martes, 20 de octubre de 2015

QUERÉMOSTE DEZAOITO

NORA, a miña segunda neta, quixo nacer antes de que Feijóo anunciase a catarata de regalos preelectorais. Menos mal que hai unha panadería que mantén unha promoción de dar pan gratis durante o primeiro ano ao neno nacido no barrio, polo que a preciosa Nora –paciosa dicía seu pai de pequecho, xa o contara con motivo da primeira neta, Sina, e disimulen– vén cun pan debaixo do brazo como debe vir cada meniño, aínda que sen os cen euros ao mes, que benvidos serían.
A medida, universal, coma se as prestacións non esixisen criterio, merece comentario a parte, pois se necesaria parece dado o grave problema demográfico que padecemos, sen crítica non debería quedar, acórdense de cando, por idénticos motivos, outro tanto nos regalara Zapatero. Pero non é isto o que hoxe me ocupa, senón a misteriosa grandeza da vida.
Será pola vellez, pero nunca tanto pensara na potencia imparable da vida coma agora ao ter nos brazos, ver, ulir e tocar pel tan delicada de ser tan indefenso; ao reparar na atención plena que no principio requiren e o independentes, fortes e autónomos que chegan a ser en só tres anos. A nosa dependencia é superior á de outros animais. Somos na medida en que outros nos desexan, nos coidan, nos queren. Dependemos da entrega e dedicacións dos adultos. Constrúenos a relación. Facémonos mamando da nai, na calor da casa, nas atencións do pai. A tenrura, a palabra, a paciencia e o mimo dos demais son a esencia de que medremos.
As conexións cerebrais multiplícanse na medida en que a contorna se ocupa de alimentar con leite e tenrura a nosa pel, os nosos sentidos. Vendo a cara paciosa de nena de días, tan sen facer, pero con tanto que aprender, enredar, rir, pelexar, sufrir, comprendo o grandioso desta natureza que permite ciclo tan fermoso da nada á nada. Unha viaxe nacida do amor, que arrinca da escuridade, como pensou Mankell nos últimos días, para regresar á escuridade. Pero unha aventura tan fermosa e rica entre partida e chegada que nada neste universo, a pesar da nosa insignificancia, nos parece máis grandioso.
Porque esta meniña agora tan necesitada, tan fráxil que temes rompela cun bico, acabará utilizando as palabras, interpretando a realidade e pensado sobre si mesma. E dirá, como xa dixo Sina: "Te quiero dieciocho, abuelo", e gozará de cheo do sol, do mar, do amor, de saber, de vivir. Nora nace sen os cen euros pero querémola dezaoito.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.