DISXUNTIVA TRAMPOSA

NON me estraña no PP. O seu relato hai anos que o veñen anunciando, non se separa un ápice do planificado unha vez chegaron ao poder: a crise mundial causouna a ineptitude de Zapatero; a herdanza recibida era infinitamente peor ao sospeitado (e mira que se cansaron na oposición de cantar catástrofes); a solución aos problemas pasaría polo sacrificio que todos (¿todos?) os españois haberiamos padecer; antes das eleccións agromarían os primeiros ramallos de recuperación e, xusto no ano crucial, a salvación instalaríase entre nós con tódalas garantías de continuar, sempre e cando, claro, se vote con sentido común. Para que todo siga mellorando, non se paralice o inicio dos bos pasos pola única senda, hase de manter o voto, fóra diso as desgrazas e catástrofes que nos esperan superarían con moito as pragas bíblicas. E por se o relato non contase cos ingredientes suficientes, quixo o acontecer político que lle aparecese un contrincante eufórico e poderoso coa popular e radical cantiga de Podemos. Nada mellor para a súa estratexia: un contrincante radical e de programa incerto que lles dá servido o contrapunto necesario no relato: un inimigo malvado e perigoso, caótico, "partido do mal" ao que opoñer a racionalidade do "partido do ben".

E mira por onde, os que arrincaron de novo, precisamente contra as vergonzas dos partidos acomodados na corrupción e nas tebras das institucións, axiña lle pillan as voltas á confrontación política. No só porque asomen nos seus dirixentes maneiras propias da vella época (a anos luz, certo, pero por algo se empeza) senón porque entran e aceptan de pleno as mañas e trampas na guerra electoral. Tamén ao "partido do mal" (eles pensan que do ben) lle acae ignorar aos demais e centrarse contra un único "partido do ben" (eles pensan que do mal) aceptando a pelexa en igualdade. Os dous únicos contendentes. As únicas ofertas con posibilidade, as que realmente decidirán o rumbo do país para os próximos anos. Polarización falsa e inadecuada, pura táctica simplista e confusa. Hai que ver o axiña que algúns esqueceron que cando un partido limita as súas accións ás consideracións electorais tácticas é que xa non ten ideas ni ideais (Monedero dixit). En fin, agárdannos mensaxes envelenados con esta táctica a diario a partires de agora. Mal fariamos se caeramos na súa trampa. Non só existe esa disxuntiva.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO