PERDIDO NA NÉBOA FRÍA

A TAL hora, mentres escribo, acabo de saber que José Luís Alvite morreu en Compostela. Cando me lean, o seu corpo levará unha semana enterrado en Boisaca. E pasada esta semana irán esmorecendo as columnas dos xornais lembrando as súas metáforas ásperas e sentimentais. Logo, no club da noite e dos seus lectores, coma nunha película negra, o pianista deixará caer sobre o teclado a tapa do cadaleito, as coristas beberán o rímmel que lles esborrexe dos ollos aos labios encarnados de mordelos, o camareiro rendido beberá o grolo derradeiro antes de que o vaso se derreta e, despois de apagar as luces e fechar a porta, guindará a chave no primeiro sumidoiro que atope na rúa, para seguir andando na néboa fría sen saber cara onde. O Savoy queda clausurado coma os ollos de quen non ponde xa nunca máis mirar nin a noite nin o día.

Antes de ler a Alvite coñecín a seu pai, as mans anoadas detrás do lombo, inclinado coma se coas gafas prendidas do afiado nariz quixese perforar as pedras, osmando pola Praza da Inmaculada, na Imprenta do Seminario, a ver se pillaba algún rumor no remuíño do pombal de sotanas do arcebispado, eran tempos escuros e nin unha noticia se podía levar a EL CORREO GALLEGO se algún cóengo non soltaba prenda. Pasado algún tempo comecei a ler as crónicas de sucesos do seu fillo José Luís coma lía as crónicas de touros de Joaquín Vidal: coa admiración de quen non se perde unha soa letra a pesar de non gustar nin dos touros nin dos sucesos. De inmediato souben que aquela prosa narrando unha liorta de madrugada á saída do Corzoagochaba unha ametralladora de frases perfiladas co cicel dun adicto ás metáforas. Gábome de non ter que agardar a que Herrera o elevase ao altar da Razón e de Cero para escribirlle hai moitos anos un artigo laudatorio no xornal no que por aquela época colaborabamos os dous. Foi a única vez que falei con el. " Déboche unha, Abel", escoitei a través do teléfono a súa voz envolvida en mesto fume, coma se da palabra entre dous gansters se tratase, sen máis adornos. Despois os dous cambiamos de directores (el máis) e eu seguín aprendendo das súas frases engastalladas con palabras esgazadas de vidas de derribo. Ata que no mesmo ano, mes arriba, mes abaixo, aos dos nos diagnosticaron cancro (o seu, peor). Ao saber da súa morte recibín un dobre lategazo. A tal hora, mentres repaso como homenaxe póstumo algunhas das súas frases, sinto un calafrío: xa non vexo o home que pechou o Savoy, perdeuse entre a néboa fría.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO