TRIBOS ARREDOR DO FÚTBOL

NON son tan radical coma Sánchez Ferlosio para desprezar o deporte coma un imbecilidade dos nosos tempos, pero si concordo con el na estrañeza de ler e escoitar día tras día que estamos diante dun partido de alto risco. E alá van os servizos policiais especialistas para enfrontarse a unha banda de borrachos enardecidos detrás dun obxectivo: gozar de algunha identidade, ser algo. Tanto ten que sexa en países máis ou menos educados e democráticos. 
En todos existen arredor dos grandes clubs de fútbol unha tribo de desherdados desexosos de ser alguén pelexando as fins de semana con policías ben armados. No Reino Unido, en Italia, en España, en Polonia, en Rusia, en Holanda, en calquera país, os equipos contan cuns afeccionados agrupados en tribos organizadas que van detrás da violencia coma se fose auga para beber. Están sedentos de violencia, por descargar a súa frustación, a súa desesperación por non ser nada nunha sociedade na que só atopan unha vía de escape: presumir de ser brutos, bestas, resistentes, beodos atrevidos que non temen a nada para denfender nada, porque no fondo o equipo é o de menos, o que realmente lles atrae é a pertenza a un grupo que os acolle entre cánticos, insultos, agresións e demostración de valentía na batalla. 
Stéfano Sollima filmou unha película magnífica sobre este problema dende a perspectiva dun grupo de policías antidisturbios: A.C.A.B.: All cops are batards . Expostos cada fin de semana a esta tribo de delicuentes asociados ao fútbol, deben formar un grupo cohesionado, coas súas normas e obrigas, propias de quen depende do outro para sobrevivir. Nesa visión dende os defensores da orde para que todos os demais poidamos seguir coa nosa vida normal a pesar deses bárbaros empapados en alcohol que só atopan sentido causando violencia, aparecen as contradicións, a propia violencia que o corpo debe utilizar e os saltos por riba da lei para seguir sendo fieis ao grupo.
 Acordábame desta película vendo as imaxes violentas entre o grupo de delincuentes emboscados en seguidores dun equipo polaco e a policía antidisturbios. O difícil equilibrio que supón non abusar da forza e das armas coas que contan estes policías perfectamente adestrados cando son insultados e agredidos por estes provocadores. Comprendo o autocontrol e adestramento ao que se teñen que someter para non perder o tempero e comezar a mallar neles sen compaixón. A lei fai ben en ser rigorosa e non permitir que forzas espaciais abusen o se extralimiten os máis mínimo defendendo a orde pública. Ningún caso xustifica que policías armados ata os dentes e convenientemente adestrados se ceben con estas tribos de desesperados violentos. Pero tamén resultaría útil entender e aplaudir o autrocontrol, o cumprimento das ordes e o sometemento á lei duns funcionarios públicos que poden verse rodeados, acurralados, perseguidos e agredidos de maneira sádica por estes bándalos arrimados ao fútbol. O que talvez sexa necesario é que os protocolos de actuación destas forzas distingan entre defenderse destas tribos e controlar a orde en manifestacións pacíficas de perdedores: parados, estafados, desafiuzados.