domingo, 19 de abril de 2015

UNHA CASA QUE SOA A GLORIA

SE estiveramos plenamente convencidos, as leis favorecerían a infancia e o que a rodea. As institucións, o traballo, a educación, os investimentos dirixirían o seu propósito para estimular a natalidade, conciliar a vida laboral coa crianza, potenciar as escolas infantís, gastar sen medo en actividades antes dos catro anos, sabendo que a longo prazo incluso economicamente é máis rendible. Estudos económicos garanten aforros considerables se os recursos empregados na adolescencia se adiantasen en políticas educativas preventivas nos primeiros anos. Neste país son malos os tempos para parir e criar. A paternidade a cada paso máis responsable (outros poden tamén ver indicios de egoísmo) non acepta ter fillos e educalos de calquera maneira. As mulleres pospoñen a decisión de ser nais. En tódalas épocas, por suposto que non é esta a peor, ter fillos e educalos esixiu valentía, pero nesta talvez doe máis constatar as dificultades ao saber que si existen países non tan arredados de nós que o xestionan de maneira máis racional e beneficiosa para as mulleres e o conxunto da sociedade. Gastar na boa crianza e na educación infantil será sempre un investimento rendible.
Entre os cometidos que procuraría unha racional política de familia e infancia estaría a de facer experimentar ao neno a grandeza de chegar a esta nova casa, ao mundo. A vida aniña nun ambiente idóneo, morno, perfecto de equilibrio. Nada medra máis seguro e confortable ca un feto dentro da nai. Pasar pola brusca entrada neste mundo inicialmente inhóspito esixe condicións compensatorias en coidados, estímulos, afecto e tenrura que serán determinantes para a vida adulta. A familia debe contar con cantos máis medios para proporcionar esa estabilidade, as condicións sociais han ser as máis adecuadas para realizar as funcións primeiras de adaptación. Garderías, flexibilidade laboral (a tan desexada flexibilidade), escolas infantís e especialistas capaces colaborarían co entorno familiar nesa dirección. Iso, e non só o PIB, é medrar, prosperar, ser ricos. Galeano, que nos deixou estes días, dicía que aos nenos préstalles escoitar a música de Mozart dende moi cativos porque experimentan a ledicia de chegar a unha casa que soa a gloria. Pero para iso ha de potenciarse unha política de axuda á familia que permita nacementos e unha boa crianza. Díxoo Sartre: decide a infancia.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.