sábado, 28 de marzo de 2015

VOANDO IMOS, VOANDO VIMOS

ENTRE os literatos hainos con tanto medo aos avións como páxinas por tales medos. Quen máis partido lle sacou ao seu pánico a voar foi García Márquez. Arrimado a outros escritores tan medorentos coma el ten lembrado anécdotas moi substanciosas. Unha das máis coñecidas é unha noite de viaxe en tren a Praga por ESCAPAR do avión, aínda na época comunista, con Cortázar e Fuentes como compañeiros, na que o escritor arxentino, a unha pregunta sobre cando entrara o piano no jazz, respondeu cunha conferencia erudita ata o amencer, acompañando as súas explicación coas súas mans longas e a súa voz arrastrando o r cantas máis cervexas e salchichas bebían e comían. As estratexias utilizadas por Márquez para vencer o medo foron pasando do whisky á selección de concertos de corda para atravesar o Atlántico, pero nada tan eficaz coma saber que súa nai tiña acesa unha vela cada vez estaba voando. El mesmo contou como nunha ocasión, a un dos seus doce irmáns, enxeñeiro de camiños, caeulle un buldozer a unha cuneta. Coñecedora a nai de que sacar a máquina suporía unha cantidade elevada de pesos, pediu que non gastasen un triste, xa se encargaba ela de acender unha vela para arrastrala. Preguntada con riso contido polo irmá como pesaba que cunha vela ía poder mover máquina tan pesada, a nai, segura, respondeulle que como non ía a vela ter esa forza se a tiña para soster os avións sempre que el ou algún dos seus irmáns estaban voando.
Hai momentos nos que nin as velas acesas da nai do García Márquez sosteñen os avións. Cando de prognosticar se trata, parece que tivese razón Herbert le Porrier cando di que para adiantar o porvir basta con anunciar calamidades e catástrofes, pois incúbanse a lume lento e nunca están demasiado lonxe. Certo que non é o mesmo voar en sepulcros voantes sobre a selva de Urabá que en modernos aparatos que parece imposible podan perder o equilibrio. Aínda que os misterios das desgrazas e os motivos de certas condutas sexan inescrutables. As máquinas máis perfectas poden incomprensiblemente perder toda fiabilidade nun segundo, os homes tomar as decisións menos esperadas. Andar detrás dos misterios do azar e de condutas incomprensibles é lei da curiosidade e da ciencia. Aceptar que detrás de cada avance, á volta da esquina, aparecerán novos enigmas e novos temores, é aprendizaxe imprescindible para seguir voando. Porque todos seguiremos voando.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

A XENTE O QUE DIRÁ É QUE SE DESENCANTA

SEMANA QUE pasa, semana que supón perda de votos para Podemos. Non nego a súa importancia como revulsivo na política española, o éxito incuestionable que supón pasar de non existir a contar con 5 eurodeputados e 15 no parlamento andaluz, e, por suposto, o asentamento tan espectacular que con toda probabilidade se comprobará nas eleccións xerais onde podería sachar arredor do 17 ou 18% dos votos. Pero iso non invalida a miña tese inicial: estase desinchando. As razóns son fundamentalmente dúas: a desapiada crítica á que o están sometendo o partidos rivais e os medios de comunicación achegados (como debe ser) e os propios erros dunha organización tan ampla e transversal, ambigua e carente de experiencia.

Que os rivais e medios afines lle mirarían bolso, amizades e proxecto con lupa estaba cantado. Que agardaban? Así é nas democracias e así debe ser para todos. O xogo equilíbrase así: ti contrólasme a min, eu contrólote a ti. Non entendo aínda como puideron pensar que non lles escaravellarían en cada conta, traballo realizado, céntimo investido. Lóxico. Quen se mete na pelexa do barro político sabe que ou se lava a diario ou nalgún momento o pillarán con lama nos ZAPATOS. Certa inxenuidade demostraron algúns dirixentes do novo partido ao non contar con que lles mirarían no forro dos calzóns e que deberían lavalos a cada día. Máis, arrebolando como idea forte da súa mensaxe o contraste da limpeza contra o lixo.

Mais non só as contradicións de pureza incorrupta - incorrupto só queda o BRAZO de Santa Teresa- danaron o brillo da forza que parecía imparable. Outros partidos levan anos remando nas onda da política e saben atacar os puntos débiles do contrario. E así debe ser. E todos, ao se ver tan ameazados, despregaron as súas baterías de crítica afiada para poñer a proba a fortaleza das ideas e propostas dos rexeneradores. E foi aquí onde axiña se viu que, fóra tres slogans fáciles de aceptar por descontentos e maltratados pola crise, frustrados e cansos de partidos reincidentes en idénticos erros, non se ofrecían grandes propostas realizables que seducisen como se esperaba. Dar o salto da crítica á proposta positiva, do diagnóstico ao tratamento, esixe moito máis que boa vontade e ganas de xustiza social. Os descontentos que pensan necesitan propostas realistas cribles, contrastadas, e aí saltaron as primeiras alarmas. Porque o desinchado non vén só pola acción das forzas externas que premen nas regañas do partido nacente, senón sobre todo da propia incoherencia ou febleza interna.

O cidadán, necesitado como estaba - está- de que algunha forza ofreza renovación e aires novos, foi suficientemente paciente para agardar polas propostas dos entusiastas dirixentes de Podemos. Pero todo ten un límite. E os seus límites márconos a ambigüidade e indefinición resumidos na recorrida saída de: “lo dirá la gente”. A xente di moitas cousas. Porque ten diferentes intereses. Por iso a conciliación de tales intereses esixe a proposta concentrada, elaborada, articulada dun partido que pretende achegarse aos intereses da maioría das persoas. E si, é loable o intento de achegar as decisións canto máis se poda á representación directa, á consulta dos cidadáns, pero sen esquecer que as liñas fundamentais deben estar previamente fixadas, a xente cansa, para algo DEPOSITA nos políticos a esperanza de que se encarguen de pelexar polos seus intereses. Se diante de cada dilema, cada decisión importante e cada alternativa crucial a resposta é sempre que se lle preguntará á xente, a xente entende non que se lle está dando poder, senón que os utilizan de escusa por carecer dunha opinión fundada e firme, incluso en contra de bastante xente, que os bos políticos defenden e de maneira pedagóxica explican ao cidadán. Esa novidade de atraer facendo crer que todos terían participación directa está resultando letal en Podemos. Moitos cidadáns nin queren participar, outros que si queren non se senten realmente recoñecidos, e o que prometía ser unha liña de decisión directa, convértese nunha mala asemblea na que ao final os catro líderes deciden pola maioría baixo o engano de que recollen a opinión maioritaria.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

lunes, 23 de marzo de 2015

BACH. JULIA HAMARI


PARA TI QUE CHE GUSTA O JAZZ

VARIAS noites á semana durmía acompañado de Juan Claudio Cifuentes, Cifu, porque el facía un programa de jazz para xente coma min á que nos gusta o jazz. As noites xa non volverán a ser iguais. Foise por causa dun ictus. Nós seguiremos escoitando a Coltrane, Evans, Ellington, Parker, Davis e outros moitos que el nos presentou, pero xa non será igual. Faltará esa introdución longa e detallada sobre a data de gravación do disco, se o fume era mesto no estudo, se chovía a mares na cidade, o peiteado do saxo baixo, o carácter do batería fichado a última hora por enfermar o titular e toda canta anécdota se lle ía asociando na súa palabra sen afectación. Molestábame ás veces a súa prolixa DOCUMENTACIÓN, o que pretendía era escoitar a boa música que elixía no silencio da noite, pero sempre quedaba perdoado, no medio de tanto dato que parecía inútil aparecía algún que merecía a atención. Se acudimos aos podcasts de RNE clásica podemos recuperar os seus programas, pero non será igual. Hai hábitos aos que se afai o corpo que se antollan irrecuperables. Pechar a luz, escoller o volume exacto para gozar da música sen excitarte nin desvelarte, programar para que se apague cando xa supós que estarás ben durmido, acocharse e agardar a sesión que hoxe seleccionou Cifu, xa non volverá. Son hábitos perdidos que nos van esnaquizando o corazón.
O mérito de xente coma Cifu está na paixón que contaxian. Cando chegou de París a Madrid, aquí non se coñecía practicamente nada sobre jazz. El viña do centro do mundo a unha sucursal do terceiro mundo e contribuíu coa súa paixón a introducir en salas e nos medios esta música. Díxose nestes días de loito que poñía excesivos reparos aos músicos de despois dos 70, coma se nos anteriores estivese todo tocado, e tamén que non era home de escribir, por iso nin un LIBRO de divulgación nos deixou. Sobre a súa tendencia a pararse nos anos esenciais, nada que criticar. Aí está o fundamento. Os mellores anos dan para escoitar sen fin. En canto ao seu estilo de divulgación, el admitía que era home de radio. Con ter o seu período de éxito na Tv, seguía preferindo a radio. Cada quen divulga como mellor sabe. El fíxoo pola palabra, non atopaba tempo para escribir. A súa palabra causou efecto: a partires de agora seremos moitos os que botemos de menos : "Este es un progama de jazz. Para ti que te gusta el jazz".

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

SEN CARIDADE, COLAPSO

                                        


            O síntoma máis evidente de que unha sociedade vai pola senda da caridade e non da xustiza é a importancia que adquiren as institucións de beneficencia. Necesarias. Loables. Heroicas en moitas ocasións. Pero reflexo cegador de que a desigualdade medra creando grupos de marxinados incapaces de se subir ao ascensor social. Nos períodos nos que os ascensores permiten a incorporación de persoas a unha ampla franxa de clases medias, descenden as casas de beneficencia; en canto se tronzan as cordas que tiran dese ascensor e os grupos de desconectados son maiores, se a beneficencia falla, acabamos nunha sociedade semellante á que Dickens nos describía nos peores momentos do capitalismo máis inhumano. Nos últimos anos, por desgraza, as medidas de redistribución, igualdade de oportunidades e cohesión nunha clase media máis culta e con mellor calidade de vida, vanse esfiañando ata quedar pendentes de Cáritas, a Cruz Vermella ou as actividades das diferentes parroquias que, de maneira eficaz e sen alardes, colaboran para que a miseria non se apodere de determinados barrios.
            A cidade que debería organizarse de maneira produtiva, libre, competitiva e solidaria, estase a converter nun lugar inhóspito no que compaixón, esmola e acollida altruísta suplen as carencias dunha eficaz planificación social. Son demasiadas as familias sen traballo, sen ningún seguro, carentes do indispensable. Son demasiados os individuos que, como ben explicaba José Martí Gómez, perden fío a fío o cabo que os amarra a porto. Esas persoas que perden o fío do traballo e deixan de contactar cos amigos, perdendo outro; porque non teñen traballo nin amigos, algúns acaban bebendo, e outro fío máis vai esgazando o cabo; e como nin traballo, nin amigos, e si bebida, a muller, os pais, os fillos, rompen tamén o último fío que mantiña o adival firme, de maneira que o barco acaba na deriva. Familias e individuos avergonzados, necesitados ata o extremo de ter que solicitar o indispensable para vivir, de aprender  o que nunca sospeitaron: como moverse nas institucións de caridade, nos comedores sociais, nas casas de acollida para pasar unha noite de frío.
            Que este colectivo aumente é un mostra evidente de fracaso social. De ningunha melloría poderemos presumir mentres esta consecuencia da crise non quede reducida a un resto aceptable e que sempre existirá na sociedade, xa por enfermidade psíquica, drogadiccións ou outras circunstancias ineludibles, pero xamais ata os extremos aos que chegamos actualmente. O dato primeiro de toda macro ou micro economía debería partir do incremento ou decrecemento da desigualdade. Ese é o verdadeiro dato a observar. Aí está a medida de tódalas medidas. E tamén aí radica a diferencia de tódalas apreciacións. Non teño por que dubidar dos que pesan que atendendo ao crecemento estamos preparando o camiño para unha diminución da desigualdade. Gustaríame, sen embargo, que a prioridade na atención recaese nas medidas para lle restar campo de actuación ás institucións de beneficencia. Unha sociedade máis eficiente, máis rica, máis culta só poderá selo na medida en que combata a desigualdade. As consecuencias da desigualdade son, antes que nada, incapacidade para medrar mellor, para investir e asentar un modelo social rico e xusto. A riqueza susténtase na igualdade. A xustiza na creación de condicións para que os mellores non teñan ningún atranco por razón de procedencia social. Mentres a caridade supere por demanda a acción da xustiza, estaremos nunha sociedade con síntomas claros de cancro, esa na que as células peores viaxan e se reproducen de xeito pouco solidario, pouco atentas ao ben común, de maneira imparable ata chegar á metástase convulsa e aniquiladora.
            Hai expertos que se atreven a prognosticar que se hoxe Cáritas, a Cruz Vermella e as institucións de beneficencia das parroquias deixasen de funcionar, moitas da nosas cidades colapsarían. Un colapso pleno que conduciría a vida da cidade á desfeita. Benditas sexan todas cantas institucións continúan prestando axuda e remedio neste momento aínda non superado. Pero parece aconsellable planificar que modelo de sociedade pretendemos e a custe de que. Repugna que a costa de estes sufridores algúns fagan populismo baldeiro. Que acudindo con frecuencia a nenos que non teñen para comer ou xente que pasa frío se intente pasar de contrabando unha mercancía que podería substituír a caridade pola miseria colectiva. Mais isto non impide ver con claridade que se a cidade colapsaría se a caridade deixase de actuar, é porque a xustiza anda moi mal atendida.

            Con motivo da comparación que nestes días se fixo entre Cáritas e o PP, un caricaturista concretou que a relación estaba ben fundada: Cáritas atendía e o PP proporcionáballe necesitados. Sen chegar a tal grao de crueldade e reducionismo, non deberían os gobernantes actuais esquecer o grado de responsabilidade que teñen para que a nosas cidades podan colapsar se a caridade non actúa.

miércoles, 18 de marzo de 2015

FOISE CIFU



ONTE MORREU CIFU.

E QUEDAMOS SEN EL. 

NÓS.

A QUEN NOS GUSTA O JAZZ





domingo, 15 de marzo de 2015

DE ROLDÁN A BÁRCENAS

ANDA ESTES días Sánchez Dragó promocionando coas súas habilidades innatas e aprendidas o seu novo libro. Non o lin. Non lles vou contar nada sobre el. Só sei, polo pregoado polo autor, que é un intento de novela non ficción tendo por personaxe principal a Roldán, aquel famoso director da Garda Civil na época final dos anos de goberno de Felipe González, modelo de corrupción como hoxe o podería ser Bárcenas. Calquera comparación é inútil, está perdida de antemán, pero coas diferencias e distancias pertinentes, o recordo daqueles cheirumes de cloaca tráeme as do momento presente. 

A primeira consideración é a innegable necesidade de adoptar unha posición relativista. Nin aqueles foron os peores anos da democracia nin se cadra tampouco o serán estes. Nin daquela o asco foi insuperable nin probablemente o sexa tampouco o de hoxe. O home sempre foi ambicioso e chamado ao mal. No interior do Estado aniñan víboras e augas fétidas capaces das maiores atrocidades e os peores olores. Non podemos chamarnos a engano nin facernos os santiños. A calquera cultura á que retrocedamos atoparemos vilezas, crueldades, corruptos e trampóns. En ningunha manifestación de goberno existen tantos medios de clarificación, persecución e esixencia de responsabilidades coma nos sistemas democráticos. Por mal que cheire a conduta dos que exercen o poder económico e político, non deberiamos esquecer nin alarmarnos coma inxenuos escandalizados, sábese que a podremia é consubstancial coa condición humana e co exercicio do poder. Miremos cara atrás na historia e veremos o grande avance que no control, transparencia e medidas de corrección fomos capaces de aplicar. Ningún tempo pasado foi mellor.
Que hai corrupción pestilente e a seguirá habendo é sabido. O que nos importa é que non se destrúan os mecanismos para investigala e expoñela á vista do cidadán
A perspectiva debería situarnos diante da lección inicial: elevar a momento absoluto en maldade o que estamos vivindo soe ser unha hipérbole nada produtiva. Dá noxo, si. Dá noxo amencer cada día con novos casos de cidadáns aplicados ao latrocinio cando dicían estar ao servizo dos cidadáns; dá noxo descubrir encubridores de tropelías, manobras de chantaxe, altos cargos mafiosos, contubernios impensables; dá noxo espertar escoitando o nome do estafador que non sospeitabas, do traficante que parecía bo xestor, do funcionario vendido. Pasear polos corredores dos ministerios e das dependencias da xustiza e recibir esas bafaradas de aire podre non é fácil de soportar por máis que se tape o nariz. Pero aínda así, caeríamos no confort do escándalo farisaico se non entendemos que xestionar a convivencia trae aparellados estes perigos. 

É este momento o máis corrupto da democracia? Son estas historias constantes e interminables sobre subornos, mordidas, dobres contabilidades, chantaxes e mentiras peores que as da época de González? Non nos acordamos nos tempos nos que aparecían mozos queimados en cal viva? Nin dos de aqueles policías Amedo e Domínguez, polos que soubemos das peores mañas do Estado? E que pasaba antes, cando era Rosón ministro do interior? E non continuamos retrocedendo para non acabar na época da ditadura da policía político social,  da que ao parecer aínda continúan comisarios activos naquelas fornadas formados. Fondos reservados, financiamento de partidos, terror de Estado, cloacas do poder... Porca vida. 

Contamos, sen embargo, cun motivo de esperanza: o contra poder dos partidos que aspiran a gobernar e o da información. Certo que tamén hai mecanismos para atenazar a información, para atala ou dirixila. Pero mentres se manteñan os intereses de distintos medios, a liberdade de crear plataformas informativas cada vez máis libres, contaremos ca dose suficiente de esperanza para crer na bondade desta imperfecta democracia. Cómpre que os medios sigan defendéndose das filtracións en favor da información máis obxectiva e rigorosa. Máis ca nunca, esta rede de posibilidades informativas que non parece ter límite merece un contraste xerárquico de información fidedigna. Diversificar e posibilitar medios con distintos intereses, coñecidos, postos de manifesto, danos a oportunidade de contrastar a procedencia e intencións dos feitos recibidos. Mentres a podremia se vexa perseguida e acurralada pola información, mantemos a esperanza. Que hai corrupción pestilente e a seguirá habendo é sabido. O que nos importa é que non se destrúan os mecanismos para investigala e expoñela á vista do cidadán. Non para escandalizarnos nin pensar que nos tocou o peor período da historia da corrupción. Non para paralizarnos na confortable crítica inane. Simplemente para lembrarnos que é imprescindible andar cos ollos abertos, sempre aleutos, articulando fórmulas de control e transparencia que fagan máis complicado embazarse na lama e, de enlamarse, que non resulte gratis. Detrás de Roldán sempre virá un Bárcenas, e de Bárcenas un Granados, e de Granados... Quen deben estar sempre ao axexo son os mecanismos de control parlamentario e o xornalismo rigoroso e firme para detectar e denunciar aos corruptos.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

PERO TI QUE LES NO XORNAL?

POIDA que ao perder oído sexa máis fácil a concentración na lectura. Á miña nai polo menos pásalle. Oír oe moi pouco, pero camiño dos oitenta e nove é capaz de ler sen gafas a letra miúda do xornal e concentrarse nel abstraéndose por completo do que lle rodea. Ademais, ten moi bo dente para a lectura: todo lle vai, tanto ten que sexa política, economía, crimes, necrolóxicas mortuorias ou sociedade. Minto. As de deportes, que non entran na súa devoción, son páxinas que pasa todas xuntas dun golpe cun desprezo absoluto, pero nas demais detense coma se lle fose a vida nelas ata o punto de traer consecuencias na estrutura familiar. Un destes días, concentrada como estaba ela no seu eu eu no meu, díxome moi natural: a que está moi guapa é Rosario. Fixen acordo para buscar entre tías, primas, mulleres de primos e familiares máis arredados a ver se caía a que Rosario se refería, pero non, non me viña á memoria ningunha. De que Rosario me falas, pregunteille. De que Rosario vai ser, estás bobo. Calei admitindo a miña ignorancia. A que disque matou a nena esa de Santiago, home. E a partires de que eu me contextualicei, ela xa me deu todo tipo de detalles tanto de cadea como xudiciais, pero concentrado todo nun resumo: préstalle a cadea e ten moi bo aspecto, onde vai dar a cara de antes para a de agora.
Como isto é frecuente, eu debera estar atento e familiarizarme cos que xa son da casa, pero non me dou afeito e peco de non estar ao día. Ao pouco de non recoñecer que Rosario era coma da familia, tamén ela lendo e eu facendo non sei que, lánzame con certa rabia a seguinte mensaxe: este Rodrigo tamén é ben pouco home. Outra vez o meu radar familiar buscando ao tío ou tío avó Rodrigo sen aparecer por ningures. De que Rodrigo falas, mamá? Pero ti es bobo ou que; non sei que les no xornal. Que Rodrigo vai ser, Rato, ese que foi ministro. Mira que pedirlle trescentos euros a unha costureira (isto tocoulle no corporativismo, de moza ela tamén o foi), hai que ter ben pouca vergonza, un home que foi presidente do Banco Mundial, onde, coma quen di, se fan os cartos... Procurei no defender a ninguén nin botar leña. Tanto tivo. Seguiu quente: hai que ser ben pouco home, por unha merda dunhas almofadas. Se llas estragou, atrevinme a dicir con timidez. Se llas estragou, se llas estragou...Que estragou nin que nada. Non sabes como foi o conto? Pero ti que les no xornal?

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

sábado, 7 de marzo de 2015

ENSINAR NA ESCOLA, ADOUTRINAR NA MESQUITA

IGNORAR a importancia do feito relixioso para entender ao home e á sociedade sería un atraso. Dende as primeiras muxicas de evolución e linguaxe, tódalas culturas manifestan relación co divino e co misterio, e tratan de se explicar mediante relatos nos que o relixioso adquire unha importancia indiscutible. Tanto para nos entender coma para nos organizar, a relixión foi determinante na maneira de comprender o mundo e de configurarnos socialmente. Iso está certificado polas manifestacións artísticas primeiras, polas grandes culturas en Oriente e Occidente e nas tribos máis agochadas. O feito relixioso xogou -xoga- un papel tan determinante no que é a relación do home coa transcendencia, que pretender non reparar na necesidade de estudala sería un signo de cerrazón. Intentar suprimir do ensino regrado unha formación rigorosa e contrastada sobre tal feito incuestionable non entra en cabeza aberta á curiosidade intelectual. A discusión preséntase no como articular ese ensino de maneira obxectiva, aceptada por todos e sen privilexios nin adoutrinamentos.
En España parece que nos encerellamos no mito do eterno retorno ao nos enfrontar cada certo tempo a novos currículos e maneiras de introducir a relixión na escola. A razón é evidente: a Igrexa católica ten poder para esixir un modelo ao seu gusto. Por suposto que hai un peso específico do cristianismo na configuración de Europa. Mais un Estado laico debe respectar tódolos credos e o feito relixioso, sendo conscientes da relevancia que merecen contexto histórico e xeográfico, debe ser explicado na súa totalidade. E non só iso: debe ser explicado dende unha perspectiva obxectiva, neutra. A escola non é un lugar para catequese nin para adoutrinar, nin para que as distintas igrexas envíen os seus misioneiros a realizar apostolado. Nos Estados democráticos existe liberdade relixiosa e cada igrexa pode exercelo ao seu modo. No medio escolar só debe introducirse un currículo obxectivo, ben trazado por expertos, negociado e impartido nas materias (podería ser transversal) e co profesorado que a administración acorde. O que non nos permitirá saír deste círculo vicioso é ceder ao desexo de que as igrexas (pensemos no islam para ver mellor) decidan currículo, elixan profesores e adoutrinen a costa do erario público. Para iso teñen as mesquitas. Nas escolas, para todos, establézase dunha vez un currículo sobre historia das relixións impartido, coma matemáticas ou física, polos expertos e mecanismos de acceso que a administración determine.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

O HOME QUE ESCRIBÍA Á LUZ DA LÚA

ESTA SEMANA morreron Silver Kane, Enrique Moriel e Francisco González Ledesma. Tres escritores nun só, tres maneiras de se adaptar ao mundo que toca cunha única intención: escribir. O mozo de despois da guerra, con fame, descobre a facilidade para producir con Bruguera dúas novelas por semana nas que o Oeste é o motivo para que o pistoleiro, o bo, a encargada do Saloon e a defensa da terra a tiro limpo enganchen a lectores ávidos de acción e distracción naquela longa noite de pedra. Enrique Moriel é o pseudónimo de quen publica a pesar de que a censura o tratase de roxo e pornógrafo. Francisco González Ledesma é o home sabio e bo, como dixo del Lorenzo Silva, que logra o éxito co protagonista Méndez, que triunfa máis en Francia que en España e que acaba sendo recoñecido con un gran escritor. 

Nacido nun barrio obreiro, fillo de traballador perdedor da guerra, chorando á beira de seu pai cando as tropas de Franco entraron en Barcelona, González Ledesma busca a vida con fe e traballo denodado. Moi novo consegue un premio internacional que podería facelo todo un home, como el mesmo admite, pero a censura, ridícula, atopa un feixe de datos sobre a súas ascendencia roxa, que non nega, e tacha de pornografía pura que unha señora que soña que algún día regresará o home que ama, dará cinco pasos atrás, e sentará con el nun sofá, se lle realice un día o soño na persoa dun amigo do amado: chama á porta, dá cinco pasos atrás, sentan no sofá e el tócalle coa súa man un xeonllo. Pornografía pura!, di o censor e o libro non se publica. Como había fame, el mesmo admite nunha das últimas entrevistas que algunhas veces a fame aguilloa para escribir, busca a vida nas novelas populares que por aquela se podían ler: amores cortados polo mesmo patrón e do oeste. E aí aparece Silver Kane. Unha máquina de escribir tecla ata o amencer inventando historias cun esquema idéntico, pero con algo que as dotaba de trama, ritmo e descrición dos personaxes que as facían ter máis éxito que as demais, vendendo miles e miles de exemplares. Silver Kane vende cada semana dúas historias completas, co seu comezo e fin, coa súa tensión, co fío condutor do que non se arreda ata enganchar ao lector. Así se resisten os anos máis duros de despois da guerra, así adquire mañas para non lle temer a ningún reto.
Sobre a reaparición de Silver Kane, respostaba: cando era mozo escribía unha furia que agora non posúo: antes era un mozo con fame, agora son un vello sen fame
Curtido en tiroteos múltiples, como xornalista, como avogado, como escritor na horas da noite á luz da lúa, España vai cambiando e o escritor González Ledesma abandona o Oeste para situar a acción en Barcelona. Desde a comisaría e con Méndez como protagonista coñecedor de tódolos barrios, de tódalas maneiras da cidade, é capaz de retratar unha cidade viva, real, gurgullante. Unha cidade e un tempo perfectamente reflectidos pola súa facilidade na narración agora traspasada á novela negra, á da cidade enlodada, á das relacións máis difíciles. Logo vén o Planeta, o éxito en Francia, premios de prestixio, mestre de novos escritores de novela negra, asistente e conferenciante nas semanas negras de Xixón, Xetafe... 

Non hai moito preguntáballe unha xornalista se continuaría coa experiencia de revivir a Silver Kane. Con claridade reponde: depende do éxito que teña a reaparición de Silver Kane, a aceptación que o público lle dea, e de que teña anos para intentalo; son vello e se cadra xa non queda tempo, en canto vexa que non escribo ben, prefiro deixalo. Ademais, engadía, cando era mozo escribía cunha furia que agora non posúo: antes era un mozo con fame, agora son un vello sen fame. Ledesma era da xeración dos que non sabemos como puideron aguantar. Dos que incluso apreciaban os beneficios da fame. Unha xeración de ideais que agora non atopaba no país. España, dicía, é un país do mínimo esforzo, sen ideais, sen identidade. Certo que o exceso de ideais pode rematar en guerra, e nunca, nunca máis unha guerra coma a que el padeceu, pero resignarse sen ideais tampouco parece beneficiar en nada. El era dos ilusos convencido de que entre os pobos o que se desexa é irmandade, fraternidade, solidariedade. Para que un país progrese cómpren ideais e algo de fame. Ganas de esforzarse ata deixar os ollos tecleando noite tras noite aprendendo a ser escritor inventándose un mundo no oeste que logo, cando o puido visitar, comprobou que era tal cal el imaxinaba. Os que comezamos a ler novelas baratas de Bruguera, aquelas noveltas de tiros, vinganzas, lealdades, amores platónicos, prostitutas intuídas e tensión a chorros, agradecemos profundamente o esforzo intrépido dun escritor que se fixo grande a base de escribir coma un negro á luz da lúa enfiando o momento culminante do duelo cando o malo e o bo, solos, sol, nin unha folla se move, os ollos atentos á man que busca a pistola, un cabalo que relincha, o son dunha mosca que rompe o silencio e un disparo, un só,  do máis rápido, do máis valente, do bo, se espeta na fronte do malo.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

jueves, 5 de marzo de 2015

ÁNGEL GONZÁLEZ




TU PENSAMIENTO ME HACE

INTELIGENTE, Y EN TU SENCILLA

TERNURA, YO SOY TAMBIÉN

SENCILLO

Y BONDADOSO.