OS PLÁTANOS

SE só ocorrese unha vez ou dúas, non o contaba, pero xa é a terceira. Vou ledo a realizar a compra da semana, examino detidamente os plátanos de Canarias, mírolle os lunares, observo a color amarela para ver se están maduros e métoos na cesta. Non me gustan verdes, tampouco pasados, por iso comprobo por color e tacto se estarán no seu punto. A sorpresa leveina por primeira vez con dous dos sete que elixira: maduros na aparencia pero completamente podres por dentro. Pensei que sería un accidente, algo que lle pode pasar a calquera comerciante. A segunda vez xa non foron dous, pasamos a catro; e a terceira, seis de sete. Completamente podres, abría un e ao lixo, outro, e outro, e así ata seis. Insisto en que no aspecto exterior todo indicaba que estaban perfectos. Un puro engano.

Tirados os seis na bolsa acordeime do presidente do supermercado onde os merquei, famoso polo éxito da súa empresa, modelo disque en varias universidades do mundo polo seu bo ollo comercial e a súa próspera contabilidade. De tanta sona, o citado presidente, tal e como soemos facer con frecuencia neste país, que aproveitamos a quen sabe vender laranxas para que nos dea leccións no só de economía senón tamén de valores, ética e estilo de vida, impartiu unha sintética clase maxistral. As súas declaracións deran moito que falar nos medios de comunicación a profesores de economía, política ou ética. A teoría non se caracterizaba por ser complexa. Viña a dicir que a clave do seu éxito era o traballo duro e constante, sen descanso, e que, por extensión, o país debería traballar moito máis, con máis ímpeto, con moitas máis intensidade. En definitiva, que o mellor remedio que el coñecía para saír adiante consistía en traballar coma chinos. Pois ben, eu estou disposto a escoitar as recomendacións dese empresario de éxito, non teño inconveniente en dedicar algún tempo a considerar as vantaxes e inconvenientes da súa proposta. Pero, por favor, igual que eu escoito as súas opinións respectables, gustaríame que atendese á miña sincera advertencia: os bos empresarios teñen que prestar moito tino para que os plátanos que venden por maduros ao abrilos non estean podres. Claro que el, como consecuente defensor do libre mercado, de seguida me poderá ofrecer como remedio que realice as miñas compras semanais noutro establecemento. Unha suxestión que non desprezo.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO