ELA DÉIXATE ESTAR TRISTE

VÉÑENCHE á cabeza as dores do martirio, á boca os primeiros sabores do vómito. Acórdaste dos que chegaron á santidade por padecer múltiples e sádicos sufrimentos. A mamá contábachos de pequeno para te levar polo camiño da santidade, non cres que do sufrimento. E volven agora todos xuntos -os padecementos- á cabeza cando as náuseas gabean polo teu interior, furando en golpes imparables, obrigándote e cuspir as alegrías que non quedan dentro. E regresan impulsivas de contado, con máis potencia, máis frecuencia. Outra vez a boca aberta ata desencaixar a queixada pero co efecto paradóxico de te aforcar, coma se a gorxa quedara atrapada entre dúas mans de ferro que a espremen con forza sen dar conseguido líquido algún.

Roxen e rinchan as canerías do intestino, unha artillería coma de oriente medio zumba bombazos de cólico, cazas duns e doutros imperiores exteriores disparan en tódalas direccións do abdomen, terroristas desalmados, coitelos de mulleres desesperadas, gritos de nenos atemorizados alternan en te ferir. Todos mesturados e remexidos nun abdomen hinchado coma u­nha pelota de pel fina a punto de estalar.

Tratas de respirar fondo como ti mesmo lle trataches de ensinar a tantos que afogaban de angustia, procuras levar ben adentro o aire, céntraste nel viaxando por ti, gárdalo dentro canto podes, repíteste que estás tranquilo, que xa está pasando o peor, expúlsalo a modo, termando del coma se por soltarse se apagase a vida. Pero no intento un novo golpe de vómito sen contido esnafra todo control, toda paciencia, e quedas boqueando, limpando os labios por cuspir a nada.

Non se trata de dar mágoa. Tampouco de te considerar o embigo do mundo, coma se só ti sofrises. Moitos padecen moito máis. É só medio día pelexando contra estes síntomas. Non queres presumir de resistente, nin menos de mártir, nin aceptar con paciencia as dores que Deus nos manda. Estás seguro que se Deus houbese nada tería que ver con isto nin nada del dependería, sería un contrasentido. Lamentas reclamar máis coidados, que teñan que te atender con remedios químicos unha e outra vez, que limpar o que emporcaches. Coas horas os golpes que te querían baleirar vanse serenando, entra en calma o corpo, como esgotado, farto, regresando a un descanso que te deixa exánime.

Xa na casa, refúxiaste en non dicir nada, en non pensar nada. Acendes o aparato de música para escoitar o réquiem de Fauré. Déixaste ir na fermosura da música. Non dis palabra. E é entón cando máis agradeces que, como escribira Lucía Berlín, ela se achegue a ti, te abrace sen tratar de animarte, en respectuoso silencio, e así, apegada a ti, te deixe estar triste.