COMA se unha grande onda arrasase ao pasar, hai opinións que o van anegando todo. E, agás estrañas rebelións, nada se pode facer contra elas. Tal é o caso do fracasado Pedro. Coma se dende o interior do ventre das primarias que o elevaron a onde está, unha voz pública saída non sabemos se do propio partido, dos contrarios ou de todos mesturados, deu en ridiculizalo esfolándoo vivo. Nin un día de espera. Acurralado polo sur, dende Ferraz e, claro, dende fóra, o político non tivo ocasión de reflexionar nin un triste minuto: cada segundo recibe un lategazo do que non é doado defenderse. Hai medios e xonarlistas especialmente ensañados con el, que non se dan nin un descanso na súa hostilidade. Inútil parece un calificativo suave á beira dos múltiples que lle dedican. Por máis que examino, o único positivo que teño oído sobre el é a algunhas mulleres admitindo que é un mozo moi feito, guapo de verdade. Algo é algo.
Non. A min tampouco me parece un político brillante. Hai algo na súa maneira de comunicar que o achega a un estilo robótico, prefabricado, ríxido, que o aparta da zona máis emotiva do receptor. En canto ás ideas, nada que non se poida dicir de todos cantos o rodean: slogans, frases aprendidas, simplezas, repeticións, contradicións... Nin máis nin menos ca outros. Pero aínda así, non creo que sexa un político máis inepto nin zoquete que cos que compite. E algo sí demostrou: unha resistencia ás contrariedades envexable. Por que, entón, tanta animadversión contra o dirixente do PSOE?
Existe unha pulsión inconsciente dentro do partido incapaz de frear o seu suicidio? Elixírono os medios, caendo na dialéctica acosadora, por cadrar o seu perfil co do chivo expiatorio no que dá gusto mallar? Isto debe de pasar con Pedro. Un bo mozo que non comunica ben, capaz de resistir e defenderse, empeñado en levantar unha pedra de Sísifo que o seu popio partido lle puxo ao lombo para boicotealo resulta unha boa diana para que todos disparen contra el sen temor. Por iso non hai equisa, nin comentarista, nin soplo divino que non confirmen que é perdedor, que acabará co seu partido, que foi inxenuo, que non dá unha a dereitas nin a esquerdas, que é o peor debatendo, que non ten estratexia...
Non parece fácil que tantos desastres coincidan nun tempo sobre unha soa persoa, pero nesto consiste o moldeamento da opinión pública: ao final pode converterse en realidade o que os medios anuncian como unha profecía incuestionable. Creo que esta obsesión por atinar no seu fracaso é un erro. Non é el o inimgo, non será el quen impida que saímos deste retroceso. E se non, ao tempo: como se cumpran as profecías que tanta unanimidade e graza están causando a moitos, aínda habemos acordarnos do conto e botar unha chorada. A situación está tan envelenada que destruír ao PSOE non nos levará por mellor camiño.