sábado, 18 de marzo de 2017

A MISA TELEVISADA

DESCUBRO con enorme sorpresa que en España padecemos un enorme problema: a 2 da televisión pública retransmite os domingos unha misa católica. Manda nabo! Ese Podemos, a cada paso máis fóra de rego, sen ter unha soa idea que ofrecer, acordouse de tal desgraza e quere liberarnos e todos de tanto mal. Loado sexa El Señor! Doulle voltas ao asunto e non acabo de entender onde radica a esencia de tal denuncia.
Por razóns económicas? Porque un Estado aconfesional non pode atender as necesidades relixiosas dos seus cidadáns? Porque se ofende a outras relixións? Porque non hai un reparto xusto de tempos na programación segundo os seguidores de cada relixión? Porque unha televisión pública non pode nin ulir os asuntos relixiosos? Porque debe, entón, atender só aos sermóns púmbleos de catro anticlericais de curta mirada? Porque hai que perseguir por perseguir? Porque non teñen nada que dicir nin propoñer? Eu inclínome polo último.
Este partido que nacera ilusionando a millóns de persoas realizando un crítica no momento preciso bastante adecuada sobre determinadas deficiencias da nosa democracia, chegada a hora de dar trigo estase a converter nunha amalgama de resentimiento, descontento baleiro e iniciativa nula. Dende que participan nas institucións, todo canto predicaban quedouse en nada, en pura auga de bacallau. Non son eficaces, non teñen consistencia, non saben dialogar, presumen do que non fan, agreden sen motivo e, sobre todo, céntranse en anédotas, en problemas nimios para discutir por discutir, para crear divisións e enfrontamentos entre os cidadáns acudindo a emocións primeiras, aquelas máis fáciles de manipular.
Unha estratexia atrasada, fracasada xa en moitos países, e que non promete nada bo para esa formación, tampouco para os cidadáns que contaban con que podía existir unha nova proposta que tirase dun cambio sensato. Non nego que algo mobilizaron no seu inicio e que escaravellaron aos grandes partidos anicados na comodidade da indolencia e da corrupción. Pero a implantación, tan rápida como rápida será a súa caída, só traerá decepción e frustración que conducirá ao votante á reflexión de que máis vale malo coñecido que bo por coñecer. Unha televisión pública, respectando a tódalas manifestacións relixiosas e dando tempo segundo a súa representación social, debe atender as necesidades relixiosas, claro que si. Para iso é de todos. Que importa que a Igrexa poda permitirse ofrecer misa polos seus canais? Ela decidirá emitir por onde queira. Mais iso non impide que a televisión que pagamos todos non deba atender aos vellos e enfermos e quen queira que desfrute coa misa dominical dende a cama ou dende un hospital.
Miña nai, cando vai moito frío e non dá ido ata igrexa, goza vendo a misa televisada, e contesta e canta como se participase coa comunidade. Non ten dereito, logo, a que o Estado lle cubra esa necesidade? Non existe peor política que enredarse en problemas que non son, inventalos con tal de crear barullo. Isto o único que demostra é unha carencia de iniciativa impresentable. Secos están quedando estes da nova política.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.