domingo, 28 de octubre de 2012

SOSTÉN RODRÍGUEZ


SOSTÉN Rodríguez que o estrepitoso fracaso da formación nacionalista rachada por odios fraternais (o de fracaso estrepitoso e odios fraternais é meu) debeuse á crise e aos medios de comunicación. Á crise porque disque incrementou o individualismo e a falta de conciencia colectiva de Galicia. Aos medios porque, como vén sendo habitual, son sempre culpa explicativa principal de calquera retroceso que se produce no BNG. Non retrucarei o argumento de que o individualismo medra e falle a conciencia colectiva de Galicia, pero que a crise prexudique a un partido na oposición, sóame estano. Pensa se cadra o Sr. Rodríguez que se a situación económica e social marchase coa dozura do mel nas filloas contaría o seu partido con máis posibilidades de voto? Os feitos indican o contrario: por toda Europa saen castigados os partidos que gobernan neste momento de crise, non alcanzo a entender por que en Galicia ha ser a crise un elemento en contra dos que tratan de facerlle fronte aos gobernantes actuais ofrecendo alternativa. En canto á xenreira coa que os medios acordan decididos elixir ao BNG no seu punto de ataque, escápaseme, máis se, do por el dito se pode deducir, nesta ocasión parece que tiraron descaradamente pola formación liderada por Beiras.
Sostén tamén Rodríguez que AGE non arrincou os votos da abstención senón do PSOE e do propio BNG, o que si soa a máis razoable, aínda que entra en contradición coa paranoica interpretación dos medios, pois non resulta crible que aos poderes de comunicación lles resulte tan amable e inocua a coalición de EU con ANOVA coma para favorecela de maneira tan determinante. E por último, sostén Rodríguez a necesidade de volver á unidade nacionalista, pero cun límite, una liña sagrada infranqueable: que non exista contaminación externa; confluencia si, unidade tamén, pero só dos nacionalistas. Velaí a clave explicativa e salvífica: unidos no nacionalismo pode haber reconciliación, con elementos de fóra, impensable. Enténdese. Por iso en tempos pasados ata chegaron a se sentir irmáns de CiU, ese partido nacionalista solidario tan respectuoso cos nacionalistas galegos coma para facerse odioso tratando de privarnos do AVE, tanto que levo o día cantando mal a Serrat: "CiU, deja de j... con el AVE". Pero claro, iso seguro que é unha reacción visceral e ignorante, os nacionalismos non son así.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

INDEMNIZAR POLO SEU ÉXITO AOS QUE PERDERON

Confirmouse o que se prevía: a maioría dos galegos prefire que lle siga serrando as pernas o PP. Os outros, xuntos, non foron capaces de botalos fóra nin de paralos. Certo que os gañadores perderon arredor de 150.000 votos, o que non impide que a súa vitoria sexa tan incontestable como a derrota dos adversarios. Sobre os vencedores cantaranse loas polas españas durantes semanas e non convén que insistamos: tiveron mérito no enfoque da campaña, resisitiron contra vento e marea, souberon conservar aos votantes a pesar das circunstancias mais adversas. Dos derrotados, é a candidatura do PSOE a que me merece máis atención, pois os nacionalistas, turriscados na cainita batalla, saberán volver ao rego sen moita tardanza, haberán de chegar a un acordo fraternal ou devolveranlle ao pai a herdanza que non souberon xestionar; arranxarán necesariamente as súas diferenzas e continuarán refundados co seu papel lento e pausado. O que de momento continúa sendo o segundo partido do país, en cambio, pasa por un momento moi difícil, transita por un deserto no que pode perdersep durante longas noites resultándolle difícil volver á realidade. O fracaso do PSOE en Galicia (no País Vaco foi idéntico e para as eleccións catalanas non lle prognostico nada mellor) non ten outro calificativo máis ca estrepitoso. Entalados entre un pasado de erros e inoperancia incapaces de borrar da memoria do cidadán e desnortados sobre a proposta de futuro, conservaron con dificultade o voto dos fieis encargados de que a maquinaria dos que viven do partido non escache. Carentes de propostas, presentando candidatos vencidos e desprestixiados antes de competir, estaba cantada a súa incapacidade para aglutirnar un voto alernativo. Alguén pensou por casualidade que o Sr. Vázquez podería agrupar ao seu carón a Beiras e Jorquera para gobernar Galicia? Dende o triunfo regalado, pouco traballado e baleiro de Zapatero, o PSOE vive nun engano que non cesa. Durante a época do presidente por sorpresa ao que axiña se pegaron arribistas, frívolos e progresía barata cometéronse equivocacións con ferida de mala cura. E non foi a cegueira diante da crise a peor destas feridas, pois con ser dolorosa, á vista está que a situación internacional non daba para demasiadas xogadas nin estratexias. Onde si meteu o zoco con consecuencias aínda non de todo experimentadas foi na política territorial; esa mestura de inxenuidade e comenencia partidista que adiantou en décadas o desenlace que se cadra era inevitable, deixou a imaxe do partido envolto nunha liviandade da que lle custará despegarse. Debiliade, bandazos, submisión e falta de criterio son agora as señas de identidade dun partido que parecía chamado a ofrecer unha idea de cohesión do país, solidario e tendente á supresión das diferenzas sociais. E esta visión espallouse por todo o país, non quedando fóra, nin moito menos, o socialismo galego. Sen líder, nin programa, nin credibilidade mínima de firmeza e seriedade, a campaña só serviu para reafirmar ao votante que as súas idea previas saín confirmadas. Os resultados aí están. Diante desta desfeita, a dereita e os medios ao seu servizo meten o dedo na ferida detrás dunha idea nai: que dimita Rubalcaba, o culpable de todo. Non son tontos: van detrás do único que pode resistir e reconducir esta debacle. Non é Rubalcaba o culpable. Serao se non é quen nos próximos meses de paralizar este desgoberno, se non atina a propoñer unha proposta crible, renovada e ilusionante, e se, de maneira determinante, non dá pé a un cambio de persoas. En oito meses non lle podemos pedir máis. Afundíndose o barco non convén que o capitán abandone. Nin se me ocorre que volvese a ser o actual líder da oposición o próximo candidato a presidente do goberno, pero si considero que merece algúns meses máis para ver se é ou non capaz de endereitar o rumbo perdido. Se, por desgraza para o partido, repetise como candidato a presidente do goberno, sería a proba contundente do seu fracaso máis estrepitoso na renovación . Pero, de momento, deberá continuar coa misión para a que o elixiron hai pouco. Quen non deberia seguir un día máis como primeiro do partido en Galicia é o Sr. Vázquez. Non hai desculpa. Salvo que pretenda resistir non importándolle o deterioro imparable do seu grupo, a súa obriga despois dos resultados do día 21 non pasa por outra que non sexa a dimisión automática. Que el desapareza no solucionará evidentemente un problema da fondura pola que atravesa o PSOE en todo o Estado, pero que se manteña contra razón buscando argumentos de mal perdedor para continuar, demostra que non entenderon a gravidade pola que pasan. Se nin en Galicia nin no País Vasco toman decisións visibles que demostren que están dispostos a cambiar sen escusas, demostrarán que non entenden que realmente se atopan á beira do cavorco. Claro que todo isto non deixan de ser reflexións de quen non está metido no allo. Os que realmente viven da política son os que si saben do que vai en realidade todo iso. E para eles, tal e como o Sr. Gayoso expresou con claridade sobre os altos executivos das caixas, antes de dimitir haberá que establecer un sensato sistema de incentivos – non falo de 650.000 euros ao ano, aínda hai clases- para que os que co seu éxito levaron o partido á debacle dimitan coa conciencia tranquila. Para dicilo polo claro: que se creen unhas indemnizacións decentes para os señores Vázquez (Pachi e Guillerme) e dimitan por fracasar con tanto éxito.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA.

martes, 23 de octubre de 2012

MAALOUF

 Yo no estoy a favor del multiculturalismo entendido como que cada cual viva en su gueto y a su manera, estoy a favor de la integración. A favor del respeto de la dignidad del ser humano y del progreso social, no del respeto de las tradiciones. Europa debe dirigirse a los ciudadanos, no organizar las relaciones entre las tribus.

AMIN MAALOUF

lunes, 22 de octubre de 2012

TAMBORES DE INDEPENDENCIA

POR se alguén aínda tiña algunha dúbida, por se pensaban que todo acabaría nunha manobra electoralista destinada a cubrir de mesto fume o desastroso goberno de CiU, pero sen consecuencias inmediatas que levasen a promover en serio a independencia, os bispos cataláns acaban de dar un indicio máis a ter en conta. Débil, pero o suficientemente explícito. Eles ventan tempos de independencia. E se a eles os ventos lles petan así nos narices, desengánense: o camiño da secesión non está tan lonxe. Pero se a Conferencia Episcopal acaba de dar á luz en Madrid un documento oficial avogando pola unidade e de claro ton contrario ao golpe na mesa dado por Mas, poden retrucarme. Tanto ten. Non nos enganemos. O realmente sintomático é o comportamento dos bispos achegados á realidade, eles son os encargados de ulir os camiños da historia e de lles ir abrindo os ollos aos de Madrid e Roma. Raro será que erren, boa experiencia ten demostrada esta institución como para meter o zoco en asuntos de tal calibre, e cando o momento sea chegado xa o Vaticano estará ao cabo da solución que menos desgaste produza.
Enfrontaranse, entón, podería pensar o lector, a igrexa local catalá coa española? Podería crear un cisma dentro das autoridades eclesiásticas a fragmentación de Cataluña. Nunca. A Igrexa conta con cintura sobrada para resolver este conflito e peores sen que se lle mova un cabelo a Rouco Varela. Alguén cre posible que se vaia complicar por asunto tan banal como que Cataluña se faga Estado independente unha Igrexa afeita e experta en estar con Pinochet e sen el, con Franco e contra Franco, con democracia ou sen ela? Capaz de se manifestar como a abandeirada dos pobres e a un tempo non rifar cos ricos máis groseiros, hábil para saír a flote en Polonia, Cuba, San Salvador ou Guatemala, con liberación ou sen ela, que reto lle pode supoñer bandearse entre as clases dominantes catalá e a española, as realmente encaprichadas neste nacionalismo? Ningún. Os bispos que pisan o terreo xa nos adiantan cal será a posición máis caritativa (igual que ocorrerá no País Vasco): estar de parte dos cataláns independentes, dos vascos e das vascas, ninguén debe perder o auxilio da fe por razón da súa decisión de identidade política. Queden coa copla: como os bispos cataláns insistan un pouco máis neste asunto, poden dalo por feito: soan tambores de independencia.
 
 
PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

VOTAR CUNHA PERNA SERRADA

Pasadas as eleccións, nos días seguintes, seguro que atoparán explicacións enxeñosas e con fundamento á resposta dos votantes unha vez coñecidos os resultados. Case seguro que tampouco eu escape á tentación de analizar a posteriori as razóns e consecuencias do que xa é coñecido. Mais hoxe, cando nada está decidido, atrévome a prognosticar destemido e temerario un resultado: PP 39, PSOE 20, BNG 11, AGE 5. Se me conceden idéntica marxe de erro que ás empresas especializadas en realizar prospeccións, seguro que non me equivoco máis ca eles. Acerte moito ou pouco, algo si me parece moi probable: os votos de esquerda poden bailar de Vázquez a Jorquera, e destes dous a Beiras, pero os de Feijóo parece coma se os levase cosidos e imposibles de despegar. Cal é razón de tanta fidelidade? Comentando cu colega esta opinión, incrédulo e máis confiado ca min en que o electorado lle dará un castigo ao actual gobernante, poñíame diante da incoherencia de ir votar cunha perna serrada. Como, dicía, é posible que despois de lle quitar a paga extra aos funcionarios, de aumentar o paro, de martelar día a día contra a educación e a sanidade, de establecer o pago dos medicamentos aos vellos, de aniquilar as axudas á dependencia se vote outra vez a quen nos está serrando as pernas? Pois aínda que así fose (o de que nos están serrando as pernas, que moi equivocado non anda o meu colega), manteño que os votantes lle serán fieis ao partido no poder. Se a miña hipótese – que non hai por que confundir con desexo- fose certa, o que non se saberá ata o 21 á noite, a razóns polas que o actual partido no poder manterá idéntica maioría ou incluso a superará lixeiramente deberase a varias razóns. A primeira, indubidable parece, a que o PP ten hoxe en España, en Galicia tívoo sempre, un votante fixo e fiel difícil de apear da súa convicción. Pouco importan os feitos: antes que votar ao contrario, vótase aos dun sen o máis mínimo complexo de culpa. Se por algo se caracteriza o votante da dereita é pola seguranza no seu voto: son cultural, intelectual e moralmente superiores. Os outros só traen desgraza, corrupción e mediocridade. Nada hai que discutir: por corruptos que se demostre que poden ser, por ineptos, por inxustos ou obcecados, sempre aparece unha razón xustificativa, unha desculpa sen trampa: necesitaremos anos para corrixir o por eles estragado e mil veces é preferible un voto aos “nosos”, porque con “eles”, os outros, todo sería infinitamente peor. Con este pensamento de base, difícil é mover a este electorado. Pero non só esta razón de peso converte en inmóbil a estes votantes. Hai un efecto de recordo que está pesando aínda. Entre o escaso número de votantes que poden modificar a súa intención de voto resiste un recordo negativo do anterior goberno bipartito, que, por mal que o fixera o actual do PP, parece non foi quen a conseguir que se esquecese. Dubido que fose tanto polo mal obxectivo realizado por aquel goberno – que o houbo- canto pola hábil – o que non disimula que tamén fose trapalleira- campaña anterior encirrando sobre algúns aspectos que resultaron moi efectivos (corrupción, imposición do galego, empoleirarse o BNG con menos votos sobre o PSOE con máis, etc.). Este mal sabor de boca entre parte do electorado considero que aínda non se deu esquecido. É un mal sabor con mala memoria que leva a moito votante a preferir este malo coñecido que regresar ao malo peor. Con unha agravante que outra vez soubo explotar moi ben a campaña de Feijóo: se o bipartito foi unha merenda de negros, imaxinen agora como se entenderían entre tres, levándose a matar os de Beiras e o BNG abandonado. En fin, que non todo son rutinas establecidas nin estratexias maquiavélicas dos directores de campaña do partido da dereita. Os contrincantes tamén realizaron oposición, presentaron os seus candidatos e rematan hoxe a campaña. Se a miña hipótese fose certa, repito, e iso non se saberá ata o domingo á noite, demostraría que os partidos empeñados en parar e facer frente non son capaces de reunir unha maioría absoluta tan lexítima coma a dun partido único porque talvez non se centraron en convencer ao electorado, senón en aniquilar ao contrario. Para que? Demasiado empeño en destruír ao contrincante, escasa oferta de programa unido para gobernar. Os que deberían esnaquizar a maioría absoluta do PP non parece – xa veremos, dirá o meu colega e moitos máis que non crerán neste prognóstico- que soubesen demostrar que un goberno unido era posible para infundir así unha leve esperanza de que non é obrigado quedar sen as dúas pernas. Se o PSOE presenta este candidato e esta campaña, el deberá analizar as consecuencias do que probablemente se lle veña enriba. Se o BNG se dedica a perseguir aos seus irmáns por traidores, eles levarán na baixada de deputados a penitencia. Se, como todo indica, o único que poderá cantar un éxito sen discusión, ademais dos que ganasen a maioría absoluta, claro, pois pasar de 0 aínda que só sexa a 3 é xa un indiscutible éxito, será o “vellote” (el o dixo, non eu) Beiras, xa me dirán... Repítese con frecuencia que o poder non se gana tanto por méritos dos aspirante canto por erros do gobernante. Se a tese ata aquí mantida fose certa – que se cadra non-, todo fai pensar que, a pesar de nos estar serrando as pernas, o elector bota de contas que, de cortarllas, prefire que llas corte o PP. Por que, pregúntome, se, como tamén se di, o votante é sabio, prefire neste momento que o deixe tolleito a dereita? Iso é o que haberá que analizar o día despois. Pero non me fagan moito caso, se cadra no artigo do venres próximo teño que tragar o sapo de todo canto acabo de expoñer e cóntolles a razóns polas que o PP, contra prognóstico, perdeu a maioría absoluta. Isto dependerá do que cada un votemos.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

domingo, 14 de octubre de 2012

XORDOS, PERO NUNCA PEOR


MIÑA nai colleu o teléfono e preguntou: hai algo de novo? Voume operar, contesteille. Pois moi ben, xa vai sendo hora de cear. Que non, mamá, que a próxima semana me vou operar. Home, antes da semana próxima ben farás en cear, non esperes tanto. Cear si, mamá, pero que xa me deron a vez para a operación. Colgaches?, pregúntame. Non, non colguei, sigo aquí, dicíache que xa teño vez ... Pois debeu colgar, non oio nada, rosma. Non, sigo aquí. Xa colgou, di. E colga ela. Diálogos así son frecuentes entre miña nai e máis eu, porque dende hai un ano a xordeira avanza sen misericordia. Con todo, ela sempre me anima: nunca peor. Pois tal cal antóllaseme o diálogo entre os principais partidos aspirantes a nos gobernar.
O debate entre os señores Feijóo e Vázquez foi aburrido canto quixo. Previsible. Curto de argumentos. Simplista e dominado por unhas mensaxes tan elementais e maniqueas que nin para mentes planas; non sei como non nos ofenden, merecerían que os deixásemos coa palabra na boca. Porque se un non paraba de magnificar logros que obxectivamente ninguén parece confirmar, o outro prometía unha sarta de simplezas sen pés nin cabeza. Ti fas medrar o paro, di un; ti máis, contéstalle o outro; contigo non saíremos da crise; pois contigo menos. Está vostede de acordo en cumprir o compromiso de déficit, pregunta un; con vostede os pais non poden mercarlles libros aos nenos, responde o outro. Non diga mentiras, descualifica un; para mentirán vós, que non destes unha no cravo. Como se atreve a presentar como éxito o maior fracaso, alármase un; como pode presumir de nada, retrúcalle o outro, se estamos así pola súa grande culpa. E así se pasan unha hora repetindo o que levaban memorizado, petando coas mensaxes aprendidas por mandato dos expertos da campaña, ignorando calquera diálogo de ideas e programas realistas. Unha conversación de xordos onde o único que se pretende e deixar claro que o outro é peor, que todos están a favor dos xubilados, dos parados, da educación e da sanidade, mentres a vida diaria nos di que estes si empeoran sen remisión. Pero eles continúan nese diálogo de xordos confiados en que os votarán. E o curioso é que, a pesar desta pantomima entre xordos, os dous seguen sendo os máis votados, coma se o votante sentise un medo atroz a abandonar o malo coñecido, convencido de que aínda podemos ir a peor.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

MESTRE:HONOR NACIONAL

Goberno tras goberno, sexa do color que sexa, cae irremisiblemente na trampa de cambiar as leis educativas en canto chegan ao poder. Tal e como é habitual nos partidos deste país, os argumentos van sempre na liña de culpar ao contrincante dos malos resultados que sacamos nas probas internacionais. O que está na oposición encárgase de buscar no que exerce o poder a causa indiscutible dos malos resultados do noso sistema educativo. Por iso prometen que, en canto cheguen ao poder, eles si levarán a cabo a reforma definitiva que nos situará no xusto punto de nivel educativo ao que todos teoricamente aspiran como fundamental para o despegue do país. Na práctica, tres notas ideolóxicas, un raspado de presupostos e unha catarata de decretos que o único que conseguen é confundir a alumnos, pais e profesores. Todo segue igual. E miramos con envexa para Finlandia. Certo que hai países como Corea e Xapón que tamén alcanzan resultados espectaculares nas medicións sobre resultados académicos, pero a costa dunha competencia feroz e dunha ansiedade non aconsellable. En Corea, por exemplo, na época da realización da proba que aquí correspondería á selectividade, polo inmenso esforzo que supón para as familias, os santuarios, psicólogos e psiquiatras funcionan a pleno rendemento, dado o nivel de angustia e tensión que causan os duros exames. Por iso non é tan envexable ese sistema duro e case militar no que o alumno, dende moi pequeno, se somete a un esixencia e concentración desmedidos. En Finlandia, sen embargo, alcanzando idénticos ou mellores resultados, o nivel de equilibrio e satisfacción social co funcionamento educativo é para facer pensar. Evidentemente teñen un presuposto superior ao noso, pero todos os expertos insisten en que non é esa a causa primeira do seu éxito. Tamén, claro, o ensino é eminentemente público, a práctica maioría dos estudantes pasan por idénticos centros e sistema educativo: gratuíto. E non, non teñen máis horas de estudo nin máis deberes ca os españois. Menos horas de estudo e mellor rendemento. Onde radica o éxito do seu sistema? En ser público, gratuíto, na perfecta colaboración entre familia e escola, se queren ata no clima que invita a estar metidos na casa e ler (sobre todo se os pais teñen por costume acudir na fin de semana á biblioteca pública). Pero hai, sobre todos, un elemento crucial e indiscutible: a elección do profesorado e a súa importancia social. Levo anos convencido de que ningunha reforma educativa será eficaz mentres non se aborde como é debido a peza clave do sistema educativo: o profesorado. Vicente Verdú ten dito que non cambiará a educación neste país ata que os que hoxe estudan bacharelato se convertan en profesores. Con ser necesario un xiro xeracional, non o é todo. Para que o cambio xurda efecto haberá que reformar o sistema de selección, dedicación e consideración social dos mestres. En Finlandia para ser profesor hai que contar cun expediente magnífico, superar probas rigorosas e perfectamente estudadas, e no aprecio social poucos profesionais gozan do prestixio e recoñecemento dun mestre. Ser mestre é un honor nacional. Mestre dedicado ao ensino nos anos primeiros, que é onde se concentran os mellor preparados, aos que máis se lles esixe. Esa equivocación persistente de considerar que a menor nivel educativo cómpre menor nivel do profesorado é un erro gravísimo que pagamos en tódolos tramos educativos neste país. É nos anos primeiros onde se asentan as bases dun bo estudante, onde se forxa a personalidade e o talante resistente, esforzado e con estratexia para aprender que deben inculcar profesionais ben formados, entregados e experimentados. Estudos que se cruzan entre a pedagoxía e a economía insisten na importancia de investir recursos nos primeiros anos, canto máis tarde se intervén en problemas de aprendizaxe ou desaxuste emocional, menos eficaz e máis cara resulta a intervención. Velaí, pois, o rumbo a tomar se queremos de verdade potenciar a educación, motor principal do progreso do país: contar co profesorado, renovalo, seleccionar os máis brillantes currículos, convertelo nun especialista considerado socialmente e dedicar os mellores aos niveles educativos inferiores. Estou agardando ao executivo que non se dedique a derrogar os decretos do equipo anterior propoñendo novidades que nada anovan. Gustaríame atopar un goberno que se empreñase en converter o ser mestre nun honor nacional.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA.

martes, 9 de octubre de 2012

EN QUE GASTA OS CARTOS EUROPA


SE en algo coincidimos todos cantos desexamos unha Europa máis integrada financeira, económica, fiscal e politicamente –o que a convertería en máis solidaria sen deixar de ser plural-–, é no éxito do programa Erasmus. Nada contribuíu tanto á mestura de culturas, á integración e a coñecernos e respectarnos coma eses cursos de intercambio entre os estudantes que facilitan a mobilidade académica dos estudantes e os profesores universitarios dentro da Unión Europea. E miren por onde, cando estas becas cumprían os seus 25 anos, as autoridades de Bruxelas, realistas, encargadas de poñer o punto no i, avisan e case alarman: 213.000 alumnos verán perigar as súas axudas económicas. Non podían atopar mellor celebración para o vintecinco aniversario dunha práctica que construía Europa. Se lemos máis detidamente a noticia, parece que non é motivo de alarma, pois un 80% da beca xa está ingresado en cada universidade e agárdase que non existan maiores problemas para o ingreso do 20% restante.
Con todo, alerta deberiamos quedar. Cando se comeza co bulo de que non hai cartos para un determinado proxecto, acaba por non habelos. De ser un adianto dos problemas que se poderían xerar de cara o futuro destas becas, a noticia sería pésima. Para que hai cartos en Europa? Á vista está que non hai para crear emprego nos países do sur, que se está acabando para os desempregados, os xubilados e os enfermos. Que tampouco a sanidade e a educación deben estrañarse: haberá que reducir orzamentos. Os funcionarios públicos xa saben os que lles toca: seguir perdendo poder adquisitivo. Aos dependentes non lles convén facerse ilusións: os recortes son inevitables. E se, como puidera deducirse, tampouco as becas de intercambio entre universitarios poderán contar con fondos suficientes, en que se gastan os cartos en Europa? En lanzar programas de emprego xuvenil parece que non; en afianzar o ensino e a sanidade públicas, tampouco; parece ser que para becas que permitan aos estudantes un tempo de inmersión noutra cultura que abra a posibilidade dunha integración mellor, tampouco. Sabemos perfectamente no que non se gasta e se pretende que se gaste menos. Sería conveniente, se pretendemos dar un impulso de transferencia de soberanía e unificación, un exercicio de transparencia para saber exactamente en que e a favor de quen quere gastar os cartos Europa.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

FAMILIA E AMIGOS

Disque con motivo dun dos referendos cos que Franco “consultou” aos seus súbditos, unha piadosa señora quixo consello do seu habitual confesor. Padre, preguntoulle sen retranca a católica muller, que lle parece que debería votar en conciencia, si ou non? Señora, vote tranquila e en conciencia o que mellor lle apeteza, tanto lle ten o si como o non, respondeulle o confesor: se vota si, quererá dicir que continúe; se non, que non se marche. Elixa sen medo. Tal e como se presentan as próximas eleccións en Galicia, case pide o corpo acollerse á resignación da anécdota, pois non parece que teñamos escapatoria posible a que continúen. A que continúen os mesmos argumentadores de falacias, os repetidores de consignas simples, os carentes da máis mínima idea orixinal para afrontar esta situación á beira do abismo. Analizadas as propostas e os líderes que se presentan, tan estúpido sería dicir que todos son idénticos como non recoñecer que, a pesar das diferenzas, pecan dunha orixinal discapacidade: non recoñecer a impotencia que os imposibilita para cambiar practicamente nada. Como a algúns non se lles dea por arrimarse á arroutada de Ciu de unificar os corazóns pola salvación na independencia (nós tamén, para non ser menos, que algo xa vou oíndo, sen recoñecer que entre eles e nós hai séculos de distancia económica e cultural) pouco ou nada novo poden ofrecer os nosos aspirantes a gobernantes. Porque se non podemos ignorar que o problema sobre todos é sen lugar a dúbidas o paro enrabechado, cruel e sen freo , especialmente contra os mozos, haberemos de admitir que ningún goberno que saia das urnas galegas nas próximas eleccións conta con recursos como para lle facer fronte. Que nos venden todos cantos nos gobernaron na comunidade cando do paro se fala? Que non está nas súas mans, que depende ineludiblemente da política económica non xa do goberno de España senón do Europeo, e que calquera medida adoptada aquí neste curruncho non deixa de ser unha anécdota intranscendente e sen consecuencia algunha. E non menten. Porque nin Concellos, nin Deputacións, nin tampouco as autonomías (se exceptuamos a do País Vasco e Navarra dado o seu desigual e inxusto acordo económico e Cataluña pola súa habilidade e potencia na chantaxe separatista, pois nin Andalucía contando con tanta poboación exerce o peso destas) son quen a propoñer medidas que inflúan na evolución do emprego. Despois de cinco anos de desasosego sen ver nin unha muxica de esperanza, os partidos que se presentan ao goberno de Galicia non deberían xogar coa intelixencia da xente prometendo o que nunca poderán solucionar. A non ser que todos se apunten á filosofía Feijóo: non debemos nada, cumprimos, non pedimos, sairemos coma foguetes da crise porque fomos aforradores, esquecendo que durante o seu mandato o paro ascendeu ata cifras que Galicia xamais coñecera. Diante desta oferta electoral que arrinca prometendo o que non entra nas súas posibilidades, a tentación non se pode agochar: e se quedamos todos na casa e que os voten familiares e amigos a ver se dunha vez entenden que non os cremos nin nos poden enganar con tanta grosería e reiteración? Cheos de fastío os que ven un Psoe sen rumbo, acomodaticio, corrupto, indeciso e plúmbeo; desenganados os que confiaban no PP como revulsivo e fonte de confianza ante a súa teimosía fía cumprindo as recetas para incrementar a recesión; desesperados os de esquerdas por non ver en concreto nada factible e realizable nos programas dos partidos que se teñen por tal; encolerizados os nacionalistas pola fragmentación das forzas; escarmentados a maioría diante de aventuras populistas de ególatras pícaros, e tantos e tantos rabiosos porque non ven saída á súa prolongada situación, non estraña que a moitos lles pida o corpo quedar nada casa, pasear á beira do Lérez ou visitar aos avós que lles están axudando nos malos tempos. E non votar. Enténdese. Tal posición, sen embargo, tropeza con dous inconvenientes que a esnaquizan. Nunca os que quedarán na casa serán tantos como para someter a unha crise razoable o sistema, co que aínda que só fose pola suma de familiares e amigos algún partido sempre gañará ao outro, e iguais de todo xa dixemos que non son. O determinismo non chega ao extremo de impedir que algunhas medidas non poidan tomarse con autonomía e decisión. E non todas coinciden en capacidade de diálogo, de sensibilidade social, de honestidade e contundencia contra a corrupción e o engano. Por iso non soe valer a cesión diante do cansazo e a fartura. Ao remate, os elixidos, aínda que pouco máis sexa que polos votos de familiares e amigos, contarán coa lexitimidade para gobernar durante os próximos catro anos. E xa vemos que catro anos poden ser eternos. Pero ademais, volvendo aos tempos cos que comezaba este artigo, non sexa que por deixarnos levar dos erros deste sistema acabemos noutro peor no que botemos de menos os tempos nos que se podía votar. Porque hai algo incontestable: o si ou non serían idénticos nos tempos da ditadura, elixir agora entre as distintas ofertas, con tódolos vicios que admitamos e nos repugnen desta actual democracia, non deixan de ser un mal que aínda moitos quixeran para si.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA