ENTRE O TRIKI, TRIKI E O TIC, TAC

A conduta dos políticos gregos das últimas décadas é o paradigma da inoperancia, corrupción e conivencia cunha oligarquía nefasta para os seus gobernados. Certo que este políticos foron votados polos cidadáns, polo que non poden quedar limpos de toda responsabilidade, pero que isto sirva como escusa para maquillar os atropelos deses políticos é inxusto. Ningún voto a ningún partido ou líder leva a intención oculta de que estes malgasten, enganen nas contas públicas e sexan tramposos coas institucións de control de Europa; ningún voto dos funcionarios, xubilados, empregados e parados gregos daba permiso para que unhas familias case mafiosas de políticos convertesen o funcionamento da cousa pública grega nun desorde xeral, podre e insostible. Por iso entendo mal as análises que falan dos gregos (todos) como culpables da súa situación, do seu fracaso, e por tal responsables todos por igual, polo que agora han de pagar e penar sen fin, ata que os débitos xerados entre corruptos políticos e avariciosos banqueiros queden saldados. Esta tendencia a unificar pobos nun destino común, coma se non existisen clases, é das que máis confusión xeran á hora de entender o que de verdade acontece. Entre corruptos, mafiosos, avariciosos e desprezativos coa persoa, non hai gregos, nin alemáns, nin españois, nin belgas, nin suízos. Son todos uns, con idénticos fins, con similares métodos, con demostrados abusos. Entre asalariados, xubilados e parados, aínda con diferenzas, non son tantas entre un grego, un español, un da Gran Bretaña ou de Francia. Por desgraza, aqueles países con menos tradición democrática (Greza, Portugal, España) soen contar con políticos máis corruptos, con institucións menos eficaces. A gran idea de Europa – probablemente a mellor do século XX- pretendeu unha unidade monetaria e económica sen dar pé a institucións que velasen para que os niveis de esixencia democrática (financeira e fiscal) fosen idénticos entre tódolos países membros. Os desaxustes estalaron e Greza converteuse no máis porcalleiro taller de reparación do desaxustado motor europeo. As consecuencias á vista están: un partido de extrema esquerda intentando devolver a esperanza aos desesperados sufridores gregos e un partido neonazi como terceiro en número de votos. 
A dúbida que agora pende sobre Europa é clara: servirá o éxito de Syriza para introducir variacións e flexibilidade nos métodos económicos da UE ou, por enfrontamentos ríxidos e a súa inexperiencia, desembocará nunha catástrofe tráxica en toda Europa? A maioría dos adiviños prognostica sen temor que o populismo destes pescadores na marfallada da desgraza grega só conducirá a maior dolor e pobreza. Parten do suposto de que se a desfeita grega chegou a tal grao é pola súa mala cabeza e peor goberno e agora só lles queda sufrir ata recompoñer a nave no medio da galerna. Non queda outra que aterse ás condicións dos prestamistas, ninguén lles mandou endebedarse desa maneira. É máis, algúns, para quecer o argumento acudindo ao propio peto, non dubidan en lembrarnos que tamén a nós, aos españois, os gregos nos deben case 30.000 millóns de euros, chegando incluso algunhas páxinas económicas (?) de internet a propor enquisas coas vergonzosas opcións: arrasar ese país da merda que nos debe tanto, follar ás súas mulleres ou, como son progre, continuar dándolle “paguitas”. Como ven, todo un debate de moi alto nivel: situar o enfrontamento entre populismos, a cada cal máis estúpido, para que entre europeos nos pelexemos por barrios. 
Se algunha conclusión se pode extraer desta reacción dos votantes gregos é que Europa non pode manter o piloto automático sen atender a razóns. Francia, Italia, Portugal, Irlanda e España deberían estar atentos ao que Greza propoña en Europa. Non para facer saltar as regras de xogo, non para dinamitar o conseguido, pero si para introducir criterios económicos e institucións que refagan Europa. Non pode ser que vivindo en democracia as decisións que toman os gobernantes elixidos sexan por normal aquelas que prexudican á maioría. Ou os gobernantes entenden isto, ou o choque entre populismos pode estourar en desastres que non conviría esquecer. 
Ao pouco de que Syriza celebrase o seu éxito electoral prometendo loitar contra a austeridade que desemboca en miseria, Demis Roussos, un cantante que só lembramos os que xa temos netos e que puxera de moda a canción do Triki, triki , faleceu despois dunha descomunal vida de éxitos e sombras, peso esaxerado, depresións clínicas, vendas millonarias e luxosas vilas nas que se fotografaba con rubias adornadas de pronunciadas curvas deitadas sobre o seu peito de oso. Acabouse o Triki, triki. Greza padece o protagonismo de situar a Europa na súa encrucillada. En España – si, xa sei, España non é Greza-, Podemos pretende seguir a estela dos de Syriza. Pablo Iglesias anda poñéndolle o Tic, tac do fin a Rajoy. Que non cante vitoria. Hai eleccións que obedecen ao convencemento de que xa non se pode ir a peor. Se cadra aquí aínda non se chegou a ese grao de desesperanza e resiste a veta conservadora como para que pese máis o medo a Pablo que a Mariano. Pero entre o fin do Triki, triki e a conta do Tic, tac, para min que Europa debería pensar seriamente en variar o rumbo.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA