuar a tempo é clave para salvar a un paciente, en educación ocorre outro tanto. Como vén sendo habitual, cada goberno comeza a súa reforma polo ensino medio, cando o gran esforzo renovador para unha transformación educativa a proba de debates partidistas debería centrarse na infantil e primaria. As bases dun futuro estudante aséntanse neses anos, tanto nos hábitos de estudo, de adquisición de tempero para o esforzo, de técnicas para resolver problemas, como de habilidades para enfrontarse á frustración. Investir nos primeiros anos aforraría unha cantidade inxente de recursos na secundaria e de fracasos sen corrección. O graves problemas cos que se enfronta a secundaria xiran arredor da convivencia, pero non se dá entendido que non é posible convivencia sen aprendizaxe homoxéneo. Un adolescente cun nivel de aprendizaxe 3 non pode convivir correctamente nunha aula onde a maioría ronda un nivel 14. Como se poden evitar estes desaxustes? Sendo contundentes nos anos iniciais.
É fundamental revalorizar o papel do profesor dos niveis educativos básicos. Ningún país con grao aceptable educativo descoida aos seus educadores infantís. E unha vez que se conta con especialistas adecuados, os pasos son coñecidos: insistir en técnicas de traballo, forxar o esforzo, detectar os fallos de aprendizaxe e corrixilos de inmediato, non se pode superar un curso sen dominar o seu currículo (repetir nos comezos resulta eficaz, canto máis tarde, case inútil) e lograr que cada alumno estea no curso no que se sinta incluído intelectualmente. Os problemas comezan cando un estudante se dá conta de que está perdido, e para previr isto non queda outra que o apoio inmediato para que non se produzan exclusións intelectuais, porque estas, á larga, son as que causan todo o esbardalle de convivencia. A reválida de verdade debería establecerse nos primeiros ciclos: quen non saiba ler e entender correctamente, non podería seguir adiante, porque quedan perdidos, incapacitados para os niveis posteriores. Mentres entren alumnos en 1º da ESO sen un dominio fluído da lectura e cálculo, mal imos. Por todo isto, non son partidario de reducir o ensino infantil a entretemento puro. Polo xogo apréndese, pero ben programado. É nos primeiros anos onde a aprendizaxe debe ser rigorosa, nunca laxa pensando que xa terá tempo para aprender. O que non se aprende no seu tempo, difícil será recuperalo.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

DEVÓLVEME O ROSARIO DE MIÑA NAI

Que a estas alturas da longa marcha perfectamente programada por Ciu e compañía cara a independencia de Cataluña, os medios, analistas e políticos se sorprendan da última manifestación en Barcelona, paréceme incrible. E que, a maiores, se empeñen en rebuscadas xustificacións, eufemismos, enganos e argucias malabares varias para restarlle importancia ó evidente, raia na inxenuidade ou nun cinismo interesado. Que a poboación catalá está preparada para dar o gran salto á independencia non me ofrece a menor dúbida. Nunca as condicións foron tan óptimas e, de non ser polos graves e urxentes retos que fan tremer a Europa, cun impulso minúsculo da Unión, sobrábanlle os anos dunha década para vivir completamente liberada da explotación coa que, segundo o victimismo perfectamente introducido entre a os seus habitantes, a trata España. O profesor José Luís Álvarez escribiu no hai moito un artigo titulado “La lucha final de la burguesía catalana” no que explica con argumentos ben fundamentados a perfecta estratexia seguida dende a transición pola burguesía e oligarquía catalás para convencer ás clases traballadoras, antes non afectas ás teses nacionalistas de Ciu, de que a independencia favorece o progreso e vivir sen crise, mentres que seguir en España é estar condenados á explotación e ás penalidades. Ambigüidade coa que lenta, irregular pero de maneira irreversible foi penetrando na poboación coa habilidade política dunha táctica extraordinaria. O exemplo de choiva fina que penetrou de maneira imperceptible inxectando o veleno da ideoloxía máis reaccionaria do catalanismo burgués témolo en moitos dos nosos emigrantes galegos establecidos en Cataluña. Traballando como burros, explotados, marxinados en barrios miserables, recibindo as migallas de calquera sociedade desigual e clasista, chegan a crer con fe inquebrantable en dous principios incuestionables: os cataláns son máis laboriosos ca o resto dos españois (por suposto ca eles galegos que traballaron de sol a sol para vivir nas peores condicións) e que, por riba de vaga, os resto de España vive a costa do gran esforzo que Cataluña realiza. Por iso, convencidos de tales dogmas, están orgullosos de que os seus fillos falen catalán e non lles ensinan galego, veñen de vacacións a Galicia falando Español e desprezando a miseria na que nos mantemos, polo dito: por pouco laboriosos. Como defende o profesor Álvarez, as causas desta deriva que coloca ao independentismo burgués á beira do gran salto final, foron fundamentalmente dúas: a pasividade dos partidos españois e o esforzo na política cultural catalá. A pasividade dos partidos nacionais non ofrece discusión. De Felipe González, pasando por Aznar e acabando en Zapatero, todos caeron no engado da ambigüidade calculada e ben tramada das chantaxes catalanistas. A trampa é ben coñecida para quen coñeza ou padecese algo da dinámica de ruptura familiar. O amante que trama en silencio marchar co amado ou amada elixida, por métodos arteiros, convence ao enganado de que é por el ou ela que se está tirando nos brazos nos que devece por se tirar. O colmo do cinismo e da ofensa. Quen non o padecese veuno no cine ou puido lelo en algunha mala novela: a túa actitude é a que me botou nos seus brazos. Pois esa e non outra foi a política dende Pujol a Mas: eu teño un plan a longo prazo de marchar, pero antes, a base de atormentarte e ameazarte con que es ti o que non me queres, procurarei axenciarme para quedarme con todo o que foron gananciais: o piso, o coche, as accións se as houbera e o chalé da praia. En canto todo estea perfectamente no meu poder, farto de loitar para que me queiras, canso de esforzarme pola gobernabilidade da relación, deixareite por túzaro, desleal, celoso, irritable, mesmo por maltrato, e porque nin o abrigo de pel regalado no último aniversario me queres devolver. Quen pode convivir con alguén así? Non me ofreces outra saída, cúlpante. Con gran dor, debo abandonarte, non me queres, conclúen xustificándose. E mentres, os partidos nacionais, especialmente o Psoe, de maneira calamitosa Zapatero, caeron na máis estúpida das manobras de retención: ceder en todo crendo así que abandonarían a idea de separase. Pobriños. Cando entenderán que se alguén desexa irse, acaba marchando, a non ser, claro, que se lle poña difícil ou imposible a vida, que é o que nunca entende quen se sente débil e mendiga cariño? Coa política cultural, outro tanto. Poden os hospitais padecer carencias, os dependentes, os marxinados. A televisión pública debe continuar co seu labor lento pero imparable de ir transmitindo estas verdades de fe. E coa educación xa quedou dito, grande mérito alcanzaron: conseguen que un paisano de Mazaricos ame máis o catalán que o galego. Non hai máis que dicir. Que acontece, pois, agora, chegados a este punto no que parece que os tempos son chegados para dar o impulso final? Pois moi fácil. Primeiro aceptar o evidente: os votantes cataláns están en disposición de aceptar un referendo para ser independentes con grandes posibilidades de ganalo. Segundo: ninguén se pode asustar de que isto sexa así. Podemos analizar por que e como se chegou, pero ninguén vai impedir que uns cidadáns convencidos, por máis que sexa polos intereses dunha burguesía e oligarquía reducida que mira polos seus intereses, desexen apoiar ás elites que os convenceron de que vivirán mellor separándose de España. E terceiro: ou se negocia con claridade un plan federal no que se axusten as responsabilidades e solidariedades fiscais e que garanta plenamente a lealdade estatal ou se preparan os próximos gobernos, mentres Europa se estraga por completo ou logra unha miga de calma, para deixar que marchen. Porque a Europa, non nos enganemos, que un país coma Cataluña se independice, non lles creará grandes problemas. O que si sería conveniente, dado o que se aveciña, é que o goberno ao que lle toque a separación de bens, que non se acolla á canción de María Dolores Pradera: “Devuélveme el rosario de mi madre y quédate con todo lo demás”. Non, non, que devolvan o rosario e todo o demais.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

lunes, 10 de septiembre de 2012

MÁIS QUE FOTOGRAFÍA




Creo que la avaricia humana crea sistemas de dominación 


económica de unos pocos sobre la mayoría. Y la guerra es el 

principio violento de ese expolio. Para que el uno por ciento 


acumule billones, muchos niños son mutilados por las minas 

cuando van a la escuela.



L
a primera vez que fotografié un genocidio fue en Ruanda: 


una fosa con dos mil cadáveres. Y a un ruandés destrozado 

explicándome cómo habían violado y descuartizado a 

machetazos ante él a su mujer y sus hijos.



...
¿Para qué me daba aquel material? ¿Para que ganara algún 


premio y que mi editor me diera unas palmaditas en la 

espalda? ¿Para correr a contarlo al pub?



...
Cuando fotografías aquel horror firmas un contrato moral con 


las víctimas que te compromete a convertir su sufrimiento en 

un testimonio. Para que no vuelva a pasar. Si no lo cumples, 

sólo eres un explotador más de su desgracia.


SIMON NORFOLK





















Leer más: http://www.lavanguardia.com/lacontra/20120910/54348636813/la-contra-simon-norfolk.html#ixzz264d8Ozno
Síguenos en: https://twitter.com/@LaVanguardia | http://facebook.com/LaVanguardia

domingo, 9 de septiembre de 2012

DICIR QUE ESTÁS NAMORADO


HAI amores que se deben confesar, abertamente, sen complexos, nun arranque de espontaneidade vivificadora. Un coñecido politólogo galego leva meses proclamando urbi et orbe o seu amor por Angela Merkel e os seus métodos como os únicos posibles e realistas sen o máis mínimo empacho; e tan tranquilo, con frecuencia refórzase contrastando que a razón o asiste sen posible crítica. Mesmo un día chegou a explicar con grandes letras de titulares a razón do seu namoramento así : por qué estoy namorado de Angela Merkel. E non pasou nada. Que eu saiba, nin o Frankfurter Allgemeine, nin Die Welt, nin o Bild se fixeron eco da noticia. Normal, pensarían en Berlín, o lóxico e coherente é que algún analista galego se namore da muller que con máis convicción, tesón e poderío mantén unha liña decidida sobre a solución deste barullo no que se converteu Europa e o euro. Que a solución sexa ou non acertada, verase, pero hai quen aposta por ela e maniféstao sen o máis mínimo reparo. No amor, coma en case todo, sempre me pareceu máis honesto poñer as cartas boca arriba que gardalas no peito á espera do que suceda.
Pois ben, eu considero que Rajoy debera ser tan atrevido como este comentarista e non andarse polas ramas nin miramentos prudentes. Cando antonte chegou a mandataria alemá a Madrid, as cabeceiras de tódolos xornais españois deberían abrir o día con idéntica frase: Rajoy manifiesta estar estar locamente enamorado de Angela Merkel. Eses deberían ser os titulares e non outros. Porque é o que toca, porque non queda outra, porque el é experto en facer o que hai que facer, aínda que non lle guste, que se cadra gústalle. Que logo ela sexa máis ou menos receptiva na súa declaración, que se manteña en posición ambigua, que lle pregunte raposa se non era de Hollande ou de Mario Monti de quen parecía namorado, a el que máis lle ten, non lle debería importar en exceso. O relevante neste caso é deixarse levar polo que un sente, ceibalo con valentía e deixarlle claro á visitante que estará do seu lado , para o que se presente e faga falla. Con fe e determinación. Así haberá que avanzar neste confuso mundo, coma na convulsión dos amores, porque pola liña de vender que somos fiables, competitivos, realizamos os deberes e somos serios, non parece que nos crean demasiado. Pero claro, se pretendes dicir que estás namorado, hai que dicilo ben e claro, non  tatexando coma un adolescente.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

HAI QUE SER MALICIOSOS PARA NON ENTENDER A RAJOY

Enténdese. Todos sabemos que aconteceu así. Estaba D. Mariano fumando un puro máis contente ca un cuco na corrida da Peregrina, soou o seu teléfono e o responsable de pequenos e medianos empresarios faloulle con extrema sinceridade: Sabemos, amigo Rajoy, que estás centrado no fermoso espectáculo de valentía e filigrana que a estas horas enche de emoción a pontevedreses ou outros afeccionados chegados de lonxe, pero o país necesítate; non podemos aguantar un segundo máis sen que te decidas e collas o rumbo desta nación desnortada. Todo está ao borde do abismo e se ti non corres para salvarnos, perdidos estaremos para moitas décadas. Deixa, pois, esa afección que te mereces polo teu esforzo e demostrada valía opositora, e ponte ao fronte de país sen condicións. Polo ben dos empresarios. Polo ben de todos. Sabidas as precaucións do presidente, colgou o aparato, chupou do puro e continuou gozando do espectáculo que nos sitúa diante da morte con beleza suma. Non contestou nin se apresurou a meditalo. Pero ao día seguinte, saíndo de Sanxenxo (Sanjenjo talvez) en compaña duns amigos para pescar, outra chamada de auxilio, esta máis convencida e emotiva, rompeu a súa rutina de verán. Mariano, escoitou ao directivo maior da alta patronal, sen ti isto afunde. Deixa o que esteas a facer, abandona todo descanso e solaz e únete a nós para erguer este país arruinado e queimado polo incompetente Zapatero. Anda, non nos podes fallar. Pescou sen inmutarse, non se desconcerta con facilidade o noso presidente, e regresou a porto sen lle dar máis importancia ás chamadas. Algo máis xa se inquietou ao recibir unha terceira aos poucos días mentres, deitado nun cómodo sofá, comentaba cuns amigos del e do deporte o tour de Francia. Neste caso os que chamaban eran os representantes dos xuíces e todas as institucións xudiciais: non nos fagas agardar máis, amigo, España e Europa dependen de ti. Esquece o teu dereito ben gañado a distraerte co deporte e vén na nosa salvación. Agardou a que rematase a subida ao porto de montaña e por primeira vez someteuse á pregunta esencial: debo sacrificarme polo ben do meu país, son realmente tan imprescindible? Non contestada a pregunta, á noite, a concentración de chamadas e solicitude de reunións para artellar o plan de facerse co goberno do país superou toda fabulación. Sindicalistas, secretarios xerais doutros partidos (agás os resentidos socialistas), nacionalistas, organizacións de consumidores, bancarios, colexios de profesionais, amas de casa, asociacións xuvenís, bispos e autoridades relixiosas varias, todos a unha, coincidiron na chamada: Vén, Rajoy, sálvanos, corre na axuda deste país perdido. Consultada a súa familia e os asesores máis íntimos de Pontevedra, así como algúns expertos en estatística e análise política, despois de varias semanas de reflexión paseando con Louzán pola ruta de Pedra e da Auga, chegou a unha decisión que se gardou no peto ata o último momento: aceptarei ser presidente de goberno aínda que eu non teño ningunha intención, nin desexo, nin análise previo de como está a realidade para lle facer fronte. Pero, dada a petición unánime do país, acepto, sen prometer nada, son realista, farei o que estea na miña man. Calquera sabe que a realidade foi esta. Non a que se contou nalgúns medios mentirás e trapalleiros. Que Rajoy aguantou carros e carretas no seu partido ata que o propuxeron como candidato a presidente, que exerceu sen misericordia unha oposición cutre e apocalíptica, que se fartou de comentar no parlamento e nos medios que el sabía con exactitude o que lle pasaba ao país e que tamén coñecía as receitas para sacalo da miseria na que o deixara o inútil do seu antecesor, que xa o fixera no 96 na compañía de Aznar e que as solucións eran as mesmas, que lle deixasen os mandos canto antes e todos veriamos a eficacia, fortaleza, dominio e resolución coa que cambiaba o rumbo da economía. Todos sabemos que nunca prometeu nada, que xamais se lle ocorreu explicar que o camiño de salvación estaba trillado: baixar impostos, dar confianza ao mundo, privatizar, usar sentido común, gobernar como Deus manda e crear emprego. Non sei a quen se lle ocorre vir agora con que el repetiu no congreso ata a saciedade que tiña un diagnóstico exacto do que aquí ocorría, que era cuestión de tempo, dicir a verdade aos españois, de convocar eleccións inmediatamente, darlle un poder suficiente, e, tal e como xa fixera noutras ocasións o seu partido, isto melloraría no tempo que canta un galo. Parece mentira que cegos e interesados partidistas recorran a vídeos e declaracións manipuladas nas que combatía a subida do IVE, de impostos, de recortes en sanidade e educación e nos que afirmaba con rotundidade que sendo serios, fiables e responsables como el e o seu partido eran, Europa e os mercados cambiarían a saña contra nós por un cariño adolescente que enchería a economía de inversores, crédito e emprendedores. Fai falla ser malicioso e vir agora con estas. Sabido é que todo ocorreu como ao principio lles narrei. Acurralárono por tódolos lados esixíndolle que de inmediato se fixese cargo do país, sen lle dar tempo a analizar a situación, sen coñecer os males que padecía, ignorante das desgracias que o aflixían, e así, lóxico, agora se entende que apele a que a realidade, a herdanza, o descoñecemento e todo canto aquí se cocía, o obriguen a pregarse á realidade, a facer o que non quere, a verse impelido a actuar contra da súa vontade, pero coa gallardía dun bragado matador que, nunha tarde gloriosa na praza de Pontevedra, lle pon cara ao destino para demostrar que a vida e a morte se xogan no centro da area, con tempero e gracia, con valentía e señorío propios de quen está chamado a unha misión case poética. Por iso todos entendemos o seu actuar e somos mansos e comprensivos, e non lle pediremos contas, e volveremos a votalo. El non sabía nada, foi enganado, descoñecía o risco, só se axustou a que o necesitabamos, abondo fixo por estar diante deste touro atravesado que lle deixaron os malévolos anteriores gobernantes. Pobre: abondo fai con adaptarse á realidade. Á estúpida realidade. Hai que ser malicioso e ignorante para non dar entendido isto.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

miércoles, 5 de septiembre de 2012

ASCENSOR SOCIAL

WOODIE FLOWERS, fillo de mecánico que chegou a catedrático do MIT, non se anda polas ramas ao buscar a causa: as nacións caen na mediocridade e na decadencia cando se estraga o ascensor social. Cando os fillos dos presidentes chegan a presidentes, mal! Iso é porque os que mandan lograron que os seus fillos pasasen por diante dos fillos con máis talento dos demais. O país que avaría tódolos ascensores, que sutilmente vai rompendo toda posibilidade para o cambio grazas ao esforzo e o estudo, que por mil sutís estrataxemas vai creando un sistema no que a educación pública e universal queda reservada ao estrato social menos favorecido, está dando pé a que as elites se perpetúen e non se garantan vasos comunicantes imprescindibles para a renovación e o cambio social. Con setembro volven os alumnos ás aulas. Os políticos de todas as cores fártanse de repetir a importancia capital da educación para a innovación, saída da crise e que o país non esmoreza, pero a realidade non acompaña os discursos. Cambian gobernos, revísanse plans, pretende cada novo mandatario a súa reforma definitiva, pero o que observa o cidadán é unha pura pelexa de contrarreformas enguedelladas e confusas, sen estabilidade mínima, debidas a encontradas diferenzas ideolóxicas. A teimosía coa que se desprestixia ao profesorado encadrándoo dentro do funcionario lacazán, a redución persistente de recursos de todo tipo para o ensino público, por máis que se trate de exculpar con que se busca eficacia, e determinadas consignas de revolución pedagóxica permanente causan un desgaste constante e fino que vai favorecendo con máis descaro a división clara de dúas liñas de acceso á formación: unha privada para as elites e outra pública para o resto. A situación económica préstase para ir descargando unha choiva fina de deterioro que á larga pode resultar demoledora para o sistema público de ensino. Por aforrar mal e axustarnos a compromisos de déficit corremos o risco de esquecer a esencia de todo ascensor social: un ensino público universal, gratuíto e de prestixio, que se encargue de formar persoas capaces de aprender e ser críticas, e ás que lles compense en status e salario estudar. Se o plan de saída da crise obriga sen remedio a queimar os ascensores sociais que nos quedan en lugar de melloralos, mal futuro se presenta para as novas xeracións e para o país.


PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

A XOIA DA COROA

Estes últimos días, por causa dun mal que atacou desapiadado a unha persoa moi querida, experimentei en propia carne a calidade e valor do noso sistema de saúde. Cando un tropeza de golpe coa cara descuberta do mal e da dor, aprécianse en vivo os espazos e medios técnicos, a capacitación profesional dos especialistas e a entrega dos traballadores públicos encargados de velar por aquelo que verdadeiramente merece a pena: a vida. E un comprende que se algo se conseguiu en España nos últimos trinta anos foi crear unha asistencia sanitaria pública modélica e que é envexada por moitos. Mágoa que se estean producindo movementos sutís, se cadra non de todo perceptibles, que pretenden cambiar os piares sobres os que se levantou este modelo. A este respecto paréceme moi pertinente e alertador o artigo de Joan Benach titulado “Avanzar hacia el pasado: la sanidad como mercancía”. Advírtenos o profesor en Saúde Pública que existe unha corrente de negocio mundial, que dende hai décadas está ávida por facer negocio coa saúde. Grandes empresas farmacéuticas, de seguros, importantes grupos con intereses tecnolóxicos e de construción, exercen presión sen descanso para mercantilizar a sanidade. Necesitados de negocio, os negociadores hábiles aplican para a sanidade unha estratexia simple: desprestixiar e debilitar a sanidade pública para que a privada teña posibilidades de lucro. E para isto haberá que repetir unha canción sen fin, comezando polos políticos e continuando con técnicos puros (é dicir, con ideoloxía pura), para que todos aprendamos as regras fundamentais das que ninguén debe dubidar: o sector público é insostible e o privado é moito máis eficiente, a saúde pertence ao ámbito persoal e cada un debe poder elixir como en onde se trata e, como elemento que engade culpa, os cidadáns son uns irresponsables que abusan do sistema. Estas son os ailalelos que non pararán de oír á presidenta da comunidade Madrid e os dirixentes cataláns, pois dende sempre esta ideoloxía regou as veas da dereita, convencida de que é a iniciativa e xestión privada máis eficiente e fiable que o servizo público. Como esta corrente se impoña, as consecuencias parecen claras. Paulatinamente, o sistema sanitario organizado con financiamento público, de acceso universal e cunha oferta ampla de servizos con independencia dos ingresos, posición social ou lugar de residencia do beneficiario, pasará a depender de grupos con un declarado interese de lucro, encargados de ir partillando o sistema ata convertelo en tres vertentes ben diferenciadas: a dos seguros privados para ricos, a seguridade social para traballadores e a beneficencia para o resto. As bases para que isto ocorra estanse asentando ao dar pé a novos sistemas de financiamento (en vez de impostos directos, por sistema de seguros), afrouxando na asistencia universal, retirando servizos que só pagando seguros privados se poderán recibir, empeorando a saúde pública ao non atender aos inmigrantes e persoas excluídas socialmente. Con todo isto, non a tan longo prazo, o perigo é que as clases medias abandonen o sistema público, quedando este como un sistema para pobres. Sería así como se lograría ir esnaquizando un sistema ben organizado, sostible, equitativo e que serve de envexa para moitos países, aínda que non para os amos do lucro e a mercantilización da sanidade. Ninguén se opón a melloras na xestión, a rigor na planificación e aforro e na vixilancia celosa deste ben público. En absoluto se rexeita a necesidade de atención constante para unha melloría na eficiencia. O que non se acepta é o cambio de modelo, a tampa de prestidixitación coa que se nos quere facer ver que, se o sistema estivese dominado polos ávidos de negocio e os expertos no lucro, a nosa saúde sería mellor. Estamos diante dunha tampa mortal. Como di Benach: “ La atención sanitaria debe ser un derecho ciudadano independientemente de la condición social y el lugar donde se viva y no una mercancía que solo consuman los clientes que puedan pagarla”. Iso conseguimos durante os últimos trinta anos en España. Se pouco a pouco nos van convencendo de que o modelo dominado polo lucro será máis eficaz, estaremos regalando un dos máis importantes logros da democracia aos que nin reparo teñen en negociar coa saúde: o peor negocio, o máis estúpido que un ser humano pode realizar. Porque cando a dor e o mal te collen pola caluga, nada vale máis que atopar uns servizos e profesionais entregados nun sistema de ben público, tal e como estes días podo comprobar acudindo aos servizos do Complexo Hospitalario de Montecelo en Pontevedra. Que este sistema mereza correccións e críticas, non debera servir para dar argumentos aos que pretenden lucrarse da nosa xoia da coroa.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA