domingo, 6 de marzo de 2016

PROCESIÓNS DE COÑOS

COMPRENDO A INDULXENCIA de Anson coa xuventude fermosa, lisa e tensa da moza rebelde. A vellez pode levar asociada nalgúns aspectos a intransixencia esclerótica e noutros a comprensión sen límites. Todos fomos rebeldes incautos, atrevidos, parciais, obcecados, decididos e convencidos coma para non nos acordar e perdoar aquelas veleidades. E mais, se quen agora as comete nos traslada a aqueles anos nos que o corpo podía ensinarse con alegría, pois non era máis que mostra da vitalidade, saúde e inmortalidade que nos envolvía. Entendo pois, como non, ao vello xornalista acudindo ao Papa e aos poemas para liberar a Rita da carga dunha persecución amañada, retorta e implacable como soe ser cando a política o enchoupa todo e te morde coma un can doente á presa. Ben está a clemencia cando todos os cans corren rabiados detrás da rebelde inxenua que exhibe con descaro e provación a propia beleza como proba de que confía nun futuro hedonista sen deuses nin dogmas nin imposicións. Pero debaixo hai máis.
Prometeran estes novos políticos unha renovación de hábitos na maneira de gobernar e moitos votantes déronlle a oportunidade de demostralo. A fartura de maneiras oxidadas e cheirentas, flácidas e podres abriu camiño para que ideas de limpeza e claridade, horadez e valores ben xerarquizados lostregueasen esperanza. E por iso en moitas cidades, Barcelona, Madrid, Cádiz, Coruña, Zaragoza, Santiago, Ferrol..., optaron por equipos de goberno que prometían maneiras novas. Pasan os meses e quen deran o voto con espírito crítico, non coma conversos dunha laica fe, queren contrastar promesa e realidade, ditos e feitos. E, aínda conscientes de que a perspectiva é escasa, ademais de que as informacións persecutorias atronan con fanfarras e timbales cada estúpida anécdota á que se lle poder extraer veleno de maldicir, algunhas accións si parece que esixen que andemos aleutos.
García Lorca, nunha alocución en setembro de 1931, inaugurando unha biblioteca en Fuente Vaqueros, despois de mostrar certa melancolía polas criaturas que por falta de medios e para a súa desgraza non gozan do superior ben da beleza que é vida e bondade, serenidade e pasión, acaba citando a Menéndez Pidal para procalamar que o lema da República debía ser: Cultura. Cultura porque só a través dela se poden resolver os problemas en que daquela se debatía o pobo cheo de fe, pero falto de luz. O desexo de García Lorca creo que podería ser trasladado sen grandes modificacións ao día de hoxe. Moitos destes grupos de partidos emerxentes e renovadores creo que aceptarían este lema. Ademais de insistir na necesidade de eliminar necesidades básicas (que a ninguén lle falte teito, luz , pan e leite) aceptarán que é cultura o que nos cómpre con máis urxencia. E iso parecen entender cando progaman e se lanzan con proxectos cargados de actividades culturais. Pero... que actividades culturais?
Aceptando, repito, que existen batallóns apostados esperando a que cometan o mínimo despiste para disparar a matar, o que se vai vendo da programación cultural por parte destes novos gobernantes nos meses que levan non deixa de ser chamativo. Actuacións só provocadoras, irreverentes, cargadas de ideoloxía simplista non equivalen a cultura. Adoutrinamento bastos e ordinarios por adornos laicistas, ecoloxistas e feministas cos se envolvan só dan munición aos artilleiros do inmobilismo. Paréceme errada este gurrar en asuntos controvertidos. Nada aportan á mellora da convivencia. Entorpecen a instrución, a beleza, o diálogo, a tolerancia e os espírito crítico que son bases da cultura que se di defender. Aporte escaso me parece se arrincan centrándose en cambiar nomes de rúas, retirar bustos, premiar poesía insolente e retirar subccións para as procesiós arraigadas na tradición. Seino ben: a cultura ha ser ás veces rompedora, deslumbrante, capaz de meter o dedo do ollo cego ou dormente. Sen dúbida. Pero non confundamos. O balbordo, o badoco e pailán; o atrevemento sen formación; o descaro sen enxeño; a agresividade sen piedade; a ignorancia revestida de osadía non son cultura. Mala estratrexia, pésima comunicación, se esetes gobernantes que se din renovadores non son capaces de destacar que o seu traballo se centra con todo fervor arredor doutras medidas. Porque se non conseguen polas súas accións que nos esquezamos do pucho que se usa con ocasión e sen ela, do ben que se cantan coplas nas comparsas de entroido ou das polémicas por elixir monicreques de planfeto, moito levan que mallar neles e desgastaranse máis axiña do que pensaron. Que o vello Anson indulte o busto liso de Rita non evita que a cidadanía se aburra de polémicas para as que son non horas. Equivócase quen pense que fai cultura, rompe ou innova promocionando procesións de coños. Eses tempos foron outros.

AMARRARSE AO PODER

EN calquera exercicio profesional, sobre todo se é de índole creativo e innovador, está comprobado que permanecer demasiado tempo executando unha mesma función acaba por atrofiar aos máis cualificados. Estar ao día, con iniciativa e motivado esixe cambio, formación, fuxir da rutina que vai oxidando a intensidade e creatividade. Cando unha empresa busca andar na primeira liña, ser competitiva e avanzar, está atenta aos cambios nas funcións dos seus directivos e cargos de maior responsabilidade. Só desexan eternizarse na posición os que chegan ao posto máis elevado, parece que de aí ninguén os debe mover. 
Na política, peor. Sexa da tendencia ideolóxica que sexa, é raro aquel que non atopa razóns para xustificar que debe permanecer no cargo. E mira que países con sabeduría democrática coma EEUU téñono ben claro: dúas presidencias e á casa, aínda que salves ao país da maior catástrofe. Lóxico. Pois nada, aquí, de esquerdas ou de dereitas, alcaldes, presidentes autonómicos ou da nación, en canto alcanzan o poder chegan a pensar que son imprescindibles e non hai quen os faga irse a tempo. Queren morrer no cargo. Por suposto, non se aproban leis que establezan períodos razoables de exercicio político. 
A tendencia a amarrase ao poder é enfermiza. Escandalizámonos con certo fariseísmo do que ocorre en Latinoamérica. Estes revolucionarios como Maduro, Ortega e Morales acaban todos toliños por modificar a constitución para seguir salvando á patria. É o convencemento estúpido de pensar que sen eles o mundo non funciona, que os cambios non se producirán, a igualdade non se instaurará. O malo é que, dominadores de tódolos resortes do poder, acostuman a disfrazar de democráticas consultas que son trampa. 
Ortega, aquel revolucionario sandinista agora dictador da peor estirpe, consegue eternizarse na súa finca privada. Maduro, menos hábil nas artes manipuladoras, poida que acabe fóra. E Morales, grazas á intelixencia dos bolivianos, perdeu o seu referéndum para tamén facerse salvador perpetuo do país. Felicidades aos bolivianos. 
Nada esmaga tanto coma que os gobernantes se eternicen. É difícil despois de anos gobernando escapar á podremia da corrupción e vicios autoritarios. Pero non estaría mal que nos esquezamos dos de lonxe e que establezamos entre nós límites no exercicio do poder.