domingo, 16 de agosto de 2015

RIR, FALAR E DARSE BICOS

É un segredo que nos custa admitir. Levámolo oculto e disimulamos nel con mil habilidades, distraccións máis ou menos intelixentes clasificadas como realistas. Incluso nos resistimos e avergonzámonos cando se manifesta ou tememos que os outros nolo poden descubrir. Pero se non somos covardes, se miramos dentro non nos queda outra que aceptar que nos acompaña en cada unha das decisións. Se exceptuamos a algúns psicópatas de difícil interpretación, a todos nos move a tenrura, aínda que nos venza a covardía e o orgullo de non querer admitilo. O máis bardallas, aquel que aparenta máis dureza, aqueles que reducimos a superficiais tampouco escapan á lei do segredo máis íntimo: buscamos amor, aínda que por temor non se dea nin reciba coma se debera. Sándor Márai díxoo na Muller xusta cunha precisión admirable: " A maioría da xente non pode dar nin recibir amor porque é covarde e orgullosa, porque ten medo ao fracaso. Dálle vergonza entregarse a outra persoa e aínda máis renderse a ela porque teme que lle descubra o seu segredo... o triste segredo de cada ser humano: que necesita moita tenrura, que non pode vivir sen amor".
Que tan principal necesidade se traslade co paso dos anos e maior formación ao baúl dos segredos non se sabe ben a que se debe. Porque aos nenos non parece que lles custe tanto admitilo. A un preguntábanlle que era vivir e contestaba con rotundidade: vivir é rir, falar e darse bicos. Unha síntese directa e sen verniz do que tanto agochamos; unha maneira aberta, valente e libre de aceptar a nosa esencia. Co paso dos anos, pola contra, coma se coa responsabilidade e a obriga de dar a talla diante das esixencias máis realistas nos atemorizaramos, a auténtica necesidade relégase á ocultación propia dos segredos que nos avergonzan. Nin rir nin falar nin darse bicos resisten a comparación de outras aspiracións aireadas que gozan de maior prestixio e brillantez. Vivimos nun acordo tácito de que o importante, o que se debe mostrar son outros méritos e logros. O segredo queda para iso: para permanecer oculto, sen lle dar saída, como máximo permitindo que vexa a luz por boca de nenos ou poetas, pero sen contar nunca onde realmente se cocen os asuntos de peso, coma se a tenrura e a necesidade imperiosa de dar e recibir amor fosen un estorbo que convén eludir, se cadra guiados pola mala precaución de que ninguén nolos pise.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.