OBRAS SON AMORES

ATEMORIZADA a clase política polo fino diagnóstico de Pablo Iglesias, deu en mallar nel conseguindo que medre coma leite no lume. Chegou ao colmo o desexo de aniquilación cando nun programa de televisión se invitou a un experto en linguaxe xestual para detectar a agresividade nese modo de ensinar os dentes e o perigo de entrar na Moncloa con kalashnikov no seu malicioso e retorto pensamento, que se deducía de como pregaba o cello ao falar. En fin, un despropósito tan groseiro que a ninguén se lle escapa o afán por destruír un bo comunicador que contactou co descontento dun enorme número de cidadáns que están dispostos a probar o imposible visto que o posible vai sempre contra deles.

Por suposto que o programa deste Podemos tan de moda é unha utopía, unha receita de remedios populistas que só pode entusiasmar aos máis necesitados de consolo, polo que se ve, bastantes. Pero que programa non vende fume? Que saibamos, agás o aborto, nada do dito no do PP se cumpriu. E os seus votantes non se senten estúpidos nin bobos por telos votado. A realidade tronza nos programas con tal facilidade que xa o profesor Tierno Galván se atrevera a dicir que non eran máis ca unha enumeración de mentiras máis ou menos piadosas. Que pretender non pagar a débeda, garantir un salario mínimo, retirarse aos sesenta anos e outras grazas que o programa de Podemos nos ensina son irrealizables, sábeo mellor ca ninguén Pablo Iglesias. Pero o que parece tamén saber é que partindo dese soño se pode ir pouco a pouco sumando o apoio para que logo a realidade poña cada desexo no seu lugar. O que ensinan e ben, perfectamente coñecedores dos novos tempos, son as direccións que a un bo número de cidadáns lles chaman. É un desexo a alcanzar. Outro galo cantaría se as posibilidades de acceder ao poder estivesen cerca. Isto non deixa de ser o inicio dunha longa marcha que agardamos non remate coma a de Mao. Pero o que si parece claro é que, polo momento, pretenden demostrar que obras son amores. Xa están planificando como distribuír os cartos que sobrarán de conformarse con salarios dignos. Unha medida populista, demagóxica, o que queiran, pero que leva no fondo a mensaxe clara: cumprimos o que prometemos, non seremos coma os Pujol que amasan millóns a costa da política, viviremos dignamente e iremos detrás do faro da igualdade. Atentos, que diría Miguel A. Aguilar.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO