ALTA CON TRAMPA

Cando un sobe do quirófano, vén tan cargado de anestesia que a súa percepción non é clara, aceptando que a nosa percepción nunca é clara de todo. O caso é que, atordado e todo, axiña comprendín que me tocara un veciño dunha peza. Non dei fixado nos primeiros días a súa fisionomía, pero logo comprobei que era un ancián de bo porte, teso, cun pelo branco tan rexo como a súa personalidade varuda. Medio dormente, case me doían máis as atencións que precisaba segundo escoitaba do outro lado da cortina que as miñas doenzas. Tiña febre moi alta e as enfermeiras andaron de imaxinaria durante dous días e correspondentes noites tratando de baixarlla, as flebites convertíanlle os puños e os brazos imposibles para coller vías e a dolor era insoportable a pesar dos calmantes. A súa actitude, sen embargo, mantiña unha paciencia invencible. O persoal queríalle con razón. Porque el nunca tiña unha queixa: fura sen medo, muller, malo será que aí non entre; doe algo, pero por iso estou aquí; vaise levando...

             Despois das primeiras  noites, os males que o atormentaban foron cedendo,  mellorou o seu estado físico e manifestouse máis polo claro a súa personalidade. No trato cos familiares, especialmente coas netas, cos fillos, cos amigos, para todos tiña palabras medidas, axustadas, sen hipocrisía nin lambetadas. Directo e aberto, igual comentaba o estado da uva, a incorporación coa correspondente adaptación dunha das netas ao instituto, as posibilidades laborais dun fillo ou lembraba co seu irmán tempos de cando se criaran. A cada paso máis seguro, abandonou a cama e pasaba grande parte da xornada sentado, deitado xa estivera dabondo, só para durmir chegáballe. E nestas recibiu o aviso de que a alta estaba próxima, axiña iría para casa, todo estaba estabilizado e respondendo tal e como agardaban. Ilusionouse. Contábao ás visitas e por teléfono. Por fin chegou o día e o médico preferido dos do equipo – todos son moi bos, dicía, pero este acáeme mellor, fala sempre galego- deulle a alta. Pero na alta viña a trampa: tumor grao 4, xa ten cita para o oncólogo. Calou. Deitouse por riba da cama. Mantívose así un bo anaco en silencio ata que se ergueu sereno, preguntoulle á nora se estaba todo arranxado e vestiuse. Xa preparado, firme e sen  dramatismo, na despedida díxome: hai altas con trampa, pero eu non hei caer nela a non ser que non poida. 

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO