A BUBELA E O MAR

LEVO seráns atrapado nunha sinfonía de trinos. Tamén espertares, pero concéntrome máis cando o sol deixa de pelar, que ir case non se vai nestes días de azul perpetuo. Aguzo o oído para distinguir o son propio de cada paxaro. Pero está claro que non me deu Deus o don para captar as diferencias con suficiente finura, por iso me despisto, vou e veño detrás dun son, logo do outro, regreso ao primeiro, pérdome, paréceme que teño localizado o paspallás, que non é, alédome de pillar a carraca da pega, pero pérdoa cando intento distinguir se o que se impón é o da cotovía ou da laverca, cando o que reina é o do carrizo que se repite na súa alegría inxenua sen tregua. Quixera identificar entre tanto canto, coma se dos instrumentos da orquestra se tratase, o momento no que entran o xílgaro e o merlo, o asubío do ferreiro, a percusión seca do peto, o pipí do pimpín co seu redobre, o tritiritití do pardal ou o rular da rula. Un mar de voces, irtas unhas, monótonas e monocordes outras, tamén algunhas con reviravoltas e adornos, vaime enchendo os oídos de música harmónica, persistente, rítmica, fofa, nunha sinfonía inacabada por eterna, que a natureza regala aos sentidos por pouco abertos que estean.

Impónseme neste mar de trinos vespertinos, non sei o porqué, o bu-bu-bu da bubela coma unha martabela incansable. Fago por me ir ao canto do estorniño ou da calandra, con máis chispa, menos monótonos, pero de seguida volve a min o bu-bu-bu tenaz. Vaime adormecendo coma aquel canto da Armenteira que lle explicara a eternidade ao monxe. A min a bubela lévame ao mar. Vexo diante do acantilado un parella de namorados, a bruma ao lonxe escurece o horizonte, embaixo a escuma branca brinca de rocha en rocha estalando entre risos e medo. Cóllense da man. Ela mira ao lonxe. Aí pescaba meu pai, lembra melancólica mirando onde o mar escurece. Sempre que viña mandábame mensaxes: estou largando fronte á túa casa. Se aínda viñese pescar, preguntaríalle se lle pareces bo mozo para min. Pregúntalle, anímaa el. Xa o fixen, ri suave ela. O silencio mestúrase coa brisa que os acariña. Pasado un momento, o mozo atrévese a saber: que che dixo? O que supoñía: que véndome tan leda, faga o que eu queira, ben feito estará. E abrázanse os namorados mentres debaixo unha labarada branca de escuma arde de furia. E eu regreso ao son perseverante da bubela no atardecer atravesado de trinos.