domingo, 26 de febrero de 2012

QUE A GUSTIÑO SE ESTÁ NA VERDADE




DENDE que o actual goberno non me mente, estou na gloria. E que eu a mentira leveina sempre moi mal. Se cadra porque foi dos primeiros pecados que me ensinaron a confesar. Cando aínda non tiña conciencia nin posibilidades de pecar, atordado por non dar con ningunha culpa grave como para lle dicir ao confesor, agarreime ás mentiras como táboa de salvación. Como sempre temos algo que ocultar e eu dende cativo tendía a contar as cousas non moi apegadas á realidade, descubrín que escudriñando no fondo da conciencia podía atopar algunha mentira, comodín que nos momentos do exame de conciencia me salvaba de quedar coma un parvo sen nada que confesar. Pero, ao mesmo tempo, collinlle manía, a ninguén lle gusta convivir cos pecados de infancia.
Co novo goberno gozo dunha tranquilidade completa. Antes, xa se sabía, Zapatero era un mentirán descarado, non se podía fiar un del nin para saber en que mes estabamos, pero agora, co novo goberno, mentira nin unha. E nótase. Un vive coa tranquilidade de saber que non imos medrar economicamente, que as medidas que se toman non terán efecto inmediato, que continuará aumentando o paro, que todo será moi duro e que haberá que sacrificarse aínda máis. Será difícil, que dúbida cabe, pero somos sensatos, serenos, responsables e aceptamos con madurez aquelo que nos di un goberno valente, que colle o touro polos cornos e actúa como hai que actuar: dicindo a verdade. En definitiva, que cando un goberna como Deus manda, con sentido común, servindo aos intereses de todos os españois e sen mentir, nada hai que temer. Por suposto que é moi pronto e ninguén leva milagres na carteira unha vez acabada a campaña electoral, pero escoitar cada día verdades inmensas, evidentes e incontestables proporciona unha seguridade e confianza impagables. Algún desconfiado poderá pensar: as verdades dicíanse antes, na oposición, agora non. Si tal. Continúase con idéntico amor á verdade. O goberno cumpre o prometido con creces e, se os efectos se atrasan, abondo fai con aceptar unha herdanza tan velenosa. Certo que antes o peso da responsabilidade caía de cheo na ineptitude e maldade do presidente, para nada no contexto internacional, e que agora xa se recorre con frecuencia ao escenario, á situación complexa, á dependencia de Europa e outras circunstancias externas que non todo o fían ás decisións autónomas e rápidas que ían transformar isto en tempo inmediato, pero xa sabemos que nada é para sempre e que tamén iso variará. En canto a situación global mellore, e oxalá sexa canto antes, verán como de novo volvemos á importancia das medidas tomadas, pero dende que goberna este goberno, nunca antes, ningunha anterior serviu para nada. E esta é a verdade, e debemos soportala sen protestar, porque nela estase moi a gustiño.

TOLIÑO POR DINAH

SOÑAR DE NOITE POR DURMIR DE DÍA

Haberá soños que merecen explicación, outros o único que nos traen é desconcerto e angustia. Isto foi o que me aconteceu co que tiven a noite pasada. Espertei cerca da mañá tan desconcertado como impresionado. O lembrado resúmese así: durante horas, nunha asemblea do estilo das últimas do BNG, nun centro de congresos deseñado por un arquitecto dos que non agochan a seu ego, todos os compromisarios, eufóricos e case fanáticos, pelexaban por me elixir como Secretario Xeral da UGT. Si, da UGT, non se daba pé a ningún engano: nin outro sindicato da competencia, nin un partido político, nin unha asociación de consumidores, nin unha organización pola defensa dos carballos ou dos ríos de augas claras. Tiña que ser á forza e era elixido Secretario Xeral da UGT, coa aprobación maioritaria dos asemblearios, por máis que eu me negase argumentando que xamais na miña vida fixera nada para merecer tal cargo de responsabilidade e, moito menos, contase con capacidade algunha para defender tal función. Eu rebelábame e intentaba micro na man demostrar que todos cometían o erro máis clamoroso da historia do sindicato, pero tantos os do metal coma os da construción, os da rama da alimentación e os do vestido, os da naval, os do ocio, todos a unha esixían que debía aceptar e comezar canto antes a exercer o meu novo cometido. Espertei, como non lles estrañará, desexando escapar da moderna sala de congresos, agarrándome ben ás sabas para certificar que todo quedaba nun soño. Non sei que traza interpretativa lle daría Freud , empeñado como andaba sempre con lle buscar as cóxegas sexuais a todo canto se nos desbordaba durante o durmir, pero, por máis que quixen lembrar algo da miña lectura xuvenil de “La interpretación de los sueños”, escaso significado sexual puiden atopar en tan sorprendente soño. Escuso dicirlles que toda unha noite pelexando para que non te elixan secretario de algo para o que non serves nin non queres ser é un labor que cansa, pero moito máis esgota non ter traballo, así que tampouco crean que lles conto isto con ganas de lamentos ou de darlles mágoa. Excluída a interpretación sexual, maliciei se o desborde do magma inconsciente cara o lado sindical tería algo que ver co desprestixio preventivo co que veñen sometendo aos sindicatos dende distintos ámbitos do poder comunicativo. Certo que a teima non xurdiu nos últimos días, pero agravouse. Parece coma se, anulado o poder da oposición polo grave pecado da era Zapatero, probablemente con penitencia de oito anos como mínimo, e segada a crítica aínda máis á esquerda polo iluso da súa mensaxe arredado do realismo tecnócrata, só restase pegar o último golpe de gadaña sobre a inutilidade, corruptela e burocratización dos sindicatos, para raspar toda posibilidade de contestación. O presidente do goberno adiantouno con intelixencia preventiva: van quedar sos, completamente illados, ninguén os apoiará, porque todos, podería deducirse da súa insinuación, mesmo os máis zarandeados, asumiran con resignación que non queda outra: aceptar e calar. Nesta píldora reiteradamente receitada contra a depresión que nos posúe, vénse concentrando o veleno máis pezoñoso da crise: digan o que digan algúns inconscientes economistas, o que prediquen vellos sindicalistas fóra da realidade, o que de maneira intermitente e mal organizada denuncien indignados, mocetes manexados ou grupos claramente contra o sistema, aquí só queda un camiño: o de apertar o cinto e baixar os pantalóns. Calar sen rechío e aceptar o que de maneira evidente se sabe que incrementa as penalidades sobre os máis prexudicados. Non quero con isto tapar a boca crítica de ninguén. Que os sindicatos do actual século necesiten un xiro, que se producisen certos abusos en canto a liberados indolentes, que o financiamento mereza unha revisión a fondo e que o sistema de afiliación e funcionamento interno precisen dunha corrección profunda, non é motivo para que día tras día, dende os medios e partidos da vía única, se desprestixien ata o punto de convertelos en tan inútiles como empobrecedores do Estado. Como continuemos con esta poda cega de todo canto supoña criticar as sabias medidas dos gobernos que actúan ao ditado das necesidades do beneficio polo beneficio, a ver como remata respirando a frustración social. Se repartir non é eficaz, rebaixar impostos aos poderosos non cubica, acabar cos paraísos fiscais só se lles ocorre a cabezas ilusas, reducir as diferenzas entre clases é unha utopía e os sindicatos son reliquias de dezanove completamente illadas, alborotadores de charanga e pandeireta, xa me dirán que nos espera... Tal e como nos estamos durmindo de día, así non me estraña que pola noite un soñe o que soña.

domingo, 19 de febrero de 2012

LUCIA POPP PARA A MAÑÁ DO DOMINGO

INFANTIL, SR.MINISTRO, INFANTIL E PRIMARIA




É COMA se cantase un carro. Poden todos os expertos do planeta insistir en que tanto cambio partidista é prexudicial na educación que, tan axiña como chegan ao poder os novos, están desexando virar patas arriba todo o anterior, tan seguros están de que por fin eles serán os que lograrán a reforma definitiva. Como non podía ser doutro xeito, este ministerio vai na mesma liña: cambios e transformacións ideolóxicos que o único que conseguen é fartar a profesores, confundir a pais e desorientar a alumnos. Abusando da boa fe que se lle presupón no inicio do seu mandato, quixera facerlle ao novo ministro unha breve consideración, moi na liña do sentido común que tanto apreza o presidente que o nomeou.
Se realmente o Sr. ministro está en disposición de actuar de maneira eficaz, suxeriríalle que se esquecese canto antes das obrigas ideolóxicas para contentar a certos grupos de presión e se puxese ao práctico. Primeiro: excelencia e esixencia. Perfecto. De aplicación inmediata na selección do profesorado. Mentres non conte cun bo e motivado profesorado, esqueza toda reforma. Os mestres han de ser elixidos entre os mellores, deberán estar moi preparados e pasarán antes de exercer por un control rigoroso e exhaustivo mediante o que se demostre que saben do que ensinan e saben ensinar. Iso non é posible sen conseguir, entre todos, aumentar o seu prestixio social. E non lle dean máis voltas. Segundo: acepte que a base de toda convivencia na escola é a marcha adecuada na aprendizaxe. Non existe mellor autoridade. Quen queda excluído intelectualmente crea problemas de convivencia. Nunha aula onde a metade está a nivel 20 e a outra a nivel 8 non é posible achegar os de abaixo aos de arriba e tampouco funcionará a convivencia. Como se evitan estes desaxustes? Actuando a tempo e con medios na educación infantil e na primaria. Se os alumnos se descolgan na primaria, chegados á ESO, non digamos a bacharelato, é moi custoso recuperalos. Aos descolgados hai que pillalos nos primeiros pasos, e repetir, se algunha vez funciona, é nos cursos inferiores. Por iso, se quere investir con siso, o investimento principal deberá ir destinado a infantil e primaria. Terceiro: durante estas etapas educativas básicas, insistamos no esencial: técnicas de estudo e lectura, lectura e lectura. Quen non chega á ESO cun hábito aceptable para saber estudar, un nivel de lectura fluído e cun coñecemento mínimo das materias instrumentais, está perdido. Isto é o que di o sentido común. Só así, dende abaixo e con bos profesores, é posible mellorar o ensino. Cómpre para tomar estas medidas recuperar algunhas das competencias traspasadas ás autonomías? Aí é onde se ven os gobernos que gobernan.

IR Á CORTE E MATALAS TODAS

Alguén puido sospeitar nalgunha ocasión que Gazón actuase con resentimento, rancor e frustración no chamado caso GAL? Moitos pensaron que resultaba estraño que un xuíz metido a político (por un prato de lentellas) só saír escaldado agarrase o caso contra Felipe González con tanta zuna que máis parecía un axuste persoal que verdadeiro afán de xustiza? A pesar de todo, cando a sentenza condenou aos que condenou, quedado o X a un pelo de ser descuberto, había razóns para dubidar da decisión do tribunal ata o punto de considerar a decisión viciada de raíz e que se cometía un auténtico atropelo? Non se defendeu daquela a supremacía do dereito sobre calquera mácula procedente das miserias humanas? Pensar que vivimos nun mundo idílico, desprovisto de envexas e contas pendentes entre persoas ou onde os gremios non agochan na súa dinámica interna vicios e malicias é dunha inxenuidade alarmante. Parece evidente que o xa defenestrado xuíz non contaba con demasiados amigos dentro do seu gremio, e que, pola alternancia entre a valentía e o histrionismo nas súas actuación, buscou inimigos suficientemente poderosos como para agardalo a que cometese o primeiro fallo severo polo que lle puidesen axustar as caravillas. Sen dúbida é abundante entre o gremio dos maxistrados a ideoloxía de dereita na que non encaixaban ben as maneiras e actitudes de Gazón. Como non se pode ignorar que potentes medios de comunicación claramente definidos, os mesmos que axudaron a engrandecelo durante aquel proceso dos GAL (daquela os medios eran unánimes, á dereita máis cavernícola interesáballe con rabia que polo civil ou polo criminal se acabase con Felipe González), viñeron dende hai anos preparando unha campaña de desprestixio e ridiculización non só de procesos do xuíz senón incluso da súa persoa. E por suposto, ninguén o descoñece, a ningún delincuente, mafioso, corrupto ou terrorista lle desagrada afundir no abismo a un xuíz, ao que sexa, para eles sempre será un victoria no seu afán por impoñer a lei do máis forte, do máis ruín e do máis poderoso sobre a imperfecta dun Estado democrático. Todo isto non creo que poida negarse que contou na caída e esnafre definitivo deste xuíz atrevido, valente e, como xa dixen, nalgúns casos demasiado apegado ás cámaras e á popularidade de xusticeiro universal, o que, que eu saiba, en ningún código está recollido como delicto. Pero por máis que teñamos todos os condicionantes anteriores en conta, o que non ofrece dúbida é que se por algo se caracteriza o dereito é pola estricta, rigorosa e inquebrantable rectitude nos procesos e formas. Deu pé a actuación de Garzón para que acusacións particulares, avogados avisados ou xuíces cabreados o sometesen contra as cordas das regras do dereito? Aínda admitindo que son lego na materia, parece evidente que si. Como se pode explicar que se lle abran tres causas sen caso nin fundamento?. Os mesmos defensores a morte (por suposto que enfronte exhíbense os detractores con maior grao de fanatismo e xenreira) do xuíz agora en desgraza non negan que puido “cometer algún pequeno erro”. Que ás veces erros similares pasan desapercibidos e ninguén se ceba con eles? Sen dúbida. Que se tirou do fío aproveitando condicionante non todos eles de estricto dereito? Poida que si. Pero sería aceptar a teoría universal da conspiración sen o máis mínimo espírito crítico pensar que os mecanismos xudiciais admiten o progreso de tres causas sen fundamento nin sostén xurídico. E unha vez admitidas, expostos á vixilancia da cualificación do acusado, das súas defensas e dos medios nacionais e internacionais afíns, non parece razoable pensar que profesionais da xustiza se rebaixasen na súa cegueira a deixarse conducir unicamente polos seus máis baixos instintos vingativos ou de rancor. Que tanto na sentenza coñecida como no auto último se aprecian elementos de crueldade e de saña así como indicios probatorios cunha determinación xusticeira? Certo. Que non hai miga de piedade nin misericordia nos razoamentos xustificativos da sentenza? Evidente. Que se eleva ao máximo o castigo que da falta se podía derivar e se atopa maldade plena transformando o que puido ser un erro técnico na instrucción nun gravísimo acto a sabendas de desexo prevaricador de saltarse a lei? Probable. Pero aínda así, cústame crer que, por unanimidade, todos os maxistrados do Tribunal Supremo que xulgaron o caso e polo que o inhabilitaron acordasen afundir ao único xuíz xusto e recto, defensor das causas máis nobres, coma se todos os malos se unisen en pleno contubernio, comestos pola xenreira, a malicia ideolóxica e a conspiración. Non quero crelo. E se nas posibles apelacións, o agora defenestrado xuíz lograse algún éxito no TC ou en Estrasburgo, entón si que sería ir á corte e matalas todas. Entón, que o demo me coma se non tiña razón Castelao cando poñía na boca dun paisano aquilo de : Que Deus nos libere da xustiza.

sábado, 11 de febrero de 2012

MOITO AFEA O PODER



CUSTA ás veces entender como as persoas pelexan, se esforzan, se anican e mesmo se humillan por conseguir o poder, cando, á vista está, o poder afea unha barbaridade. Non cómpre ser un observador coma Dickens para nos decatar do desgaste que se produce nos mandatarios ao pouco de comezar a exercer aquelo polo que tanto loitaron. Repasen os presidentes ou altos mandatarios que se lles veñan á cabeza e axiña se decatarán do que comento. E se non, estean atentos e verán o axiña que o rigor de gobernar deixa marcas no rostro do flamante presidente Rajoy. O poder debe dar unha enorme satisfacción interna, seguro que eleva os niveis de serotonina coma se beberamos fluoxetina a canadas, pero o que é conservar a beleza, nadiña. Claro que isto que agora deron en chamar capital erótico, grazas á habilidade comunicativa da socióloga Katherine Hakim, será que só é útil no proceso detrás da consecución do ansiado premio de mandar, porque o que é unha vez alcanzado, o capital erótico evapórase no que se tarda en convocar novas eleccións.

Vén isto a conto porque, como verían en case todos os medios de comunicación nos últimos días, a exvicepresidenta Fernández de la Vega goza dun cambio estético que non se pode disimular. Como agora xa non exerce politicamente, agás nestas manifestacións sociais de axuda ás mulleres africanas nas que concentra a altas damas de prestixio e recoñecido valor económico, político e social (comezando pola mesma Raíña do Reino de España), non me parece improcedente fixarse na melloría estética da que fora segunda no escada de poder no goberno Zapatero. O cambio é tan sorprendente que non se me ocorre pensar que pasaría se onte, con tal capital erótico, se lle dese á señora De la Vega por volver á loita política. Sorte tivo Rubalcaba de que non acordara intentar "conducir cara ó futuro" ao PSOE, porque seguro que varría no último congreso celebrado en Sevilla. Aquel rostro cruzado de arames tensos e secos desapareceu da súa cara. Aquela permanente mirada inquieta e o sorriso forzado fuxiron. Agora estamos diante dunha muller que mostra serenidade, case dozura, atractivo e paz. A miña ignorancia nestes asuntos non me permite nin lanzar a máis feble das hipóteses sobre se o cambio é debido a unha limpeza dixital das fotos, a unha operación completa ou á simple elección dun novo equipo de estilistas que a aconsellan. De calquera maneira que sexa, técnico en ordenadores, equipo cirúrxico ou profesionais da perruquería, se algunha vez algo me quero mellorar, que me melloren eles. E se, tal e como se afirma, o único a que se debe tanta mellora é á paz por deixar a presión do poder, que os deuses me liberen da tensión de mandar, porque afea moito.

VERDADE E URXENCIA

Existe una técnica terapéutica que consiste en convencer ao cliente para que actúe “como si”. Un actúa coma se fose un educado e ledo cabaleiro e pouco a pouco vaino sendo. Coa política, ocorre algo similar. Rajoy, por exemplo, a forza de actuar coma se fose o representante na terra da verdade durante os anos de oposición, acabou por crelo e agora parécelle que gobernar consiste en dicir a verdade. Verdade? Que verdade? Pero aínda que estivese na posesión da mesma, quen lle dixo que doce millóns de votantes o elixiron para que lles diga verdades? Non o votarían máis ben para o que el dicía saber, é dicir, aplicar o truco que nos devolvería á creación de emprego e á riqueza? Non tiña el a receita do pasado (“ya lo hicimos una vez y lo volveremos a hacer”) segundo a cal o conto da leiteira (baixar impostos, recadar máis, apoiar aos emprendedores, dar confianza, sobre todo confianza, e utilizar o sentido común) devolvería nun santiamén o país á senda do progreso e da creación de emprego? Seino, nin tempo tivo de se afacer ao mando, non se lle poden pedir milagres, non sería razoable avaliar a quen aínda non puido tomar as primeiras medidas e moito menos ver os efectos que se derivan. Pero sendo isto innegable, sorprende que se agarre o novo presidente ó gastado método de dicir a verdade. A verdade ( se é que a iso podemos chamar verdade) xa nola veñen dicindo os analistas de bancos, caixas, organismos internacionais dende hai tempo: seguiremos creando paro, entrando en recesión e sen perspectiva de mellora nos próximos dous anos. E dentro de dous anos, veremos. Para que repita o mesmo non creo que os españois elixiran ao novo presidente. Sería, quero crer, para que rompa os prognósticos, para que quebre os anuncios pesimistas e para que o determinismo non sexa a lei que goberna o noso país. Dicir que nos próximos anos seguiremos creando paro pero desta imos saír é conversación de barra de bar. Tamén podería engadir que malo será, nunca choveu que non escampara ou, con moita máis sabedoría, mentres o mundo sexa mundo, aquí estaremos, e xa se irá vendo. Apreciacións todas de grande sentido común, non o nego, pero de ningún efecto práctico. A min paréceme que o novo presidente agárrase á verdade porque, de momento, conta co comodín de ter unha herdanza velenosa. Supoño que a súa intención será prolongar os beneficios da herdanza ata ben entrada esta lexislatura, para, se os deuses nos son propicios, arrincar cerca das próximas eleccións cos beneficios de tanto pasarnos polo nariz a verdade dura e crúa. El verá. Pero ás veces rebozarse tanto na verdade farta moito antes do calculado. Fundamentar unha acción de goberno sobre enganos e verdades pode resultar un auténtico martirio. De igual xeito, tamén durante a oposición, a urxencia foi outro dos argumentos utilizados polo actual presidente do goberno. Non se podía perder un minuto, nin un triste minuto, cumpría que alguén gobernase, tomase as rendas, actuase con determinación para dar confianza. Era tanta a urxencia que nos cribaron disparando constantemente coa necesidade de eleccións anticipadas para non seguir perdendo un tempo precioso. Agora, xa con posibilidades de tomar decisións, parece que a urxencia non era tanta. Si, había urxencia para meterse onde se meten de inmediato todos os gobernos no seu estreo: en educación e co aborto. Aí son dilixentes e intrépidos todos os gobernos. Moito lles gusta fedellar na educación. É case un desexo con morbo: que ben, goberno, teño maioría absoluta, deben pensar tan axiña como toman posesión , pois aló imos, confundamos, enredemos e experimentemos outro chisquiño cos programas e métodos educativos, cos profesores e cos pais. E co aborto, outro tanto. Sábese que unha parcela moi elevada do electorado vive con paixón estas decisións e convén satisfacer e manter a tensión social que estes asuntos leva asociada. Conténtase a determinados sectores con poder e mantense o clima de discusión e sectarismo necesarios para que a distracción non decaia. Con iso non hai cautela nin flexibilidade. No que toca ao económico, sen embargo, cómpre máis sosego. Aí aplícanse medidas que formaban parte oculta da verdade (xa se sabe que detrás da verdade sempre está o misterio) de maneira temporal e, como non podía ser doutro xeito, apoiándose no comodín da herdanza. E os presupostos poden esperar a que pasen as eleccións autonómicas, non é tanta a urxencia. Porque atrasemos a aprobación dos presupostos, non pasa nada, parece que agora nin aos mercados nin aos factores de confianza lles afecta o máis mínimo un par de meses. Xa ven, afaste na oposición a ser apóstolo da verdade e continúas predicando con fervor aínda que o que prognostiques sexan penas e miserias; convences á opinión pública de que a urxencia pode salvar ao país ao borde do precipicio e lánzaste cos ollos pechos a transformar, desta vez definitivamente, a educación.

domingo, 5 de febrero de 2012

REGRESO AO PASADO


REGRESAREMOS, NON SÓ EMIGRANDO,  A HAI CINCUENTA ANOS?

BOTÍN SEN CULPA

A primeira condición, a imprescindible, para facerse cun grande botín é carecer de culpa. Ningún saqueador, pirata ou malandrín pode andar pola vida con pretensións de saquear, arramplar ou espir ao inimigo ou incauto co martelo da culpa petando na súa conciencia. Antes de calquera falcatruada, debe rezar o manual do depredador, libérate de toda culpa. Non es ti a causa de que o outro se deixe dominar, non está en ti a cobiza por enganar ao inxenuo, non é que ti abuses do débil, é que o covarde, o incauto e o inxenuo non saben nin poden realizar o que ti realizas, por iso nada debe paralizarte nin anicarte animicamente: estás no certo, actúas con razón, nada debe alodar a grandeza da túa obra. Se vences, é porque es máis forte, e o mundo necesita fortaleza; se ganas, é porque sabes, e o mundo necesita dos sabios; se non fraqueas, é porque este mundo está feito para os fortes, ti es forte. Admitir erros pode ser unha estratexia ou necesidade temporal dos que están chamados a conquistar grandes botíns, pero a verdadeira esencia do triunfador radica en se ir desprendendo de toda costra de culpa. Se para algo existe a razón é para limpar os restos de pesar e temor. A servizo de que ha de estar a intelixencia se non é da tranquilidade de conciencia por pisar sen miga de remordemento onde cómpre pisar? A razón serve para xustificar e limpar toda acción que puidese inicialmente parecer inmoral. Amasada a fortuna, conquistado o poder, sometido o inimigo, a poucos lles preocupan os métodos utilizados. O antigo terrorista convértese da noite para mañá en grande e digno home de Estado; o inconfundible contrabandista renace socialmente como mecenas de grandes movementos artísticos; o usureiro máis miserable pasa nun santiamén de rateiro a xeneroso benfeitor. O caso é non frearse por remorsos inútiles, preocuparse por culpas herdadas de influenzas xudeu cristiáns. Os camiños para alcanzar grandes logros van sempre pola liña sen culpa, porque se algo ha caracterizar ao vencedor e ao triunfador é a sabedoría para se desprender de toda culpa. Porque a culpa está nos outros. Eles son os débiles, os ignorantes, os frouxos, os covardes, os incapaces. Sorte teñen por permitirlles seguir apañando as faragullas que caen da mesa do gañador. Abondo fan os amos do mundo permitindo que tanta nugalla conte con dereitos e privilexios aos que, se non fosen tan xenerosos, deberían liquidar nun abrir e pechar de ollos. Os outros son os culpables. De todo. De elixir a políticos ineptos, de non ser solventes para solicitar un crédito, de aceptar créditos de maneira temeraria cando llos meten polos ollos, de non producir con afouteza competitiva, de ser lacazáns, de vivir por enriba das súas posibilidades. Os outros son culpables de pretender vivir con certas comodidades e praceres, instalándose no benestar coma se estender a saúde, a educación e as posibilidades de medrar en función das capacidades e do esforzo fose algo ao alcance de maiorías. O outros, parece mentira que aínda non se saiba a estas alturas da historia, son culpables por anestesiarse con catro contos ideolóxicos cos que algúns pícaros intentan achegarse ao mundo dos auténticos triunfadores. Por iso, porque os outros son os únicos culpables, os botíns sempre paran en exércitos, triunfadores, amos e dominadores do mundo sen miga de culpa. E por iso entre triunfadores se poden encirrar con arremedos de culpa, simulacros fáciles para despistar aos auténticos culpables. Non, a culpa e dos banqueiros din os políticos na cima do fracaso. Que va, home, repóñense os banqueiros, a culpa xa se sabe que é dos políticos, non saben levar “os temas”, eles son os culpables. Pero entre uns e outros, perfectamente dependentes, sintonizados na liña de soster o poder e o control, utilizan esas leves ameazas como estratexia para ganar tempo, para irse repoñendo e volver á posición de inicio. Para que nada se mova. Pois o crédito non flúe, xa se sabe, porque non hai solicitantes solventes, os cartos nunca teñen a culpa de nada, que culpa han ter eles se son neutros e carecen de vida propia. E os políticos, unha vez no poder, e, sobre todo para chegar a el, fieis servidores, deben soportar algún lapote despistado de quen os financia. Pero no fondo, políticos e donos dos cartos, saben e aceptan sen rechío que a esencia do botín está en non ter culpa. A culpa que a padezan os que perden, os vencidos, os insolventes, os débiles. Son sempre os verdadeiros culpables. Por iso pagan.

SÁLVESE QUEN POIDA

NADA PEOR nesta vida que pasala aburrida. A vida pódese vivir con sobresaltos, a bandazos, entre branco e negro, rodeados de incerteza, perigos e momentos de euforia, pero se toma o camiño do aburrimento convértese en insoportable. Tanto tememos ao aburrimento, sobre todo se aínda rebule en nós algunha muxica de ilusión, que, antes de encarreirarnos pola senda do tedio, estamos dispostos a cometer erros e a embarcarnos en aventuras sen ton nin son. Fuximos do fastío coma do frío que entumece os pés. Non se pode vivir narcotizados na apatía do repetitivo, mediocre, previsible. O cambio, a novidade e os retos transforman as nosas expectativas, dannos fortaleza para reavivarnos con cada proxecto que se emprende e renova.
Asustáronse as redes que transmiten opinión instantánea ao escoitar as palabras do mandatario italiano referíndose a que os mozos han de acostumarse a cambiar, moverse e non esperar un traballo estable. Lanzáronse os comentarios á degolo, considerando que o cinismo e a falta de respecto contra a mocidade europea en paro por parte do técnico salvador de Italia (ao parecer moi do estilo do capitán do cruceiro) era un desprezo inadmisible. E éo, pois os mozos están sen traballo estable e inestable. Pero non convén esquecer que, se o mundo se abre, as fronteiras se van furando e a cada paso somos máis cidadáns europeos, o máis probable é que haxa que se ir afacendo a unha mobilidade que conviría saber ata que punto é saudable e enriquecedora. Levamos anos escoitando a profecía de que os traballos para sempre irán desaparecendo. Son varias as décadas nas que se vén insistindo na necesidade da aprendizaxe e reciclaxe permanentes. Non eran mensaxes baleiras para entreternos en congresos inútiles. Pasa dunha década que Richard Sennett publicara A corrosión do carácter. Naquel ensaio xa adiantaba que a esencia do noso futuro xiraba arredor da improvisación para poder sobrevivir, que a incerteza forma parte da práctica cotiá e que a consigna de "nada a longo prazo" desorienta a acción planificada , disolve os vínculos de confianza e compromiso e separa a vontade do comportamento. A conduta flexible e cambiante pode traer o éxito, pero tamén ía acompañada da debilidade do carácter, pensaba Sennett, por iso os triunfadores non se atrevían a presentar a súa propia vida coma un relato exemplar. Iso era hai dez anos. Agora xa si, xa non se reprimen en absoluto. Non se consideran co carácter corroído, non temen invitar a saír do aburrimento aos que padecen a incongruencia do sistema. Simplemente, refuxiados no seu triunfo cego, permítense avisar sen o máis mínimo remorso que pasou o tempo de que debamos coidarnos e protexernos entre nós. O malo é que este aviso de sálvese quen poida é o peor dos aburrimentos.