FÓRA DE EUROPA VAI FRÍO

XOGADA mestra a dos británicos. Coma todos os chantaxistas, ameaza para conseguir privilexios e unha vez conseguidos aínda vende o favor de se quedar. Pobre Europa. Os comerciantes trituran aos políticos, os intereses egoístas prevalecen sobre a solidariedade, as vantaxes a curto prazo impóñense diante dunha mirada ampla. A última negociación entre o Reino Unido e a Comunidade foi toda unha demostración do pavor que se experimenta cando alguén ameaza con nos deixar. Non. Non sería bo para ninguén que abandonasen esta unión tan peculiar coa que se engancharon a Europa.

Pero así será peor. Deixa marcados os camiños polos que discorrerán a partir de agora as relacións entre os distintos membros: os intereses primarios, particulares, egoístas, de diferenciación e desigualdade primarán sobre todo intento de cohesión, solidariedade, igualdade. Esa é a clave da decisión: a chantaxe da separación imponse á razonable tendencia cara a igualdade en dereitos.

A aposta de Cameron, sempre cos aranceles como medida de cálculo, foi detrás dun acordo que lle permita elevar un valo legal que impida os desprazamentos dos cidadáns comunitarios cara o seu territorio. Coma se copiaran da fronteira do Río Grande. Unha imposición irritante, de vergonza. Non deixa de ser unha discriminación de nacionalidade de orixe, un barranco discriminatorio para o concepto de cidadanía europea. A pelexa de fondo é simple: prefiro salvarme só que asociarme para unha cobertura comunitaria.

Son realmente estes os socios que necesitamos? Mellora así Europa, cedendo atemorizada diante das chantaxes descaradas? En España sabemos ben de que vai isto, miren para Cataluña e o País Vasco. Socios desleais, aproveitando as vantaxes dunha asociación só en canto lles beneficia particularmente. Con socios así, a construción de Europa ten mal prognóstico.

Escandalízanse moitos medios de que Varaufakis veña a España propoñendo u­nha nova idea de Europa. Non será hora de pensar nunha refundación? Non estaremos alimentando unha desconfianza irrecuperable na gran idea, tal vez a mellor do século pasado, que era a dunha Europa unida en dereitos, obrigas e cidadanía? Non dubido que a tarefa é complexa, pero con medo aos chantaxistas, non avanzamos. Se cadra algúns deberían irse e experimentar o frío que vai fóra de Europa.

CAROL: A MIRADA DE CATE

DAS TRES PELÍCULAS - El Renacido, La gran apuesta, Spotlight- que soan con máis insistencia para ser as gañadoras dos Oscar do próximo domingo, ningunha me gustou ata calificala como excepcional. El Renacido de Gómez Iñárritu paréceme un exercicio técnico e visual atractivo, pero baleiro. Unha historia de superación e resistencia esaxerada, incrible case, ambiantada nunha atmosfera líquida e tenebrosa excelente, pero carente de todo contido emocional. A publicidade encargada de nos vender a grandiosa actuación de Leonardo DiCaprio tamén se me antolla fóra de campo. Falar pouco nunha interpretación non significa que esta sexa xenial. Loitar contra elementos tan esmagadores coma os que debe vencer DiCaprio obrígano a unha xestualidade e primeiros planos nos que se debería palpar a dor extrema e a desesperación; máis ben o que se aprecia é a forzada necesidade de expresalas con moita suciedade e reiteración. Nin a fortaleza sobrehumana nin a obsesión de vinganza vencen á meticulusidade técnica do director. Luz morta, paisaxes nevados e ásperos, ríos e barrancos, inseguridade e desgraza permanentes detrás do protagonista non o converten nun home recoñecible capaz de renacer despois de cada violenta sacudida da natureza ou da maladade do egoísmo entre os homes. A elección das dúas últimas películas de Iñárritu - as máis premiadas e recoñecidas muldialmente- non me parece que vaia na mellor liña, naquela que comezara con Amores Perros, Babel ou 21 gramos.

Se El Renacido non me entusiasma, La gran apuesta menos. A idea de nos explicar de maneira entendible a dolorosa falcatruada dos financeiros que crearon a sabendas a burbulla inmobiliaria non é despreciable, pero insuficiente. Adam McKay intenta incluso darlle un toque ameno á explicación económica, pero o discurso vese axiña, os descubridores do apaño oculto por banqueiros, medios e goberno, chegan a cansar, axiña todo acaba nunha narración con tintes de documental. A pesar de bastantes términos da xerga propia dos lobos dos negocios das finanzas, un logra pillar o miolo do asunto, do canallas que algúns son, pero, agás unha liviana incitación á vinganza, pouco máis se pode extraer dunha película así. Non nego o seu interese pedagóxico, aínda que supoño bastante inútil, xa se sabe que por aquí aínda son moitos os que consideran que a culpa de toda esta crise a tivo un señor chamado Zapatero, pero dende un punto de vista da esixencia dun guión con conflitos, duns personaxes en carne viva e dunha trama con tensión e misterio, a película resulta plana e sen capacidade para mover ao espectador a emocións.

Outro tanto poderiamos dicir de Spotlight, a pesar da crítica favorable unánime. Case tamén un documental sobre un asunto escabroso, pero ben coñecido e moi comentando nos últimos anos. Que a igrexa católica, apoiada en poderes aliados, tratou de ocultar unha práctica frecuente e sistémica de pederastia, non é algo que nolo descubra esta película. Certo que atrae e resultan ben interpretados os membros do equipo de xornalistas que van detrás da noticia que se agocha. Mellor aínda as circunstancias da vida da cidade que impiden avanzar na investigación. Pero acabamos de novo nun cine de investigación e denuncia frío, meritorio, que entusiasmará como guía aos xornalistas con bos propósitos profesionais, pero cinematográficamente romo. Unha boa película necesita algo máis que actores que interpeten de maneira crible a personaxes. A historia que se conta haberá de punzar cunha punta que escarvelle nos ollos de quen mira, cunha textura de luz, son e ritmo que nos apegue á pantalla coma se nós mesmos estiveramos padecendo, rindo ou sospeitando o que ha de vir. E isto non ocorre nin de lonxe nesta investigación interesante sobre unha práctica dolorosa que tanto mal lle está causando á igrexa católica.

Descoñezo as opcións da última de Spielberg, El puente de los espías, pero para o meu ver, con non ser das súas mellores, supera ás principaias candidatas. O guión e factura están moi por riba das citadas. A ambientación histórica, a tensión narrativa, e, sobre todo, o personaxe do espía ruso perfectamente captado, auscultado a fondo, danlle á película unha harmonía estética e dramática elevada.

Sexa cal sexa a decisión dos académicos, eu conformaríame con que se premiase a Cate Blanchet, candidata a mellor actriz. A súa interpetación en Carol considéroa soberbia. A película - tamén con máis vida, medo, tensión, desconcerto e paixón- poderase admirar máis ou menos, pero a interpretación de Cate é maxistral. Vela camiñar co seu vestido de pel, fumar e mirar equivale a que a muller máis sofisticada, elegante e débil te deixe entrar na súa alma.

COLA NA OFICINA BANCARIA

HABÍA só tres empregados: unha señora falando por teléfono; outra no mostrador atendendo ao público, e un señor –o director– pasendo pola oficina, do seu despacho ao centro de operacións, papeis na man, con aire de ocupado, pero paseando. Esparabamos seis persoas cando cheguei, pero a persoa que atendía non avanzaba, o cliente tería moitas operacións que realizar, e a cola foi medrando. A empregada do teléfono continuaba colgada del; o director, pasenado. Pasados vinte minutos, farto de agardar, nun dos paseos do director pregunteille se non habería maneira de solucionar tanta espera, non me parecía normal que ocorrese sempre igual cada vez que alí entraba.

Nunca tal lle dixera. Probablemente o meu ton non fose de excesiva serenidade, levaba algún tempo bufando, necesitaba cumprir co cometido ao que viñera pero non tiña toda a mañá para observar como un empresa con grandes ganancias, que cobra comisión por respirar, non ten a amabilidade de procurar unha atención delicada aos seus clientes. "Que quere que faga? Vaia a calquera outro banco e verá que tamén ten que esperar; hoxe é así", deume por explicación o director. Pois será así en tódolos bancos, pero no que eu elexín gustaríame que intentasen tratarme mellor, respondinlle. "Facemos o que podemos", continuou mirándome mal. O que podemos... Lembro un antecesor seu que en situacións de apuro axudaba no mostrador para aliviar a cola.

"Quere dicirme a min como teño que organizar a miña oficina?", empoleirouse. Non, dígolle o que pasaba en tempos pretéritos nesta oficina. E como o resto dos clientes apoiasen as miñas palabras e protestasen tamén fartos, o director ascendeu no seu cabreo: "Oiga, non me irrite vostede aos clientes, aquí todo o mundo estaba tranquilo ata que vostede comenzou a reclamar sen razón. Sen razón?" Parécelle de recibo que teña que mendigar os meus cartos coma se mos regalasen? Non entrará entre as súas funcións informar aos seus superiores se é que non ten persoal suficiente? "Repítolle que a miña oficina organízoa como me dá a gana e os informes aos meus superiores non me vai vostede dicir os que teño que mandar. Se non ten tempo , volva noutro momento. Xa llo dixen: hoxe en tódolos bancos hai que facer cola". Marchei, claro. Pero o curioso é que si, que en tódalas oficinas bancarias hai que facer cola e que a atención descende cada día que pasa. Por se non abusaran o suficiente...

SUICIDIO

NUNCA FIXEN ningún intento de suicidio pero si pensei nel. Na adolescencia, en etapas de melancolía e tristeza, coqueteei con el a modo romántico, fantasioso. Unha saída poética a imitación do xoven Werther de Goethe ou da seductora e atormentada frase de Camus: non hai máis ca un verdadeiro problema filosófico serio: o suicidio. Pero o certo é que entre a experiencia vital e as lecturas máis de moda achegadas ao existencialismo do absurdo, na mocidade, de maneira superficial, como adobío da pena e da confusión, ás veces pensei no suicidio, pero nunca coma unha probabilidade real. Só un escape intelectual para xustificar a inestabilidade emocional. Mais tarde, xa adulto, atrapado en momentos por lancinantes dores de fracaso, tamén algún día mirei o mar con idea de me perder nel. Pero nunca a idea progresaba, deseguida aparecía a responsabilidade cara os seres queridos e por nada, por nada!, me compensaba fuxir do sufrimento sabendo o que lle causaría coa miña acción aos que quedasen detrás. Agora, diagnosticado dun mal grave, nin se me ocorre pensar na posibilidade de adiantar a morte, cada instante paréceme un regalo de vida que non podo desaproveitar en pensamentos inútiles. Chegados a unha idade con vistas, como é o caso, sei que nunca debemos dicir desta auga non beberei, pero dame que non teño alma de suicida.

O suicidio é unha casusa de morte silenciada e bastantes veces tratada de maneira inadecuada. A OMS calcula que 900.000 persoas ao ano perden a vida por esta causa, o que supón que cada 40 segundos alguén se está quitando a vida. En España, os datos certifican que é a primeira causa de morte violenta superando aos accidentes de tráfico. Non estamos diante dun problema coma para agochalo. Son moitas as persoas que chegan á desesperanza, a esa convicción de que o seu problema actual non se resolverá nun futuro inmediato e non saben a maneira de se enfrontar a el. O seu sufrimento é tanto que prefiren anulalo coa desaparición. Non se trata de covardía nin valentía, nin tampouco de mala saúde mental. As causas do suicidio son tan complexas que toda explicación simplista só leva á confusión e a erros moi estendidos. Nada romántico hai detrás do sufrimento de quen se plantexa o suicidio. Nin tampouco os avisos son manipulacións a ignorar, nin debilidade de pusilánimes, nin clarividencia de mentes lúcidas. Quen avisa e dá indicios de que se quere suicidar está expresando que algo non vai nada ben, que son incapaces de adaptarse ás esixencias do que a vida lles pide nese momento.

Por razóns profesionais, en moitas ocasións téñenme solicitado opinión en medios para aclarar, sempre a raíz dun caso chamativo, alarmante, sobre o suicidio en adolescentes. Despois dalgunhas experiencias desagradables declinei toda invitación por considerar que non é fácil explicar en estrevistas apuradas, ao pé da noticia quente, os múltiples factores que poden causar un suicidio. Respostas simples ante acontementos dolorosos non axudan. Que un neno deixe unha carta acusando á escola do seu suicidio non quere dicir que sexa esa a única explicación da desgraza. Que alguén intelixente e cabal, de recoñecido prestixio social, se quite a vida ao pouco de se xubilar, por dura que lle resute a perda de actividade, non pecha nin aclara o motivo de tan misteriosa decisión.

O suicidio é ambivalencia, quérese se cadra acabar co sufrimento pero non coa vida. Ataca a nenos e vellos. Os homes executan con maior eficacia os seus intentos. Necesita axuda de especialistas, compañía, nos agochar as tentacións. O suicidio é, seguro, sempre, desesperanza e sufrimento. Por suposto que existen precipitantes moi relacionados coa perda, xa de seres queridos ou de estatus; con cambios inesperados nas circunstancias de vida; con agravamentos de enfermidades mentais; coa desesperanza polo fracaso ou a vergonza insoportables... É unha ofuscasión ou decisión misteriosa que só nos debe conducir a tratalo sen sensacionalismo, pero sen silencialo, porque, para mellor atallalo, convén arredando del toda connotación de romanticismo, valentía, cobardía ou vergonza.

HEIMITO

Talvez polo medo a que a vida se acorte, ando desde algún tempo case sempre metido con libros interminables. O último, “Os odiadores” de Heimito von Doderer ( 1662 páxinas!), descubrino polos eloxios que lle regalou Eduardo Lago. Pero antes xa me definira nas intencións relendo “Guerra e Paz” e “El Quijote”, volvendo ás obras completas de Shakespeare ou entreténdome con “O home que amaba aos nenos” de Khristina Stead. Coma se ao me ver diante de tantas páxinas alcanzase a confianza en que non pode ser que a vida dure tan pouco.

         Carlos Casares dicía que para a situación do home de hoxe, unha novela de máis de trescentas páxinas era case unha falta de repecto para o lector. A verdade é que se non optas polo libro electrónico, andar lendo no metro, nunha sala de espera ou no avión o libro de Doderer, faise incómodo. Ben editado por Acantantilado, o libro é de tapa  dura e pesa o seu. E poida que non só pola súa presentación externa, senon que tamén polo seus contidos, se faga hoxe difícil, para un mundo no que case todo se pode pillar ao voo, nun santiamén, en oblicuo, concentrarse en  libros tan extensos. A visión que Heimito nos aporta da Viena de despois da primeira guerra, dese cambio de mundo tan ben descrito pola lúcida fluidez de Stefan Zweig, é tan ampla como demorada e minuciosa. Digresións, análises, razoamentos, reflexión e descripción intelixente adobiada de humor e fondura fría, achégannos unha cidade habitada por seres non tan distintos aos de hoxe, a pesar de estar no miolo dunha Europa que se descompuña cara outra catástrofe impensable. A xenialidade enciclopédica do autor repasa a paisaxe, os ríos, as rúas, os barrios exteriores e o interior de homes e mullers coa naturalidade dun entomólogo capaz de explicar con precisión o funcionamento das máquinas dunha fábrica, a luz que brilla na alma de quen alcanza as notas desexadas no violín, as discusións diletantes nos salóns dos homes que foron á guerra e viven de rendas, a ostentación no palco da ópera, proposicións filosóficas sobre historia ou discusións acaloradas sobre a  posibilidade de amizade entre homes ou mulleres, o afán do obreiro por aprender latín  ou as descripcións máis exactas sobre a moda, as preocupacións e diálogos das esposas burguesas que se reunen nos preciosos cafés vieneses. Todo nun escribir sen présa, coa pacencia eterna de quen sabe que conta con palabras e lucidez para regalarlle ao lector unha paisaxe exacta dunha cidade, dun tempo, dunha maneira de entender a vida.

Claro que é difícil para a velocidade coa que hoxe nos informamos, vemos e lemos, coma ráfagas de metralleta relampaguean imaxes e mensaxes, baixar a dificultade na pausa e mesura coa que determinados autores se permiten pespuntear o palpitar dun tempo. Pero como esquezamos o esforzo e o pracer da lectura de textos tan longos como meditados, talvez perdamos o efecto tan saudable de  trasladar aos nosos miolos a experiencia de quen tanto souberon da experiencia de vivir. Dende os primeiros poemas recitados oralmente, dende as narracións iniciais que nos intentaron explicar, os homes contamos e contámonos unha e outra vez, de mil maneiras e en distintos contextos, pero sempre tratando de alcanzar un entendemento máis fondo do que somos. Traspasar tal esforzo ao longo dos séculos constitúe un dos tesouros dignos de conservar. Pero para captar determinadas realidade non é posible sen a demora da explicación lenta e total ao estilo dun narrador como Heimito von Doderer. E para iso necesítase a paciencia e acougo de seguir o seu discorrer polas rúas de Viena, escoitar as opinións dos membros do seus círculo (“os nosos”), adentrarse nas reaccións que xeneran desexo, aspiración, obrigación e conformismo; ver os traxes dos servidores, a fortaleza da soidade, o peso da moda, a forza da burguesía e importancia do saber e da beleza: andar da man de Heimito nun mundo de encontros interminables onde todos se tropezan, tocan, coñecen, falan, ansían e sofren; dunha cidade que acolle aos de outras tamén cultas, tamén ricas do centro de Europa, esa que pasara pola desoladora experiencia da gran guerra que parecía rachara todo para que unha nova vida se asentase, cando en realidade non era máis que un descanso antes dunha derrota e sofrimento maior.

POÑERSE A TIRO

INVÁDEME unha dúbida: son tan estúpidos os novos gobernantes coma se meter constantemente en camisas de once varas ou é que hai uns poderes mediáticos que nos fan ver, por pura manipulación, que non dan unha ao dereito? Refírome por novos gobernantes aos que se proclaman renovadores, cargados de ilusión e aupados polos moi fartos, que conseguiron gobernar en moitas cidades co propósito de dar outro aire á política. Se nos atemos ás primeiras planas dos diarios, a alcaldesa de Madrid, por exemplo, non dá pé con bola. Día si e día tamén, comete erros de principiante elixindo por acción de goberno asuntos delicados que trata coa superficialiadidade e inocencia de "perroflautas" dos que se rodea e aos que tanto ridiculizan os medios que máis a combaten. Que se rúas ás que lle cambian o nome de maneira boba, que se titiriteiros de mal gusto – á parte a decisión do xuíz meténdoos na cadea- , que se placas retiradas e voltas a colocar...

A información que sae constantemente nalgúns medios é tendenciosa. Elección de noticia, modo de titular, aclaracións do texto indican ás claras o sesgo ideolóxico e a inquina innegable contra estes novos gobernantes. Nunca se viu apuntar con tanta carraxe sobre gobernante algún dende o primeiro día. Iso, a pouco que se pretenda algo de obxectividade, non creo que se poda negar se analizamos diarios dixitais do estilo de Okeidiario ou Libertaddigital, por poñer dous exemplos alarmantes. Agora ben, isto admitido, non comprendo como se pode caer na trampa de entrar en asuntos que non corren présa, que se poderían atacar noutro momento e con maior información, sen incorrer en provocacións tan inútiles. Tanta présa ten Carmena por cambiar nomes de rúas? Estorba tanto un retrato do rei? Non existen actores culturais máis formados e menos rechiantes? Non eran os problemas reais dos cidadáns o motivo da súa entrega á política? Pensan, entón, que son estas as urxencias polas que agardaban os cidadáns cando os votaron? Se saben que os están apuntando coa escopeta para cazalos no máis estúpido dos fallos, dos que dan carne populista –populismo non é privativo da esquerda–, para ocultar problemas maiores, a que vén dedicarse dende o primeiro momento a decisións que non corren présa? Téñenvola xurada, Carmena, pero estades sendo torpes e caendo nas nasas das que xa non poderedes saír. Se vos poñedes a tiro...

O PRIVILEXIO DO AFORAMENTO

NUNCA me pareceu útil o Senado. Creo que é unha institución superflua, elitista, endogámica. Non cumpre ningunha función necesaria agás retirar cuns privilexios inncesarios a políticos innecesarios. Despois dunha vida vivindo do público, sen perspectiva nin opción a progresar, os esgotados loitadores –ou pícaros vividores– sentan as súas carnes cansas nos cómodos sillóns do senado. Sempre pensei que era este, o cómodo retiro despois dunha vida entregada ou viciada á acción política, o principal motivo de que ningún partido se atreva a darlle contido ou a eliminalo de raíz. Pero estaba equivocado. Ademais da función de retiro de luxo, o Senado cumpre outra función: manter aforados durante anos a aqueles políticos que cometeron falcatruadas e poden ser reclamados pola Xustiza.

Ser aforados ten a súa miga. Un non pode ser xulgado agás polo Tribunal Superior de Xustiza (políticos rexionais) ou polo Supremo( os políticos nacionais), tribunais distintos ao resto dos cidadáns. E no Tribunal Superior de Xustiza ou no Supremo acaban estando aqueles a quen os políticos elevaron a tal altura. Co que, pechado o círculo, entre políticos e Xustiza establécense unhas dependencias e obrigas que impiden un funcionamento decente da democracia. Chávez e Griñán, Rita Barberá, Marcelino Iglesias e tantos outros non só aspiraron e aspiran á comodidade do canonicato senatorial senón, sobre todo, ao privilexio de seguir aforados.

Un luxo excesivo para demasiadas persoas neste país. Dende o rey, familia real, sobre 2.000 políticos e un elevadísimo número do ámbito xudicial, resulta excesivo o número de persoas que escapan a un tribunal idéntico ao resto dos cidadáns. Excepcións inxustificadas que para nada contribúen ao correcto funcionamento da Xustiza. Eses procesos interminables, desesperantes e disuasorios aos que nos teñen acostumados sempre que anda polo medio algún aforado, son a clara manifestación do entorpecemento e da dilación que supoñen tales privilexios en favor de cidadáns que non o merecen.

Agora andamos coa de Valencia. Que Rita Barberá se parapete no seu aforamento para non responder da marea de esterco que pola súa terra se extende, non ten explicación. Como xa non a tivo que Camps non respondese do asunto Nóos. Isto do aforamento habería que miralo, pero moito me temo que non toca.

"YO TE QUIERO, ALFONSO, COÑO, TE QUIERO"

Que terá a política, Nosa Señora do Corpiño, para que persoas capaces, estudadas, de ben, educadas e cabais, acaben cometendo as máis evidentes estupideces? Non cómpre o don da adivinación para saber que alguén, xustiza de lado, é un falabarato, bardallas, falangueiro, trapalleiro, laretas e caralavada. Como se explica, entón, a debilidade coa que políticos que ata chegan á presidencia do goberno acaben tirándose aos brazos de individuos de tan mala ralea? É tal o poder de seducción destes moinantes? Dependen tanto os votos de estes galopíns? Non cadran as contas se non é coa axuda de tan pésimos feirantes?

         O que poden cambiar as asociacións xeográficas. Eu a Valencia sempre lle tiven lei. Dende pequeno que fantaseara cunha moza daquela procedencia, pasando pola admiración ás voces rotundas que de alí saíron, ata a envexa polo seu sol, o seu mar e as súas laranxas douradas, sempre que Valencia me viña á boca era coma se de dozor, vida, cáldido desexo e luz se me enchese. Tanta era a miña perferencia por aquela terra que, cando a elección infantil non permitía ir máis aló do Real Madrid ou do Barcelona – Deportivo da Coruña aparte-, a min dábaseme pola estraña defensa do Valencia C.F. de Claramunt, xogador ao que salvo algúns expertos, seguro que poucos recordan. Mais mira ti por onde, de admirar a Miguel Hernández, Blasco Ibáñez e Sorolla un pasa sen comelo nin bebelo a conectar por un automatismo non desexado a asociar a comunidade Valencia con Camps, O Bigotes, Rita Barberá e agora, para colmo, con un tal Alfonso Rus ao que só velo e escoitalo en tres detalles memorizados por Youtube a un cáelle a cara de vergonza allea.

          O alto nivel da presunta estafa e ladroízo do citado Rus nin merece comentario. De confirmarse,  non existe non mundo, por moito que se pague, sofista capaz de convencerme de que había razón para soportar tal furto nin tal personaxe. Tal grao de dependencia para o  finanzamento dos partidos de individuos así esixe sin máis dilación unha revisión  dos gonzos dos cartos dos que vive a actividade política. Do contrario, a democracia corre serios riscos. Mais deixando de lado esta evidencia na que levamos anos insistindo e parece que ninguén dá entendido na súa transcendencia, o que me sorprende é ata onde somos capaces os votantes de nos deixar levar por populismos de toda caste.  Porque nos últimos tempos énchense páxinas falando de populismo referido só a uns espabilados e desencantados mozos universarios que leron ao filósofo arxentino Ernesto Laclau, pero para populismo do bo e chocalleiro o do tal Rus.

           Resulta curioso como este fenómeno populista de trombón  e karaoke de baixa estofa adobiado con algo de paternalismo e simpatía de maldita a graza, acaban recollendo voto en cantidade. Podería ser que gozasen da habilidade para en tempo curto captar un amplo abano de votante crédulo e necesitado, tanto coma para ser comprado con fanfarronadas ou promesas de primeira necesidade, pero que sexan quen de manter fidelidade dese voto por décadas xa resulta máis malo de entender. Que alguén poda crer por máis dunha vez as promesas deste fantoche valenciano, que chega ao desprezo e ridiculización dos seus propios votantes, é análise que merece a atención de especialistas en comunicación e socioloxía política.

           Pero ao que ía: se tan claro aparece aos ollos, como todo un aspirante e logo confirmado presidente do goberno pode abrazarse a estes meigos e as súsa trapalladas? A santo de que hipotecar a honra e decencia deitándose á vista de todos con estes barallocas maliciosos? Como un brillante opositor, rexistrador da propiedade, político con experiencia, presidente que se ten por honrado e didicado ao ben da maioría , entregado a tal cometido nunca por cartos nin por ambición persoal, ofendido ata a medula se o tachan de indecente, pode caer unha, dúas, tres, e non sei cantas veces nas redes destes galopíns? Un pode enganarse elixido como tesoreiro a un tal Bárcenas, pode abanear ante a lambida figura dun titiriteiro como Camps, mesmo ceder diante da personalidade abrasadora dunha Barberá empeñada en recordarme a Golda Meir – quen lle dera ser unha estadista coma a israelí- . Pero caer na euforia de proclamar urbi et orbe que un está para o que sexa con Rus. E por se fora pouco, acolléndose a esa  carecterísta tan propia dos pícaros valencianos de manifestarse afecto sen pudor, coma se Nino Bravo os deixase inxectados polo seu “Te quiero, te queiro”... En fin, señor Rajoy, que lle creo todo, pero que se rebaixase a ese “ Yo te quiero, Alfonso, coño, te quiero” non mo vai dar explicado nunca xamais.