A HEROICIDADE DE SER NAI

Estes gobernos aos que se lle enche a boca falando de familia, non entendo como poden permitir que o grao de conciliación maternal e laboral chegue ao estremo da heroicidade. Para dicilo doutra maneira: ser nai hoxe neste país é unha heroicidade absoluta. Non só pola falta de axudas e incentivos para que unha muller poda sentir o desexo de ser nai en condicións de tranquilidade e seguranza, senón xa máis polos impedimentos que ser traballadora (se ten tal fortuna) lle esixirá á hora de conciliar ambas actividades ás que ten todo o dereito: a crianza e o traballo. Fuxamos dos casos peores que son os máis abundantes, vaiamos aos afortunados: muller estudada, ben formada, médico por exemplo, con un nivel de esixencia para acceder aos estudos dos máis altos que se coñecen, carreira de seis anos non para vagos, exame de MIR e os complementarios de formación como residente. Ben, despois de todo este período de formación, se unha muller quere ser nai ve que xa os tempos son chegados, non se pode agardar máis. Que pode ocorrer se decide ter un fillo no fin do seu período de formación? Que a administración lle ofreza para non quedar non paro un traballo do máis precario que se pode coñecer: gardas de 24 horas con aviso non último momento, viaxar por un día ou dous a ambulatorios limítrofes da cidade na que vive, contratos case diarios, entrar nunha roda de chamadas para exercer a contagotas, nas peores condicións, sen posibilidade de programación e coa advertencia de que se rexeita algún dos ofrecemento pode quedar fóra do circuíto de traballo que a administración ofrece aos seus máis cualificados cidadáns. Será que falta flexibilidade laboral, por iso o mercado non pode ofrecer mellores opcións, haberá que seguir coas reformas en profundidade para que volvamos á praza do pobo e o capataz elixa á xornaleira que lle interesa para o día? 
Que ganas pode ter unha muller de ser nai vendo estes panoramas? Porque, utilicen a propaganda que utilicen, a realidade imponse e as mulleres ven o que ocorre. Saben que en canto quedan preñadas aos patróns éntralles un certo tremor polos ósos, comezan con ofertas de suprimir vacacións e incorporarse antes tempo, anular o contrato e pasarte ao paro por uns seis meses a ver se logo se pode facer outro, e todo tipo de trapalladas que na realidade se practican sen o menor rubor. A muller que ten a sorte de traballar experimenta o incomodo que supón para o mundo laboral a súa liberdade de optar pola maternidade. Non é, como ironizou o deputado Jorquera, que ás galegas lles guste ou non o sexo. Sexo e maternidade son cousas distintas. Alguén pode ser doente polo sexo e non ter a máis mínima intención de ser nai, está no seu dereito. O problema radica en que para optar por unha maternidade ou paternidade responsable han de darse unhas condicións de vida que cada vez son máis unha fantasía que unha realidade. A nai non ben acaba de parir, sen rematar de destetar ao neno, debe regresar ao seu posto de traballo duro, complexo e imposible de conciliar co desexo de cumprir como nai. Esa reforma laboral tan útil que promete para o 2017 estar no 20% de paro, permite sen embargo que a mobilidade e condicións laborais desanimen para ter fillos e converten a quen os teñen en auténticas valentes do momento social. Estráñame que a Conferencia Episcopal, tan atenta sempre á familia, apoie descaradamente a gobernos que tan pouco ou nada fan pola familia. Ela, a Igrexa, sempre tan vixilante de calquera problema de familia ou defendendo a vida dos fetos, non entendo como non se empeña en denunciar e esixir con idéntico ardor unha transformación nos hábitos laborais do país en favor da familia e da vida. Se puxesen idéntico esforzo por isto que por manter a relixión como materia avaliable no ensino, maldito como non andaría con tantas alegrías o goberno maltratando as recentes nais. 
E miren que estou falando das privilexiadas, das que contan, por ruín que sexa, con algo similar a un traballo. Imaxinen entre esas familias nas que a maioría están en paro, esas nas que os xubilados manteñen a fillos a netos, esas nas que as parellas se ven obrigadas a regresar á habitación de solteiro dun dos membros, esas que desanimadas e comidas polo fastío xa nin contan como aspirantes a traballadoras. A poboación activa diminúe por cansazo. Quen leva máis de tres ou catro anos perdendo o tempo con visitan ao INEM, acaba por mandar todo a paseo e, ou se deixa vencer polo desánimo, ou opta por buscarse a vida sen lle dar explicacións a ninguén. Este goberno vive de maldicir a herdanza recibida e da propaganda de que imos polo bo e longo e lento e desesperante camiño, pero a base de propaganda son capaces de nos facer crer que se as mulleres non teñen máis fillos e porque son unhas desnaturalizadas que non gustan da maternidade. Son capaces, en fin, do que se propoñan, de momento de nos facer crer que imos ben cando incrementaron o paro e a desigualdade dunha maneira vergonzosa.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA