sábado, 19 de noviembre de 2016

UN SAXOFONISTA SEN ALMA

SON tantos os grupos de músicos que tocan nas rúas e bares de Nova Orleans que podes abrir a boca pola mañá e non pechala ata a madrugada. Algúns son borralla ruidosa. Pero moitos demostran unha técnica e intensidade inauditas. En contra do que se pode crer, non son maioría os negros músicos, moitos brancos, e de altísima técnica, tocan saxo tenor, trompeta, trombón, baixo, batería, guitarra. En calquera rúa da zona francesa podes sorprenderte cun vello con estilo de profesor acabado improvisando unha peza de clarinete duha sensibilidade sublime, unha negra sentada, tocando o saxo tenor ao estilo de Olivier Franz, un mozo tranquilo manexando a trompeta ao estilo do mesmo Wynton Marsalis. Dos innumerables grupos aos que prestei atención, tres músicos me chamaron especialmente.
Unha era unha moza noviña, fraca e recuberta dun verniz de palidez que nin as pinturas de labios e ollos podían colorear, tocando o violín cunha desidia inexplicable. Entraba e participaba no ritmo , pero era tal o desmaio co que frotaba o arco contra as cordas que parecía imposible puidese saír algún son. Pero saía. Un son ledo, vivo, limpo, acompasado. Observei durante varias pezas a contradición entre a falta de entusiasmo da violinista e a música que do seu violín brotaba. A rapaza mostraba síntoma dunha tranquilidade causada por opiáceos, pero estrañaba que con tal desentendemento, coma se vivira moi lonxe, puidese acompañar e incluso enfrontarse a improvisacións longas nas que o desánimo non cadraba coas notas ora vibrantes, ora doces e melancólicas. Nin os cabelos dourados que lle tapaban a cara a invitaban a retiralos. Vivía fóra. Outro que me sorprendeu foi un cantante e trompetista que actuaba nun bar do Bourbon Street. Sentado, canso, cun dominio do escenario de quen leva pisado neles dende a nenez, pendente de cada espectador, cantaba cunha voz tan redonda nos baixos, e fraseaba con tanta fluidez que nin o propio Fran Sinatra. 
Asombraba a facilidade coa que dicía cada canción, sen un adorno, deixando saír unha voz tecida con adivales potentes, lisos, harmonisos. Dirixía o grupo coa mirada para acompasar e acoplar suaves descensos ao fin e cada historia. O seu cansazo, a vida derrotada que mostraba só na maneira de nos mirar, non impedía que abrazase cada canción con esa voz serena, grave, pulida, sen unha fenda de impostura ou falsidade. Pero quen máis me avivou a curiosidade foi un saxofonista vello, pulcro, elegante, coma un retirado galán de cine, cunhas gafas negas que nunca retiraba, sen dar palabra aos compañeiros, illado no seu mundo, sentado na cadeira coma se fose para botar unha sesta, descansando o saxo sobre os brazos cando no tocaba, e sen o máis mínimo entusiasmo, nin ritmo no corpo, nin manifestación algunha, coma un robot, interpretaba de memoria, coma se fosen actuacións do pasado, coma se aínda estivese nos seus tempos dourados. 
Tocaba sen que se lle movese nin o só cabelo prateado do seu cráneo perfecto. Se a violinista non estaba, se o cantante non podía disimular o cansazo, o saxofonista tocaba a pesar de xa non ter alma. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.