CERVEXA E SALCHICHAS

Se de algo me teño que doer ante tanta preocupación secesionista, é de que me resta atención . E xa saben: o verdadeiro erro está na falta de atención (True detective, dixit). De tanto matinar sobre como reaccionará o goberno amante da lei diante do outro que a burla e se acolle á vontade do “pobo”, pasei por alto as distintas exaltacións festivas e gastronómicas que derredor se celebran. Pensarán que diante de tantos problemas que nos aflixen é unha frivolidade enredarse con iso, pero para nada, quen non atende o cotiá que está á beira, mal entenderá o excepcional que se produce máis lonxe. 
O meu despiste chegou a tanto durante o verán que nin reparei en festas de interese cultural da importancia da tomatina. Ardo en tanto desexo de participar (e pagar por elo) nesa festa de tanto arraigo popular, de tradición consolidada e coa forza suficiente para reflectir os auténticos valores dunha comunidade, que non sei como se me foi o santo ao ceo, non me acheguei á localidade onde se celebra e lles contei con detalle a experiencia espiritual e transformadora que alí se palpa. (Sen que nos lea: a dirección deste xornal tamén está na inopia, non me explico como non me mandou de enviado especial e con dietas de executivo Caja Madrid a cubrir o evento; non dan aprendido, alá eles). Aínda despistado, nalgún lado lin que a festa é todo un alarde de enxeño comercial e publicitario, unha verdadeira alternativa económica para o pobo diante de tanto tomate podre e que non se dá vendido. En asuntos de tal calibre non me quero meter. Só resaltar, con sensibilidade artística, a beleza do manifestación festiva, a catarse emocional que debe supoñer para os participantes e a escenografía elegante da celebración. Unha auténtica xoia de gusto e delicadeza, capaz de chamar a visitantes que veñen desde países tan afastados como Xapón e Australia e, como tal, merecedora de abrir ou pechar un telexornal na televisión pagada por todos e que parece que non hai quen a dea gobernado. O importante axiña se fai un oco nos escaparates informativos. Xa digo, pasárseme festa así e non cubrila como se merece, é unha falta de atención que agora pago e peno por non estar ao que debo. 
Tamén se me pasou, aínda que nisto creo que o subconsciente xogou na miña defensa, a festa máis popularizada e estendida por cada cidade e vila deste antigo reino de Galicia. Esa franquicia de festa medieval, da que é sen dúbida a de Pontevedra a máis nobre, soada e rendible de cantas se coñecen, pola que canta vila hai se converte por un día ou dous en lugar habitado por señores feudais, servos da gleba, comendadores, clérigos e mozas de taberna. Todo perfectamente adobiado para a ocasión, palla, fume, ulido a porquiño abrasado, chourizos, viño ruín, filloas, mel, xogos de cabaleiros e damas, falcóns e músicas de época transforman a base urbana en castelos, ameas e outras edificacións de cartón pedra que nos levan sen pechar os ollos a aquel tempo tan feliz e digno de recordo. Un auténtico achado ese de ir detrás dun pasado no que os estamentos eran tan ríxidos e impermeables que a vida era un pracer. Unha pirámide sen disimulo na que na base estaba a masa dedicada a servir que é para o que serven as masas. Todo un modelo no que se fixar e por iso os nenos se disfrazan tamén, ata os meniños de berce, todos moi guapos e repoludos, servindo de actores vivos e reais para que a cidade chame a invitados, os hostaleiros fagan o agosto aínda que sexa en xullo ou setembro e os cidadáns gocen dunha completa sendo actores dun tempo pasado moito peor. Maneiras de nos distraer. Nada que dicir. Menos, tal e como xa deixei medio dito, cando a representación dos pontevedreses é sen dúbida a máis lograda de todas cantas teño visto. Falar mal de tal manifestación festiva sería como colocarme no lugar de San Sebastián e agardar a que as frechas se me cravasen por todo o corpo ata me deixar completamente desangrado. Pero tampouco a esta festa estiven atento. 
E por se non fora dabondo, o colmo, levo máis dun ano que non aplico atención mínima a ningunha das múltiples e nunca ben gabas festas gastronómicas deste país. Miren que hai oferta: grelo, pataca, caldo, chourizo, queixo (do de Arzúa é do que máis sei, pero hai moitos máis), cachola do porco, rabo de porco, vincha do porco, orellas do porco (despecen o porco), do pemento (de Herbón, de Arnoia), garavanzo, cebola, chícharo, xudías, fabas, allo, verza, nabo, ameixa, berberecho, centola, cigala, gamba, navalla, nécora, ostra, percebe, raia, do viño (metan os pobos que se lles ocorran das catro provincias), zamburiña... Pois nada. Nin a unha acudín nin me decatei nin comentei nin sobre elas escribín. Sen perdón. Empézase por esquecer estes detalles e a ver onde un acaba. Menos mal que, chegados a outubro, tal vez pola repercusión das festas de Munich, chegou a min que tamén aquí disque temos unha festa da cervexa e da salchicha. Esa si que non a perdo. Informareinos.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA