CON TINO: HOXE CHARLIE, MAÑÁ ADOLF

DESCONCÉRTAME esta reacción ditada pola urxencia da traxedia. Merece a penar estar aleutos ante reacción tan ao pé do acaecido en París. Esa erupción da masa entusiasta de Charlie, esa paixón pola caricatura, esa manifestación inmediata e do brazo entre políticos tan remisos para acordos máis beneficiosos para o conxunto da poboación, dáme que desconfiar. Barreiro Rivas escribe que el é Schenguen, Barenboim négase a lucir o adhesivo de "Je suis Charlie", millóns de persoas lóceno por contaxio nun arrinque de tolerancia, defensa da liberdade de expresión e medo, algúns, por resaltar a outra cara do problema, néganse a ser Charlie. Así, todo remexido, crúzanse argumentos con medias verdades que é a mellor maneira de amasar mentiras completas, tal e como Cercas nos repite en El impostor. Ademais de liberdade de expresión necesitamos saber pensar.

Que Occidente non é inocente parece indiscutible. Que o petróleo, as armas, os intereses de grandes multinacionais e o peso de decisións de xeopolítica internacional non son alleas a estes sucesos non é algo que se descubrise polos atentados de París. Que EEUU alimenta amigos indesexables, quen o dubida. Como que entre os países musulmáns existen diferencias, que é triste a exhibición de fazañas bélicas de 80.000 policías para matar a máis reféns que terroristas, que a estratexia francesa soa a nacionalismo de baixa estofa... O que lle desexen sumar. Mais todo iso non anula un problema grave: unha cultura incapaz de aceptar o pensamento crítico, a democracia (a imperfecta, si) e que se empeña nunha teocracia perigosa, que Occidente, con moito dolor, foi capaz de ir domesticando nun laicismo imperfecto, pero a séculos luz da amalgama de petrodólares, fanatismo relixioso e estratexia global por internet coa que algúns pretenden reconquistar o mundo. Que con reaccións xenófobas, que toman a parte polo todo e que reclúen aos marxinais en barriadas nas grandes cidades de Europa non se soluciona o problema, por descontado.

Pero tapando os ollos e negando que diante diso cómpre unha defensa con algo máis que amables palabras e boas intencións, tampouco. Europa necesita fortalecerse nas súas institucións democráticas, no freo das desigualdades e na mellora do laicismo. Para isto cómpre a liberdade de expresión. E de pensamento. Sen saber pensar, a masas axiña pasan de Charlie a Adolf.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO