martes, 31 de enero de 2012

O FILLO DO COCIÑEIRO

Cando vin que os ollos se lle enchían de auga e trataba cos seus puños grosos de conter as bágoas que lle saltaban dos ollos, intentei tranquilizalo con razoamentos que estou seguro de nada lle serviron. Deberías pensar, prediquei no deserto, que non deixas de ser un neno afortunado, moitos quixeran estar no teu lugar. Retirou os puños dos ollos para me mirar incrédulo cos ollos encarnados e mollados. Si, continuei co argumento por se podería servir de mínimo anestésico, moitos compañeiros teus están pasando por momentos tan difíciles ou máis ca ti na súa casa. Noteille ganas de retrucar o meu argumento pero asaltouno outro trebón de bágoas e volveu a poñer un dique protector. Claro, home, pensa, continuei -cando un se agarra a un salvavidas, non o solta aínda que xa se vexa no fondo do mar-: hoxe moitos dos teus compañeiros de estudos teñen a seu pai (ás veces ao pai e máis á nai) no paro, e iso si que é triste.
Como as bágoas xa lle enzoufaban toda a cara, busquei un pano de papel e ofrecinllo. Non, non, rexeitouno en primeiro intentando enganarme como que non choraba, pero ao mirar que tamén os puños estaban enchoupados, aceptouno e limpouse.
Recuperada unha miga de tranquilidade, continuou detallándome: é que outros anos eran corenta e cinco días pero agora son catro meses. Tes razón, non me quedou outra que admitir a evidencia, pero a cambio gana un salario, ten cartos para que ti e teu irmán poidades comer, vestir, seguir estudando... Ten que cociñar para moita xente, cortoume nun xiro narrativo buscando respiro en asuntos que notou eu non dominaba, é coma cociñar para unha voda cada día. Non o dubido, aceptei e calei para que me seguise contando. Son el e máis outro, fan falla dous cociñeiros polo menos, un só non da abasto para tanta xente, ademais cómpre cociñar moi ben, a xente se non come ben non traballa ben, e ese traballo, meu pai dimo sempre, é moi duro, fai falla ser moi forte e resistente, non serve calquera, eu non penso traballar nunca así, por iso meu pai quere que estude. Mellorando estás, animeino, as túas notas son moito mellores cás do ano pasado. Fixo un alto na narración, coma se lle volvesen ao acordo ideas tristes, quedou un anaco en silencio e dun golpe rematou: ten razón que non ter traballo é peor, non digo que non, limpou o nariz co pano de papel, pero o mar ten moitas tormentas, e aínda que o barco é moi grande, mamá sempre ten medo, e eu tamén, pode pasar calquera cousa, e aínda que chama cada noite, ata que volva faltan tres meses, e si, é certo que despois pasa dous meses na casa, pero para que veña aínda falta moito e as Malvinas quedan moi lonxe.

DAVOS NON, DELFOS

Non podo evitar estar cada ano pendente de Davos. Creo que é porque me vén á memoria A montaña máxica de Mann. Certo que a única semellanza entre a novela e a reunión de grandes homes (e mulleres) da actualidade queda reducida á fría e fermosa paisaxe, pero a min sóbrame para estar atento ao que din as variadas, intelixentes, triunfadoras, ricas e determinantes personalidades que acoden á localidade suíza. Na reunión de cada ano case sempre sobresae algún cantante (algún, cantante por oficio, non polas arroutadas que solta) lanzando ideas obvias coma se contivesen concentrada A crítica da razón práctica de Kant ou o Ética e Política de Aristóteles. No que levamos da xuntanza deste ano xa me chegaron pílulas de personalidades sobresaíntes. A primeira advertencia chega da intelixencia soberbia de Soros, ese meigo capaz de amasar cartos coma se lle viñese ditado desde o ADN transmitido por vía paterna (se cadra si). Resúmese a súa mensaxe en que rifa aos dirixentes europeos porque non están actuando con intelixencia. Vén dicindo: os gobernos europeos estano facendo fatal. En especial Alemania, que actúa como un capataz, impoñendo disciplina fiscal. A austeridade alemá está creando tensións que poderían romper a UE. Pódese esixir disciplina, di o multimillonario, aos países con elevado déficit , pero entonces outros deben estimular as súas economías para no caer na espiral deflacionista . A Roubini, ese economista americano con brillo nos ollos de derviche turco, ao parecer o único que acerta nas predicións nas que todos erran, tampouco lle gusta como se está conducindo a crise en Europa. Se todos axustan ao mesmo tempo, non hai saída. Cáese nun círculo vicioso ( austeridade, recortes, conxélase a inversión e o gasto público, medo, contráese a demanda privada, caen beneficios empresariais, máis paro, menos impostos e volta a comezar con máis recortes) que podería incluso facer esbourar en malestar social. Tampouco lle gustan a Roubini as férreas receitas de Merkel, pero a dirixente alemá non se engruña. Hai que emular aos países que son rigorosos e austeros. Cómpren reformas, axustes, máis rigor, máis rigor. Máis Europa, pero con máis esforzo e máis reformas. Na fría Davos, os donos do mundo opinan, pontifican, reflexionan, caen folerpas de neve, pero Merkel non se inmuta. Na antigüidade, o templo de Apolo en Delfos era o máis soado e prestixioso para desentrañar os misterios do destino. Por medio da Pitonisa querían reis, artesáns, guerreiros e poetas desenlear a maraña dos temores diante do futuro. A fe era tanta que nunca fallaba a predición, quen fallaban eran os intérpretes do que de maneira críptica se anunciaba naquel santuario. Tal vez debamos volver os nosos ollos a Delfos e esquecernos de Davos. Postos a crer, mellor nas mans de Apolo que nas de Soros ou Roubini. Descoñezo se as pitonisas profetizaban baixo efectos de substancias que as embriagaban tal e como o escritores cristiás nos quixeron convencer, é probable que canto anunciaban non fosen máis que enredos confusos para alimento das mentas famentas de claridade diante da rudeza do destino. Non importa. Se o xefe dos exércitos quería saber hora e día de ataque favorable, consultaba; se a defensa da nación debaía ou non encomendarse a tal estratexia diplomática, consultábase; se o conflito familiar xiraba arredor dun nó de pezoña da que había que se arredar, a consulta era obrigada. Non importaba o resultado da consulta. Se a realidade non coincidía co prognosticado, peor para a realidade, non soubera ler ben o complexo mensaxe do oráculo. Algo similar está ocorrendo coas mensaxes dos expertos actuais. Eles sempre acertan. Os que fallan son os datos, a realidade económica, as reformas mal feitas, os axustes pouco contundentes. Os diagnósticos e prognósticos son sempre correctos, van na dirección adecuada. Só falta que saibamos ler, interpretar. Por iso aos profetas de Davos sempre lles vai ben. Nunca lles saen mal as contas. Instalados no silencio luxoso do aire limpo, tal e como en Delfos entre loureiros, musas e liras, os intermediarios dos deuses modernos tamén prognostican sen medo ao erro. Sempre atinan. Os que nos equivocamos somos os que consultamos, os que imos con fe inquebrantable a solicitar a súa confortable palabra que nos tranquilice diante do cruel destino. Por iso eu manteño, chegados a este punto, e estando as cousas como están, mellor volver a Delfos e non a Davos, pois, aínda que como tal Delfos xa nos exista, lugares haberá polo Parnaso que permitan aos gregos elevar un altar dende o que desenredar o escuro futuro. Así, se non máis, concentrariamos aos ricos do mundo en Grecia, inicio da cultura europea, inicio desta desfeita económica que trae de cabeza a Europa, para lle dar unha miga de respiro nestes tristes e duros días.

domingo, 22 de enero de 2012

REPARTO SOCIAL DAS EMOCIÓNS

DITO DA MANEIRA que nolo dita o sentido común: compartir penas e preocupacións con persoas achegadas, alivia e fai ben. Claro que se participamos cos demais das nosas ledicias e estados de ánimo positivo tamén aumenta o noso benestar. Co que a conclusión acae sen esforzo: ver xente e relacionarse mellora o humor. Por iso, cando as preocupacións, tristezas, melancolías ou alegrías nos invaden, sempre é bo buscar con quen compartilas. E cando un vai vello, se xubila ou pasa por un período de crise, sempre se lle aconsella que non abandone as relacións sociais. O malo é que hai momentos nos que, precisamente debido á melancolía, á tristeza ou a que cavilamos e rumiamos inutilmente nas nosas desgrazas, non estamos en condicións de establecer contactos cos demais. Pechamos un círculo vicioso: sentiríame moito mellor se me relacionase, pero como estou mal non me relaciono e así estou peor e máis incapacitado para me relacionar.
Nun estudo realizado por psicólogos sociais, pedíuselle a voluntarios que se achegasen e falasen durante algúns minutos ao día con persoas descoñecidas do sexo oposto. Avaliados os estados de ánimo antes e despois do encontro, comprobouse que o feito de manter esa relación con persoa descoñecida de sexo oposto beneficiaba o estado de ánimo de maneira considerable. Outro tanto acontecía cando a outros voluntarios se lles pedía que se achegasen á súa parella comportándose coma se fose a primeira vez que se falaban. Cal era a causa de tal benestar? Intentar dar boa impresión. Se na nosa conduta habita máis ou menos oculto o desexo de agradar e ata certo punto seducir ao outro, a posibilidade de benestar aumenta porque estamos en condición de verificar a nosa aceptación social. A todos nos gusta agradar, comprobar que gustamos. Outra cousa é que o admitamos. Preguntados os voluntarios sobre a importancia que podería supoñer tal contacto na elevación da súa moral, todos desprezaron o efecto que podería supoñer. Parece que tendemos a valorar máis do debido a nosa estabilidade e impermeabilidade diante do entorno, coma se foramos imperturbables. Cando non. Pertúrbanos moito o que os outros pensen, digan e cómo se comporten con nós. Mellor sabelo. E sabido todo, sen dúbida moito mellor que andemos atentos a participar cos outros non só as nosas penas e desgrazas, senón tamén nas ledicias e esperanzas, facéndoo, ademais, coma se estiveramos diante da primeira e transcendente oportunidade de quedar ben e deixar unha boa imaxe. Que nos recoñezan, gustar e comprobar que caemos ben, impórtanos e alédanos moito máis do que con frecuencia queremos admitir.

A PASTILLA PARA NON SER VAGO

Despois de varias entrevistas tan repetitivas como inútiles, pregunteille directamente ao mozote: pero ti que é o que queres? Quedou un momento calado, mirou para os pés, fregou nas mans coma para limpar de eufemismos a reposta, ergueu a mirada e respondeu: pois a min o que me gustaría é que houbese un pastilla para non ser vago. Non a hai, decepcioneino. E tivemos que seguir falando. Son moitos os adolescentes que, cando se miran sen anteollos, chegan á transparente fonte dos seus problemas: son vagos, máis nada. Non coñeceron a Mencano pero poderían pasarse o día cantando “Hoy no me quiero levantar”. Si, érguense, van á escola, transportan o excesivo peso dos libros escolares, soportan as horas duras de clase, continúan polas tardes con máis do mesmo nunha academia tratando de estudar o que non estudaron no instituto pola mañá e regresan á noitiña esgotados de non aprender nin recibir a máis mínima satisfacción ao longo do día. Pero coma se non se levantaran. Un e outro día de rutina frustrante incapacítaos para saber esforzarse con rendemento e gratificación. Aloulados na cativadora potencia dos trebellos de comunicación actual, tan rápidos na resposta, tan automáticos e fáciles ao engado, foxen por norma de todo adestramento para o fortalecemento da vontade e do dinamismo. Para comezar, falar hoxe de vagos e lacazáns soa moi antigo. Aquí parece que ninguén pode contar cunha predisposición biolóxica á pasividade e á indolencia, e tampouco moito que a carencia de bos hábitos vai torcendo a facilidade para ser activos e manter a raia os estados de ánimo. O politicamente correcto parece que obriga a falar sempre de motivación ou falta dela, carencia de reforzos adecuados ou do aporte das vitaminas afectivas, que a todos tantos nos gustan, e que, se non as recibimos, parece que quedamos desculpados de toda responsabilidade. Os nenos non son lacazáns, teñen malos adultos que non lles saben mandar; os estudantes non son vagos, contan con pésimos profesores que non os saben motivar. Sen ridiculizar o que de verdade puidera existir nestes argumentos, admitamos dunha vez que descoidamos máis do debido o adestramento en fórmulas para fortalecer a vontade e o ánimo, estratexias para activar a dedicación e resistencia diante das obrigas, mesmos daquelas que non gustan nada. Manifestar que non se realiza algo porque non gusta acéptase hoxe coma unha razón de peso e mesmo serve como acusación contra os ensinantes: non saben facer atractiva a materia, escoitase a miúdo, o que non deixa de ser algunhas veces certo, pero non é razón absoluta. Cantas veces non debemos desfacer o equívoco de que non todo o que se ha de aprender debe estar fundamento unicamente no desexo e curiosidade do aprendiz! Nin todo ha de apetecer por lei para que teñamos que esforzarnos nin – outra tampa para a inactividade- todo ha de contar cunha utilidade inmediata e medible. Para que serven as matemáticas, para que saber sobre as troulas de Homero, para que memorizar determinados nomes difíciles se os vou a esquecer, pregúntanse con frecuencia algúns estudantes buscando unha coartada que os libera do esforzo. E así, unha trampa detrás doutra, ata caer na inercia de non ser quen de esforzarse activamente diante do estudio, de non exercitar a memoria nin a lóxica nin o pracer de resolver nin o gusto polo que se resiste e á fin é aprendido. Ata que se instalan na vagancia, no rexeite de todo esforzo, e medran as razóns xustificativas de evitación: estudar non serve para nada, tanto ten estudar coma non facelo, os que estudan tampouco atopan traballo..., acabando na máis gloriosa escusa , digna de enmarcar, dos nenos vagos por excelencia: a min non me gusta estudar, eu o que quero é traballar. Algúns, antes de chegar á conclusión anterior, pasan polo realismo de recoñecer que necesitan unha pastilla para a vagancia. E como non existe, só me ocorre recomendarlles algo que non lles parece garde gran relación co que desexan: actividade física, traballo doméstico, realización de tarefas sinxelas nas que experimenten que son bos en algo. Máis vale facer cousas sinxelas, doadas de controlar, que pasar o tempo remoendo, buscando as causas de non estar motivado ou rumiando a pouca utilidade dos estudios que hai que realizar. Para quen tende á indolencia e á tristeza, mellor realizar cousas pequechas que lanzarse a accións e proxectos ambiciosos pero abortados, que non se intentan levar ata o final. A colaboración organizada, pero non por enredo, senón como obriga responsable e imprescindible nas tarefas do fogar, exercita moito para non ser lacazán. A actividade física, o exercicio ou o deporte son as mellores pastillas para a acedía. Os pais, sempre prestos para favorecer ao máximo as condicións dos fillos como estudantes, estamos atentos a darlles todo feito a ver se así se centran e estudan mellor. Craso erro. Se non queremos que os venza a vagancia, habituémolos progresivamente a ser activos, organizados e constantes (con motivación ou sen ela, ás veces porque si, pois a motivación nace de accións realizadas). É a mellor pastilla.

domingo, 15 de enero de 2012

MULLER CHEGADIÑA

É NOVA, moi nova, se nos atemos á idade na que hoxe as mulleres deciden ter fillos. Atopeina nunha rúa costenta e había tantos meses que non coincidiamos que me sorprendeu vela tan chegadiña. Pasada de días, díxome. Fermosísima. A pel da cara loce nela coma a dunha mazá no seu punto de madurez. O ventre estalando obrígaa a botarse cara atrás, empinada, dándolle un atractivo inexplicable ao seu corpo. Parecíame que era o segundo dos seus fillos, pero equivócome: será a terceira, cousa tamén rara nestes tempos. Deséxolle o mellor para cando naza e despídome envexando a súa seguranza, o optimismo que transmite, como se non lle afectase a crise que a todos nos paraliza. Ela, como tirada pola vida que leva dentro, ningún medo a asusta, ningunha angustia a consome. Baixa a modo pola costa, plácida, coa risa imposible de retirar da boca.
Eu continúo subindo a rúa costenta prendido na ledicia que despide a moza. Como contraste penso con realismo, paréceme, no difícil que resultará hoxe, coa incerteza que o invade o futuro, criar tres nenos. Tres nenos con pais que posiblemente teñan o traballo pendente dun fío, un piso pequecho no que malamente poden vivir ben dúas persoas, canto máis cinco, cos axustes que poden afectar a educación ou sanidade. Sen embargo, no medio da reflexión realista, volvo á alegría da embarazada, á seguranza nada ficticia que respiraba, e admito que non é se cadra o camiño da previsión ao que estamos afeitos o que nos sacará do desconcerto actual. Serán sen dúbida esas mulleres decididas, os seus compañeiros que apostan por novas vidas, os que atoparán fórmulas e camiños distintos aos xa gastados. Esta sociedade calculadora, previsora ata en dar a vida, pragmática e utilitarista, xa vemos que non pode calcular nin prever tanto como pretende. Ese estilo de relación imperante de papá, mamá, fillo, a unidade trinitaria (como máximo a parelliña) de familia, domesticada polas relacións laborais, o urbanismo e as expectativas últimas, xa vimos que tampouco trouxeron unha colleita moito mellor ca de estruturas familiares anteriores. A situación económica actual está forzando a reencontros e apoios familiares que parecían esgotados. As relacións de parentesco non parecen que tendan por estes pagos a regresar á familia como unidade de produción, pero así como en determinadas latitudes o descontrol na natalidade pode ser un factor de atasco, aquí, ao contrario, os temores e controis excesivos poden estar freando a potencia e revitalización que sempre traen os fillos. Vendo á muller chegadiña a punto de ter a súa terceira filla, tan nova, tan segura, acordoume se non deberiamos deixarnos guiar máis pola espontaneidade da vida.

sábado, 14 de enero de 2012

LOS CORIZONAS

CANTO TEMPO SEN ESCOITALOS...

A BOA IDEA DE PAGAR IMPOSTOS

Sabido é que existen ideólogos, disque ben informados, ao parecer fundamentados en estudos incuestionables, que prefiren convencer ao cidadán de que iso de subir (case pagar) impostos é un atraso. Anúlase a dinámica espontánea do crecemento, os cartos van parar as mans do público, mans corruptas ou que malgastan, polo que o aconsellable é reducir os impostos ao mínimo, a liberdade de cada quen sempre saberá mellor qué facer cos seus cartos ca os pésimos xestores do común que sempre o dilapidan ou utilizan para trapalladas inmorais. Bebedores desta ideoloxía, os pensadores do actual goberno, mentres martelaban para derrubar ao anterior , fartáronse de consagrar a bondade de nunca subilos, baixalos como primeira medida, para que se revitalizase a economía e medrase o emprego. Como a realidade é gurrona e a herdanza deixada polos ineptos anteriores (estaba cantado) é moito peor do imaxinado (e mira que imaxinación para o desastre sempre demostraron a esgalla), agárranse a iso agora para ir contra as súas propias receitas e tomar como primeira e estelar medida a suba dos impostos. Alédome en grande maneira deste cambio da dereita. Eu son partidario de que existan impostos e de que se paguen. E de que estean equitativamente deseñados. Porque o miolo do asunto está sempre no mesmo: cómo se reparte a carga dos impostos sobre o contribuínte, o seu cobro rigoroso e a persecución do fraude, pois se estas tres leis básicas non se cumpren, falar de subir ou baixar pode resultar sumamente confuso (se cadra por iso oímos alternativamente e sen miga de contradicción, tanto pola dereita como pola esquerda, que subilos ou baixalos é patrimonio deles). Sen caer no imposible nin na demagoxia de que paguen só os ricos, o que non casa é que os impostos recaian sempre sobre unhas clases medias e baixas que soportan o peso fácil do control da recadación. Por iso ao tempo que me aleda que a dereita recoñeza que non só con austeridade se sae do pozo, senón que cómpre ingresar máis, tamén me entristece observar que os que pagamos somos sempre os mesmos: asalariados de nómina á vista, baixiña e nunca escandalosa, por outra parte, disque, os culpables de que os Estado tire con nós os cartos máis improductivos. Pero como doutores da economía han ser quen discutan e afinen nunha equilibrada e xusta reforma fiscal (coido que imprescindible), eu só aproveito o motivo que este cambio súbito sobre a suba de impostos me dá (disque momentáneo e, xa se dixo, motivado polos estúpidos gobernantes anteriores) para solicitar algo que considero esencial nunha sociedade moderna e que pretenda un grao maior de vida: a educación sobre a bondade de pagar impostos. Non, non se me mal entenda. Cansado eu de criticar que se leva á escola (como materia académica, enténdase) o afán por educar na circulación viaria, no sexo, na igualdade de xénero, nas drogas, no consumo racional, no medio ambiente, na solidariedade internacional, na grandeza da democracia do 78, na alimentación saudable e todo canto asunto politicamente correcto se lles veña á cabeza, non serei eu agora partidario de engadir unha materia máis: educación para os impostos. Non. Pero si, desde as institucións, creo na conveniencia, ademais dunha mostra de responsabilidade democrática, martelar con constancia e claridade na bondade de ser responsables pagando os impostos. Non se me escapa que aínda quedan colectivos partidarios de facer o ben repartido a capa cos pobres como disque fixo San Martiño ( e benditas sexan as axudas xenerosas para os desherdados), pero unha sociedade moderna e xusta non pode seguir contando só coa iniciativa privada na caridade. Os países realmente avanzados e máis equilibrados son aqueles que teñen unha conciencia de responsabilidade na obriga de pagar os impostos, que admiten e interiorizan os beneficios de contribuír equitativamente ao ben común e que recoñecen a culpa moral por defraudar tal obriga. O prezo que debemos pagar por ser máis civilizados, por organizarnos mellor é pagar impostos. O goberno que realizase unha campaña continuada e rigorosa concienciando aos cidadáns da necesidade de pagar impostos e da vergonza que suporía ser un defraudador estaría colocando os primeiros chanzos para unha reforma equilibrada e valente dos mesmos. Nada é imposible, miren para atrás e pensen nos cambios producidos nos cidadáns respecto á bebida e conducir, o consumo de tabaco en lugares públicos ou outras condutas que calquera pensaría inmodificables non hai tanto. A ver se a este goberno, co gallo desta temporal necesidade da suba do IRPF, se lle dese por concienciar á poboación dos beneficios de pagar impostos. Para ir comezando, non estaría mal, e non?

lunes, 9 de enero de 2012

VIÑERON OS REIS

Durante a infancia, non durante moitos anos, fun un escéptico prematuro, a noite de Reis pasábaa durmindo a medias pola preocupación de se virían ou non. Cabía sempre a posibilidade de que, por calquera accidente ou imprevisto, embarrancasen, non deran co enderezo ou, polo que fose, non me quixesen visitar a min. A pesar de que cada mañá do día 6 confirmaba que non fallaban, que chegaban houbese néboa, tormentas ou xeada, ao ano seguinte ninguén me libraba da angustia da noite anterior, podía ser que, aínda non fallando nunca, este, polo que fose, se cumprise a desgraza. Porque como auténtita desgraza viviría que non aparecesen as súas mostras de pasar pola casa, pois, realmente, con ser importantes os regalos, o que máis agradecía era que personaxes de tanta importancia tivesen o detalle de buscar o meu enderezo, preocuparse de saber qué era o que máis me apetecía ese ano, pasasen os traballos de conseguilo e, por riba, no medio da noite, co mal durmidos que deberían andar os pobres, realizar o esforzo do mo vir colocar nos lugares máis insospeitados: unha veces debaixo da cama, outras nun curruncho non que nin imaxinaba que eles deran con el, na cociña, mesmo ás veces ben agochado, coma se pretendesen prolongar a miña ansiedade. O certo é que nunca fallaron. Por iso, a pesar de que o escepticismo non foi a menos e pasei por etapas negativas nas que intentei prescindir deles, aínda agora de vello lles teño moita lei e continúo agardando cada ano a ver se veñen e qué traen. Confeso que este ano non as tiña todas comigo. Como agora xa se caeu na inflación de regalos en tantos días e por tan variados motivos, sospeitei que xa tería recibidos todos os regalos que me tocaban e, como xa non son un neno, non baixarían tanto a dificultade en min. Deiteime tranquilizándome e preparándome para un espertar sen sorpresa. E así durmín dun tirón ata arredor das seis da mañá, que espertei medio desconcertado ata que unha luz me petou no cerebro lembrándome que hoxe era día de Reis. Vencín a tentación de me erguer e dar unha volta pola casa por se obrara o destino algún milagre, pero decidín concentrarme en durmir outro anaco. As oito espertei de outra vez, convencinme de que non debía ser tan pueril e dispúxenme a tomar un pequeno almorzo coma calquera outro día. Pero ao entrar na cociña, xusto no medio e medio, atravesada diante da porta, vexo unha caixa enorme recuberta dun papel brillante. Sorprendido, freguei nos ollos. Ao abrilos de novo, comprobei que non soñaba, que era certo: a caixa seguía diante de min brillando, case da altura da meseta da cociña. Que haberá dentro de caixa tan grande? Prolonguei o pracer canto puiden pero chegou un momento no que me venceu a curiosidade. Armado de tesoiras comecei abrindo delicadamente papel dourado tan brillante. Viña ben precintado. Pegado con cinta adhesiva resultaba difícil ir chegando á porta de entrada da caixa. En canto cheguei, decateime de seguida que o regalo traía broma. Dentro da caixa máis grande había outra pequena e así, coma monecas rusas, fun contando ata seis, claro que cada unha co seu envoltorio en papel dourado, ben protexida con cinta adhesiva e deixando sempre a dúbida de se por fin aparecería na que estabas o que os Reis querían regalar. Como era de supoñer, todas foron aparecendo baleiras ata a última, pequechiña, mínima, libre de precintos, sen papel que a cubrise, fácil de acceder ao seu interior onde atopei un papel dobrado. Abrino curioso e con letras maiúsculas puiden ler: NON SODES OS FUNCIONARIOS OS CULPABLES DOS MALES QUE NOS LACERAN. NON É CERTO QUE SEXADES INÚTILES E LACAZÁNS. PODEDES ESTAR TRANQUILOS: REALIZADES FUNCIÓNS IMPRESCINDIBLES. Lin varias veces o papel. Gardeino. Pensei deleitándome cómo personaxes tan especiais darían con que realmente estaba ata o pucho de escoitar a ladaíña indiscutible, case un dogma de fe que se vai instalando entre a opinión acrítica, de que os funcionarios sobramos, somos lacazáns e os culpables de todo mal, e non tiven máis remedio que aceptar que os Reis son realmente magos, saben o que necesitamos nenos e vellos, e veñen cada ano sen falta, pase o que pase e dígase o que se diga.

PROCESOS DE PAZ

"Al final llegué a distinguir un rasgo de la situación que me ha ayudado a entender una terquedad similar en el Líbano, Gaza, Chipre y otros lugares. Los líderes locales generados por los "problemas" en esos sitios no quieren que haya una solución. Una solucución significaría que no los tratarían con deferencia los mediadores de la ONU o de Estados Unidos, que no los invitarían a elegantes congresos internacionales de alto nivel, que la prensa dejaría de tratarlos reverencialmente y que no podrían ganarse un sobresueldo con los chanchullos de contrabando y protección. El poder de esa clase parasitaria fue lo que prolongó la lucha en Irlanda del Norte durante años y años después de que a todo el mundo le resultara evidente que nadie (excepto los del chanchullo) podía "ganar". Y cuando terminó, demasiados de los tipos del chanchullo también se convirtieron en los beneficiarios del "proceso de paz".

Christopher Hitchens

REALISMO DA DESFEITA RURAL.

SEGURO QUE VOSTEDE está canso coma min de entrar nun dos abundantes continentes de arte dos que estamos rodeados por todas partes (fartámonos de levantalos cando eramos ricos, fómolo algunha vez?) e tropezarse con manifestacións artísticas, cando menos, desconcertantes. Catro táboas vellas mal cravadas e roídas pegadas a unha parede, o chan estrado de papeis grosos e vellos untados de tinta grosa e seca, un punto nunha nada asombrosa, un saco roto cunha pasta coma de bosta vella de vaca tirada no chan, catro ferragachos atopados nun despece tirados ao chou dentro dun espacio desaproveitado, unha cama vella recollida no lixo iluminada entre focos potentes..., unha chea de propostas que disque son provocacións estéticas. Algunhas, a pesar de rozar no obsceno e no repugnante, alcanzando prezos que parecen insultantes, pénsese no caso de Hirst, Schneider ou Richter, sen que, por favor, se me interprete que os meto aos tres no mesmo saco.
Eu tamén estou farto de ver non só in situ senón reproducido nos medios o feísmo ou as chapuzas máis variadas coas que nos regalamos a diario no rural galego. Por suposto que coñezo xergóns facendo de tapias, metálicos oxidados actuando como cancelas, bañeiras retiradas do baño agora servindo de bebedoiro para os polos ou as ovellas no medio de prados verdes e mesmo cilindros de aluminio das lavadoras servindo como harmónicos capiteis en columnas de entrada á morada familiar. Iso e máis a desfeita urbanística consubstancial coa nosa desordenada ordenación do territorio proporcionan unha paisaxe estragada e de pésimo gusto, sobre todo no medio dunha natureza tan rica e fermosa. Mais, dado que ningún goberno nin administración, nin educación nin ridiculización desde distintos medios calman esta necesidade -eu creo que xa verdadeiramente artística e creativa- de innovar día a día, creo que o máis beneficioso sería darlle a volta á situación. Non nos lamentemos, non nos riamos de nós mesmos. Convertamos todo iso do que nos avergonzamos en provocación estética. Provocación utilitaria, creación de subsistencia con enxeño e vontade de rebelarnos. Tal e como permanece a tendencia a guindar coches vellos entre silveiras, non parecería tan estúpido intentar converternos no país museo no que se pode contemplar o derrube do rural baixo a provocación artística máis atrevida. Se cadra todo está en inventarnos un nome que lle acaia ao asunto, e así como o Realismo Capitalista conquistou aos críticos máis severos, puidera ser que a nosa paisaxe, á que poderiamos bautizar como Realismo da Desfeita Rural, adquirise a categoría de manifestación artística por antonomasia do século XXI. Habería que ir pensando na maneira de cobrar por velo.