DE DEUSES E HOMES

Se desexa ver unha película con ritmo e acción, trepidante, para se distraer, esquecerse dos moitos problemas que a vida xa nos dá e rir, De dioses y hombres non é a súa. Non vaia vela. A película de Xavier Beauvois, sen caer na pedantería nin na lentitude gratuíta de moito cine francés, sendo incluso entretida e con intriga, é sobria, medida, monástica, relixiosa.
Baseada no asasinato de sete monxes franceses en Alxeria no 1996, a cámara penetra na paisaxe do Atlas, na rabia do terror, na pobreza e no tráxico dilema espetado no rostro de sete homes que han de decidir se foxen ou se deixan matar. A comunidade de relixiosos vive en perfecta harmonía co medio: traballa o campo, vende mel, presta servizo médico aos paisanos que veñen de lonxe, homes, mulleres, nenos, pensen e fagan o que fagan, oran e afánanse nos seus diarios labores. San Francisco de Asís, O Corán, a Regra de San Bieito son as lecturas que se mesturan coas do rezo diario e o refertorio. Os veciños séntese coma paxaros na forte póla do mosteiro. Mais chega o terror máis salvaxe, pois como dixo Pascal, os homes nunca cometen o mal máis plena e alegremente que cando o fan por conviccións relixiosas. O sangue corre no pobo, as armas queren entrar no mosteiro, lugar de paz. A dúbida e o medo crávanse na pel dos sete homes. Rezan, dialogan, meditan. Reciben as presións das autoridades que non poden garantir a súa protección. Escoitan a petición dos paisanos para que non os abandonen. Deben decidir. Deixarse matar? Vivir na incógnita? Fuxir? Ser mártires? É a fe amarga? Sopórtao todo o amor, a verdadeira esperanza? Son indulxentes cos terroristas? Son unha voz para o resto do mundo? Establecido o intenso e delicado conflito, imaxes puras van destilando a transformación, compromiso, medo, dúbida e valentía de cada un dos homes e de todos unidos na vida de acotío, no rezo e no canto (magníficas as pezas de música sacra). Planos de inmenso atardecer misterioso, fortaleza de grupo, angustia domesticada no traballo duro, na meditación serena. Hai un momento que a algúns lles parecerá plaxio de Coppola, pero que se me antolla dunha beleza que traspasa: o estrondo dos helicópteros enriba do mosteiro mesturado coas fermosísimas voces dos monxes pedindo luz na noite. Este máis outro no que beben e escoitan a Chaikovski fortalecidos na fe da súa decisión conseguen que o espectador, cando os ve camiñando na neve cara a néboa, se pregunte se non será certo que a verdadeira vida é ir de nacemento en nacemento, e que só a pobreza, o fracaso e a morte son os camiños que levan ata Deus.