sábado, 28 de diciembre de 2013

EU A MORRER NON LLE TEÑO MEDO NINGÚN


ERA novo, aposto, de elegancia natural, a pesar dunha coxeira ben disimulada. Unhas canas ben mesturadas co pelo negro e abundante dábanlle un aire aínda máis xuvenil. Sentou ao meu carón na ringleira semicircular de butacas que conforman o espazo no que os enfermos recibimos o tratamento. Sen dubidalo comezou cunha restra de preguntas e reflexións sen respiro. É a primeira vez que veño, dicía, por iso me gusta saber como funciona isto, non porque me asuste, que levo unha abundante experiencia de hospitais, pero cando un comeza algo quere saber en que consiste o proceso. Xa vexo que ti tamén levas reservorio, supoño que isto favorecerá, non hai que andar cada día buscando na vea, teño entendido que algúns chegan a telas tan chamuscadas como drogadictos, que é difícil atoparlla, e iso intúo que será moi doloroso. Xa digo, eu sei perfectamente o meu diagnóstico, a oncóloga explicoume con dedicación. Pero por experiencia coa enfermidade non é, coa moto tiven un grave accidente, esta perna non sei se non terán que acabar serrándoa, e o diagnóstico de agora non é para moita esperanza, pero eu á morte non lle teño medo ningún, estou preparado, a min o que realmente me dá medo é o sufrimento... Así acaba un por se convencer cando pintan moi negras.
Xa na rúa, remoín nesta última reflexión, non por orixinal, senón polo convencemento con que a mantiña. Aplicado á vida social deste país e ao ano que remata é un bo resumo. Visto que seguiremos nas mans dos protagonistas dos escándalos mais estelares (transformados en puro entretemento do peor lixo informativo) e que non traerá consecuencias, non pasará absolutamente nada, pois o espolio, o roubo, a manipulación, a chantaxe, o descaro, a mentira, a podremia sobre a que pisamos non recibirán nin o máis mínimo castigo, pois este non ten outro destinatario que as clases traballadoras, os débiles, os enfermos e os vellos, un xa se conforma con que o ano próximo o sufrimento non sexa maior. Porque o que parece claro é que as melloras só se verán nas boca dos encargados das promesas, eses descarados e mentiráns, que non se lles cae a cara de vergonza porque descoñecen ese sentimento moral. Por iso eu creo que para o 2014, igual que ao compañeiro enfermo, o que mellor nos acae é insistir en que morrer non nos dá medo ningún, o que non queremos é seguir sufrindo as mesmas humillacións.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

MATADORES DE HIPOPÓTAMOS

Chega un momento na vida dun home de éxito –enténdase éxito igual a ser un amo do mundo-, que non lle queda outra que dedicarse a matar hipopótamos, osos, cebras ou leóns. De que máis pode alardear? Farto de poder, de influencias, de luxos, de caprichos, de vestir máis lambido ca un becerro pola vaca, pouco lle queda neste mundo para realmente se distinguir do resto dos mortais. Xa contan coa casa máis cara que se pode adquirir na cidade, xa gardan no garaxe o coche máis potente co que non se pode correr, xa lle sobran reverencias e adulacións, submisións e temores e non lles queda outra: armarse dun rifle con mira telescópica, dos máis exclusivos e finos no punto de mira, vestirse de aventureiro fino, o gusto non se perde nin en África, e dedicarse á gran aventura de viaxar a Tanzania, Mozambique ou Romanía para matar animais canto máis grandes mellor, para que dea a impresión de que tal valentía só é posible para unha persoa realmente especial, única, poderosa, intelixente, ganadora, triunfadora. A Blesa, como non podía ser doutra maneira, atento a que Caja Madrid non fose o seu «cortijo», preocupado e dedicado como estaba para que a institución bancaria non lle supuxese ao país o quebranto que o está esmagando, acabáronselle os xoguetes de figurino na capital e nas súas viaxes de negocios por Europa e América e viuse obrigado ás excelencias da caza maior. E velaí circulan polos medios as fotos do alto executivo rindo orgulloso detrás dos hipopótamos, cebras, búfalos e leóns abatidos. Tamén acompañado dos nativos que aproveitan a visita de tan alto e señorial banqueiro para darlle gusto e axuda na súa alta misión, seguro que con eles dadivoso, distinguido, todo un cabaleiro, a este tipo de personaxes gústalles con algúns servidores darse o pracer de demostrarse que saben comportarse como señores con clase. Acepto que analicei polo miúdo os detalles de cada foto. Todas indican idéntica concepción da vida, pero cada unha aporta unha característica distinta destes seres que se cren realmente imprescindibles, merecedores do seu éxito, triunfadores por intelixencia e vontades propias, por máis nada, seres únicos capaces de conducir o mundo polo rego do progreso e aos que toda canta obediencia e admiración se lles dedique nunca serán suficientes. Cando un home se apoia no seu rifle detrás dun hipopótamo morto, sorrí con orgullo e mira á cámara dicíndolle: aquí me tes, eu son quen a matar este gran animal, dubidas aínda do meu poder? , é que está posuído da concepción ideolóxica do darwinismo social, seguíndoa coma unha fe irrenunciable e indiscutible. E xa sabemos que unha vez entramos no campo da fe e aceptamos as súas regras de razoamento podemos dar cantos pinchacarneiros intelectuais se non ocorran, pero nunca fuxiremos da nasa que nos ten atrapados. A min que existan persoas así non me estraña nada. Que non comparta a súa maneira de entender a vida, que me parezan un veleno ao ser utilizados como modelo de éxito para o conxunto da sociedade e que me repugne que nunca satisfagan os seus desexos de distanciamento co resto da poboación por máis que acumulen, gasten e dilapiden, non me impide entender que a imperfección é consubstancial coa vida, polo tanto sempre haberá seres dispostos a manipular e defender con falacias que o mundo non se pode mellorar salvo seguindo as súas ideas cargadas de privilexios. Por iso tamén entendo que chega un momento en que nos círculos nos que se moven estes amos do mundo, se non coñeces determinadas marcas de rifles, non acabas de chegar de África despois de gastar 30.000 € para matar un león que cho puxeron a tiro varios rapaces autóctonos e non podes anunciar que a próxima cacería xa a tes programada en Romanía ou nalgún bosque agochado de Rusia, non es ninguén. Cada ambiente ten os seus complexos e non vou ser eu agora dos que regrese á psicanálise para meterme con ninguén admitindo que os que buscan matar animais grandes é porque teñen complexo de pene pequeno. Líbrenme os santos e as ánimas. As revanchas fáciles nunca proporcionan satisfacción. Debemos ser comprensivos con estas elites que nos controlan nos seus gustos e caprichos. O que non se pode entender é que o seu afán por matar hipopótamos se traslade á vida laboral e social de tal xeito que repercuta en todos do modo que xa padecemos. Son casualidades demasiado brutas que o xuíz que intenta escaravellar para saber que pasou nesa desfeita económica de Caja Madrid estea sendo perseguido pola xustiza; que entre un expresidente do goberno e estes elementos existan solicitude de favores para actividades que non se poden esclarecer; que mentres Blesa se encarga de pasearse polos restaurantes e hoteis do mundo cunha tarxeta a conta do banco, a un tempo se programe vender preferentes a persoas ás que nunca se lles deberían vender; e que non pase nada, absolutamente nada, por obrigar a un país a pagar miles de millóns de euros pola estrepitosa mala xestión dun señor que, mentres o barco se afundía, el estaba ocupado en matar osos en Romanía. Parece claro que, mentres esteamos nas mans dos matadores de hipopótamos, isto pinta moi mal.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

sábado, 21 de diciembre de 2013

ÉXITO II





ESPAÑA NON SABE SEDUCIR


ESCOITO a un político de esquerdas catalán, ao que se lle ve algo confuso sobre estar a favor do "dereito a decidir" e a súa ideoloxía, que a causa máis poderosa da deriva independentista dos cataláns é que España non sabe seducila. Que existen unha chea de xornais e políticos do resto de España que son máquinas de crear independentistas e, repite, sobre todo iso: que é un problema de sedución. Que o sexa ou non, está por ver, o que si teño claro é que o "problema" catalán sempre se quixo presentar coma algo sentimental, afectivo, de identidade cultural, cando por debaixo, non teñan dúbida, o que priva é a ambición dunha clase política (burguesa e dereitas) con ansia de ser cabeza de rato, uns impulsos insolidarios disimulados como poden, pero innegables, e a seguranza de que pola situación estratéxica, polo acumulado nos anos pasados e por contar con industria e infraestruturas suficientes, poden organizarse e vivir mellor que unidos ao resto dos españois. Por iso traballaron con teimosía e habilidade durante estes anos para ir creando as condicións exactas que lles obriguen a ter que decidir porque "non nos queren", "estannos espoliando", "non nos saben seducir".
Que curioso: as comunidades que necesitan máis amor son as máis ricas e con diferencia as mellor tratadas polo Estado desde época da ditadura. Estremadura, Galicia, Ceuta e Melilla, por exemplo, recibiron tanto amor e sedución durante a época democrática. Como seduce España a Galicia? Permitindo que se desmantele a industria naval, que se venda NCG, regalando Fenosa a Gas Natural, acabando coa pesca e coa agricultura? Ten aínda celos Cataluña de que cando xa eles van nunhas horas a París, aquí se malgaste, tarde, mal e arrastro, nun AVE que disque non servirá para nada? Non saio do meu pasmo: en que consistiu toda a etapa democrática se non foi caer nas chantaxes e presións dos nacionalistas sobres os gobernos dos dous partidos maioritarios? Desde o pecado orixinal de firmar unha constitución manipulada pola maliciosa e desleal intención final das dúas comunidades non queridas o único que fixo España foi ceder a cada capricho delas: preparar o camiño para a secesión. O problema non é de falta de sedución, senón de sometemento e debilidade inxenua. A sedución debe ser recíproca, o contrario é pura manipulación e chantaxe para nunca estar contentos ata conseguir o que se desexa.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

O CAMIÓN

Ti este ano telo doado para saber o que lle has de pedir aos Reis, díxome unha amiga. E eu asentín inicialmente, peor logo reflexionei e non me cadraba. Pedirlle saúde, riqueza e amor aos Reis de Oriente non me parece razoable. Que farían os pobres se a todos se lles dera por pedir isto que tanto nos gustan? Que mérito tería recorrer camiños, vales, montañas, mares e desertos para chegar á casa de alguén e regalarlle amor, ou riqueza, xa non digamos saúde. Son peticións excesivas, fóra das súas capacidades tradicionais; que camelos, que burros, cabalos con albarda ou sen ela, barcos, avións, poderían vir cargados de tales peticións? Aí vai, un petroleiro cargado de saúde para os que padecen cancro de mama, outro para os de colon, outro para os que teñen enfermidades difíciles de diagnosticar, outro para os que teñen o corazón por un fío... E amor? Que avión podería transportar amor para adolescentes que comezan a enredar, para maduros que pretenden asentar a súa vida, para vellos que se coidan e dan os últimos anacos de tenrura? E diñeiro non digamos. Diñeiro, saúde e amor están ben para cantar como desexo universal, pero non son realidades que se lles poidan pedir aos Reis Magos. Por iso eu esquecín a tentación inicial e busquei algo máis propio. Este ano pedireille un camión. De pequeno acórdame que me trouxeran un en miniatura semellando ao dos bombeiros. Tiña unha escada que se elevaba, colores entre vermellos e amarelos e incluso unha lámpada con alarma no teito da cabina que non emitía ruído nin acendía luces, eran outros tempos, pero eu imaxinaba o que lle faltaba e enredei con el ben veces. Pois este ano quero outro camión, pero non unha imitación, nin unha miniatura, non, non, un camión de verdade, auténtico, como debe ser. É caro. Xa adianto que non é un regalo barato, pero algunha vez os cidadáns do común temos dereito a pedir algo fóra do corrente. Saben cal é o que me gusta? Un idéntico a ese que disque vai comprar ou xa comprou o Ministerio do Interior parar esmagar aos que se intenten manifestar diante do Parlamento ou nas rúas. Un que disque lanza auga coa potencia dunha catarata e que dispersa manifestantes coma monecos. Van catro cans frauta, sete camorristas profesionais que disque sempre se apuntan a tódalas manifestacións, cen parados desesperados, sesenta nais de familia que non saben como saír da situación sen saída, catro intelectuais convencidos de que é a única vía para que isto cambie e oito vellos fartos de que os tomen por bobos berrando pola rúa que San Xerome: Blesa é un ladrón, Blesa é un chulo e un ladrón, e acéndese o camión este máxico, pon a toda máquina os seus motores, solta o seu primeiro chorro de auga e voan por riba da rúa e das beirarrúas os vellos, as mulleres, os can frautas, os camorristas, os intelectuais, todos, esborrexendo polo asfalto coma follas de outono non día de vento fero. E aí se acaba a protesta. E aí demostra o Estado que sabe protexernos, que está por nós, que inviste no que realmente ten que investir: case cincocentos mil euros nun camión fantástico á disposición da policía para que o país estea tranquilo, para que non se lle suban os fumes a cabeza e para que recapacite: non hai outra saída. Pois ben, eu quero un igual. Para min só. Quero estacionalo diante da porta da miña casa e telo á miña disposición para enredar con el cando me pete. Contra quen, imaxinen, non llelo digo porque aínda non o teño, pero non lles custará coincidir contra quen . Chamémoslle liberdade de enredo, ou liberdade lúdica, ou como prefiran. Pero é un capricho que me quero regalar nestes duros comezos da vellez. Pero igualiño. Sen que lle falte nada. Quero que mida entre 6 e 8 metros de longo, altura de 4, que vaia equipado con dos armeiros encaixados no habitáculo dianteiro. E, por suposto, que o canón lance auga situado na parte superior do vehículo e operando electricamente se poida accionar dende a cabina por medio de botóns de colores. O caudal, como mínimo, de 1.000 a 4.000 litros por minuto e, algo importante, a auga que conteña colorante para logo identificar a aqueles aos que se lle lanzou o chorro. Quéroo porque ao igual que o Estado considera que é indispensable para manter a liberdade, os dereitos e a seguridade cidadán, eu tamén quero probar desde a miña liberdade individual idéntico dereito. Non estabamos en que a liberdade é a clave? Non se insiste que como o privado non hai nada tan eficaz? Non se di que o Estado o único que fai e malgastar, corromper e dilapidar os cartos dos cidadáns, que, no seu bolso e por el administrados, serían moito máis produtivos para todos? Pois amigos, eu únome á idea e que se preparen algúns. Porque en canto os Reis me cumpran o desexo, que non teñen por que non mo cumprir, á porta da miña casa acercarase quen eu queira. Haberá que botar man dos F18, porque o que é por terra, nin equipos especiais: acomódome na cabina e a ver quen é o guapo que me vén con esixencias. Así que, xa o saben a policía e o ministerio, a partires da noite de Reis haberá outro camión máis, este privado, encargado de manter os dereitos, liberdades e seguridade dos cidadáns. Teño unha ganas de poñer o canón de auga a toda potencia...


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

miércoles, 18 de diciembre de 2013

ROBAR Y HACER EL RIDÍCULO



CUANDO ROBA, LA DERECHA HACE

NEGOCIOS Y LA IZQUIERDA HACE

EL RIDÍCULO.

ASÍ NOS VA, ENTRE LOS NEGOCIOS DE LA 

DERECHA Y EL RIDÍCULO DE LA 

IZQUIERDA. 



NI RESPIRAR



EXISTE AMOR CUANDO PIERDES 

LA CAPACIDAD DE HABLAR,

NI SIQUIERA PUEDES RESPIRAR.



JAMES SALTER

domingo, 15 de diciembre de 2013

LA QUEJA





LA QUEJA ES UN MOTOR DE MALES.

CONVIENE MANTENERSE  EN AYUNO DE LAMENTOS.

CUANDO DEJAS DE QUEJARTE, TU MENTE

Y TU CUERPO CAMBIAN.

sábado, 14 de diciembre de 2013

ADIANTARSE A QUE TODO ESTEA MÁIS PODRE


EXPLICAN durante estes días catedráticos, políticos e analistas sobre a necesidade, vantaxes e inconvenientes de reformar a Constitución. Poderíase dicir que a maioría concorda en que si cómpre reformar para que se refunde un novo pacto, votado e aceptado pola meirande parte dos cidadáns. Pero ao tempo, non ven posible acordo e incluso sospeitan que se podería crear máis desencontro que concordia porque non están claros os asuntos a reformar e non se ve a máis mínima vontade entre os partidos para lograr eses pactos. Para que, pregúntanse algúns, intentar unha reforma constitucional sobre o peche do problema territorial cando se sabe que os principais implicados non van a quedar nunca satisfeitos ou adoptarán medidas tan desleais coma as que ata agora viñeron utilizando? Para que, cuestiónanse outros, se os partidos maioritarios están completamente pechados a unha reforma electoral que os prexudique? Por que, se ao fin, din os máis radicais, nin o tema da república nin o do cambio de modelo económico poderá entrar nesas negociacións? E así, entre tanta dúbida, o que sobrevive é a idea de que se fará cando non haxa máis remedio, por pura necesidade.
Sen negar as dificultades, eu non son partidario de agardar ao excepcional para que se leve a cabo a reforma. Que non haxa vontade non impide concluír que, se realmente parece necesario abordala, non haxa que poñer os medios. E isto non é posible se non se comeza a intentalo. Esa é a misión dos políticos: partindo da distancia, do desencontro e das diferencias, atopar métodos de se ir achegando a conciliacións e concertos que beneficien á maioría. Soa a derrotismo e falta de fe política argumentar que, como non se ve vontade de acordo, mellor non facer nada. Se por tal espírito nos deixaramos levar, nunca nada se avanzaría nin negociaría. Os conflitos e os distintos intereses son os ingredientes cos que ten que lourear a cada minuto o político que de verdade o é. Non sei a que agardan para, en vez de se lamentar de que non imos ser capaces, o que este propón é unha barbaridade, o que o outro proporía é unha entelequia, iniciar encontros lixeiros, probas de achegamento, intentos e suxestións sobre maneiras de como enfocar o problema. Porque a proposta de agardar a que exista máis necesidade e todo estea máis podre non me parece que prognostique mellores acordos reformadores.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

COMER

Conta miña nai que, sendo aínda un cativiño, despois de que un veciño observase as manobras e porfías coas que intentaba meterme algo na boca sen conseguilo, sentenciou rotundo: este neno non é de comer. Non é que se cumprise con exactitude a súa profecía, pero si é certo que hai nenos que establecen coa comida unha relación endiañada que desespera e acaba cos nervios dos pais máis repousados. Porque a comida, como di Jean-Michel Cohen, é parte da relación cos teus pais, é diversión, broma, pracer, ou dolor e sufrimento. A comida é un vínculo. Claro que o vínculo establécese cando hai que comer. Cando non hai, ningún neno presenta rexeite, nin chantaxe, nin nada semellante a esa frase tan socorrida de moitas nais que chegan á consulta do pediatra ou do psicólogo co desespero de : o neno non me come nada. É curioso o paradoxo que se dá na sociedade. Por un lado pais que andan á última e cústalles levar comida á casa e por outra pais desesperados, coas neveiras rebordadas, porque xa no saben que lle ofrecer ao seu fillo para que coma algo. Para os primeiros están activados os mecanismos de caridade e axuda que non se poden desprezar baixo o pretexto de que o que cómpre é xustiza e non caridade. Xa o creo que é infinitamente preferible un sistema de funcionamento social xusto, no que o sistema de traballo e reparto social permita a cada quen organizarse con independencia, que verse obrigados a recorrer aos bancos de alimentos ou a cáritas. Pero utilizar tal maximalismo ao único que nos conduce é ao absurdo. Certo que hai grupos privilexiados e favorecidos polo sistema que aproveitan este tipo de actividades para tranquilizar a súa conciencia e medrar en bondade disimulando a súa hipocrisía. Pero iso non impide os parabéns para miles de cidadáns que se entregan con xenerosidade e bondade para aplacar necesidades de máxima urxencia. Non é a aspiración, por suposto, vivir nun país onde funcionen moi ben os bancos de alimentos. Non é obxectivo a perseguir que se perpetúen e adquiran normalidade este tipo de axudas. Pero convén non caer no absolutismo de acabar desprezando labores encomiables que se están a reproducir por todo o país, onde nais de familia, xubilados, relixiosos, voluntarios mozos e outras moitas persoas dedican parte do seu tempo ou da súa economía a mirar polos máis débiles, sobre todo os nenos que non teñen que comer. Para os que padecían o problema contrario, repugnancia a pesar da abundancia, a única receita que se pode prescribir é a de crear un vínculo de pracer, xogo e ledicia arredor da comida. Entrar no círculo de converter as comidas en batallas de ansiedade, irritación e temor só conducen a un círculo vicioso no que o vínculo que se crea é dunha rebeldía mala de controlar. Metidos en tales complicacións, os nenos só aprenden malas artes: manipular, chantaxear, demostrar o seu malestar e converter a hora da comida nun sufrimento insoportable para a familia. Aprender a resolver con serenidade e paciencia estes conflitos aconsella a supervisión dun psicólogo, que, se é experto na materia, non precisará de moitas sesións para cambiar a dinámica de actuación. Sempre que os pais colaboren, claro, que os hai empeñados en perpetuar a guerra da hora de comer coma se non sentisen verdadeira necesidade de aproveitar o de divertido e agradable que pode resultar comer a familia unida. O malo é que aínda existe outra relación coa comida: a da tortura. Para min era completamente descoñecida ata hai pouco. Pero agora experimento en propia carne o duro que pode ser rematar un solombo saboroso, o pouco que aprecias que se abra a tempada da centola, a nula atracción que che aporta que uns amigos te inviten a facer unha saída para comer uns percebes únicos, a repugnancia de moitos pratos polos que antes sentabas a mesa con ilusión. Hai días que me esforzo para repasar comidas que moito me gustaban e ir detrás delas, pero resulta inútil. Comer por obriga, por pura necesidade, polo convencemento de que corres perigo se non te esforzas, pode chegar a ser un verdadeira tortura. Porque aquí xa non se trata de ter alimentos ou do vínculo que establezas con quen os comas: é que o corpo rexeita todo e nin por capricho desexas os máis selecto dos manxares. Despois de que aquel veciño lle dixera a miña nai que eu non era de comer, persistín nas miñas trece de pechar a boca. Meu pai, por intentalo, levábame diante dos escaparates das pastelerías e animábame con paciencia: aquel ten moi boa pinta, e de ti probaba un... Nada. Non había maneira de me seducir para entrar. Agora que pasaron tantos anos, véxome na tenda de produtos selectos e nada son capaz de escoller. Nunca imaxinei que pasaría de ser un neno de non comer a ter que comer torturándome. Pero xa ben, moitos están rodeados de lambetadas e non comen e outros, con fame, agardan a que seus pais, se cadra avergonzados, consigan comida no banco de alimentos.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

sábado, 7 de diciembre de 2013

VAS MORRER


É A máis indiscutible das evidencias: estamos destinados á morte. Sabémolo pero é coma se non o souberamos. Vivir con esa espada enriba do pescozo sería imposible. Ninguén sospeita que ao quedar durmindo pola noite á mañá seguinte non espertará, todos collemos o coche e circulamos coa seguridade de que non será a nós a quen nos esmague un camión que perde os freos, actuamos diariamente sen sospeitar que un ataque ao corazón pode acabar con nós nunhas horas, coidámonos máis ou menos en previsión de que a nosa vellez sexa longa, culta e feliz, como dicía un personaxe de Vargas Llosa. En fin, que vivir é armarse de estratexias para non estar constantemente pendentes da evidencia de que imos morrer, do contrario sería un sen vivir. Mesmo comprobamos nas persoas achegadas desgrazas que nos atorden, pero de contado volvemos á nosa rutina e damos por feito que a quen lle acontecen é aos outros. Protexémonos inconscientemente da angustia que suporía pensar que hoxe pode estar aí, agochada, agardando por nós.
Hai momentos nos que a vida pega un lategazo e te pon diante da evidencia: vas morrer, e pode ser en dous anos, tres, ou se cadra antes, hai un aviso de alarma que te expón diante de algo que pode ser inminente. Hai moito escrito sobre as posibles reaccións: negación, irritación, aceptación, intento de superación... Pola miña experiencia, este é o proceso: primeiro repasas o que tes feito, que deixas, que aportaches, que fixeches mal, por que non aproveitarías mellor tempos bobos que non serviron de nada, e sumas e sénteste satisfeito de todo canto lograches. Pero pasado o momento de repasar o pasado, a un éntralle a présa de decidir que é entón o que cómpre facer por se o tempo bulise sen pausa. Que urxencia, que é aquelo que non debe quedar sen rematar, que merece a pena aproveitar por se os prognósticos son os peores. Pero esta etapa tamén se esvaece, vivir ás présas, coma nun frenesí por querer extraer do tempo máis do que dá de si non dá sosego. Por fin, un volve ao punto inicial. A pensar que pode haber solución, que os tratamentos médicos son eficaces, que a vida non se pode vivir con data de caducidade; si, morreremos, pero ninguén sabe a súa hora. Por iso regresa a un estado similar ao anterior ao da mala noticia, cos coidados precisos, claro, pero supoñendo que aínda é posible unha vellez longa, culta e feliz.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

NON TODO É PENSAR

Como soemos movernos por movementos pendulares en case tódalas actividades da vida, na da psicoloxía e neuroloxía non podía ser menos. O que agora impera é o poder do pensamento sobre a acción e a bioloxía. Se nos deixaramos levar polas propagadas ideas de moitos libros de autoaxuda que se dedican a amplificar de maneira simplista algún detalle dunha confirmación científica, non habería dúbida de que a frase que mellor resumiría o momento actual é: somos o que pensamos. Pero non son só estes vendedores de fume van nesta liña, eles beben de científicos que dan pé a sacar algunhas destas conclusións que tanto se levan: o importante está na cabeza, no optimismo, en como enfrontes a dor, no animoso e na enerxía positiva que lle metas á vida. Xa. Un exemplo destes científicos animadores de cultura tan instaurada é o doutor Bruce Lipton, ningún charlatán fala barato como demostran os seus títulos e paso por universidades tan importantes coma as de Wisconsin e Stanford. O seu punto de partida arrinca en que non somos grazas á xenética, senón que en realidade o ADN está controlado polo medio externo celular. É dicir, que está controlado por sinais que veñen desde fóra da célula, incluíndo mensaxes enerxéticos dos noso propios pensamentos, tanto positivos como negativos. Como consecuencia, a nosa maneira de vivir e de percibir o mundo cambia a nosa bioloxía. Así se atreve a dicir que nin o 10% do cancro é herdado, senón que é o estilo de vida o que determina a xenética. Isto equivale a dicir que o mundo non é como é, senón como o vemos, que somos vítimas das nosas crenzas. De tal maneira que se reprogramamos as nosas crenzas podemos alcanzar obxectivos como a tranquilidade, a felicidade ou a paz. Acóllese para defender esta tese ao efecto placebo, que nos cura cando tomamos unha pastilla que non contén nada? De igual maneira, di, existe o efecto nocebo, se algo pensas que che fará mal, acabará facéndocho. Como conclusión: a química que provoca a alegría e o amor fai que as nosas células medren, e a química que provoca o medo fai que as células morran. Os pensamentos positivos son un imperativo para unha vida biolóxica feliz e saudable. Por contra, as hormonas do estrés coordinan as funcións dos órganos corporais e inhiben os procesos de crecemento, suprimen por completo a actuación do sistema inmunolóxico. Non carecen de fundamento algunhas das ideas do doutor Lipton nin é o único que as defende. Pero levalas ao extremo anula a unicidade do ser que remiten á dualidade que filosoficamente ben de antigo entre corpo e alma. Basta coñecer a cantidade de enfermidades que gardan unha relación directa con patróns herdados, as desgrazas que lles ocorren aos máis optimistas e animosos, a enfermidades que lles atacan a traizón aos que máis se axustan aos consellos de prevención, que é sempre a mellor cura para todo mal. Pero coma contrapunto ao exposto, repasei o famoso libro do neurólogo portugués António Damasio, “En busca de Spinoza”, para que vexan como el presenta a hipótese sobre os sentimentos agarrada a unha interacción máis realista. Defende que os sentimentos están constituídos en grande parte pola percepción dun determinado estado corporal ou que a percepción dun estado do corpo forma a esencia dun sentimento. O contido esencial do sentimento é a cartografía dun estado corporal determinado. En esencia, un sentimento é unha idea do corpo e, de maneira máis concreta, unha idea dun determinado aspecto do corpo, o seu interior. E isto ben motivado, entre outras razóns biolóxicas, pola composición do sangue en relación con algunhas moléculas químicas das que depende a nosa vida, e cuxa concentración está representada , momento a momento, en rexións específicas do cerebro. Así experimentamos fatiga ou malestar, apetitos ou antollos. Experimentar un determinado sentimento ou sensación é percibir que o corpo está dunha determinada maneira. Para Damasio, polo tanto, un sentimento é un determinado estado do corpo xunto con un determinado modo de pensar e de pensamentos con determinados temas. Paréceme moito máis equilibrada esta hipótese. A interacción é permanente dentro do noso corpo. Certo que se poden modificar maneiras de pensar e que se aprenden maneiras de nos protexer que non nos permiten medrar. Certo que o optimismo e as habilidades en manexar os pensamentos irracionais condicionan a nosa conduta. Pero esquecer que que procesos químicos e moleculares se instalan no noso cerebro obrigándonos a experimentar determinados sentimentos ou sensacións sería crear unha dualidade imposible sobre un corpo que é bioloxía e que non actúa unicamente polo medio externo nin polo poder dos nosos pensamentos. Eu estou seguro que os meus depósitos de ferro baleiros non os vou encher por moita enerxía positiva coa que me inxecte cada mañá e sei que non me baixaron por ser pesimista ou pola miña maneira de percibir o mundo. O estrés pode baixar o sistema inmunolóxico, certo, pero non só por estrés se produce o mal e aínda que así fose habería que determinar a dependencia biolóxica nas condutas estresantes.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

MANIÁTICO




La esencia de un maniático es creer que los problemas 


del mundo pueden reducirse a uno y que es solucionable. 



IAN MAcEWAN

miércoles, 4 de diciembre de 2013

TRISTEZA






LA TRISTEZA ES UN MODO DE 

ADAPTARSE A LA INCAPACIDAD DE

CONSEGUIR ALGO. UN PASO PREVIO

A LA FELICIDAD. NO SERÍAMOS FELICES

SIN PASAR POR LA TRISTEZA.

FRANK ZAPPA