domingo, 5 de octubre de 2014

SETE BOLOS E ALGÚNS PEIXES

CHAMOU Rajoy aos membros máis queridos do seu goberno e díxolles: dáme mágoa tanta xente no paro, tanta na pobreza case absoluta, tanta tan desanimada porque o traballo é cada vez máis precario. Algúns nin un bocado teñen para levar á boca, moitos quedan ao raso, sen casa onde durmir nin eles nin os seus fillos, outros andan pensando en emigrar para buscar vida fóra, demasiados dan por perdida a esperanza e xa non contan con volver nunca máis a traballar. Así pois, Montoro, dirixiuse ao ministro do ramo, quero que lles deas de comer, e procures traballo e animes a vida económica, porque as eleccións están a chegar e non quixera que me botasen demasiadas vergonzas na cara, e ti, coma todos, quererás seguir ao meu carón. Ou non? Pero, señor, respondeulle Montoro, como quere que active a economía se acabamos de aprobar unha reforma fiscal pola que imos percibir menos, hai pouco traballo logo menos que coticen, aos ricos nos os quixemos nin tocar para que non se enrabechasen, o IVE prometemos non aumentalo, o consumo interno vai tan lento que case nin se percibe e os bancos seguen prestándolle aos Estados pero non a particulares nin empresas? Rajoy, sereno, con aire beatífico, animouno: ti fai o que eu che diga, prepara uns presupostos optimistas, home de pouca fe.
E foi Montoro, chamou á súa colaboradora Fernández Currás chegada non de Galilea senón de Galicia, en entre os dous alá idearon unhas contas atrevidas e optimistas porque si. Que ninguén se asuste: o consumo medrará coma leite no lume e o IVE meterá cartos nas arcas do Estado coma nun goxo; as empresas rebordarán en beneficios e pagarán tanto en impostos que andaremos sobrados; os traballadores aportarán coma nunca se viu; a reforma fiscal non influirá para nada nunha menor recadación; nadaremos en cartos sen que o déficit se resinta e os recortes non se toquen. Presentoulle Montoro esta marabilla, mirouna Rajoy e sentiuse satisfeito. Mandou sentar aos seus ministros, fíxose silencio e sentenciou: ben feito, así se goberna, como Deus manda. Vedes como con sete bolos e uns poucos peixes se pode dar de comer a unha multitude?; vedes, homes de pouca fe? E así foi como se multiplicaron os cartos para uns presupostos de consolidación da melloría sen necesidade de subir impostos nin de reducir prestacións. Todos comemos a fartar e co que sobrou aínda se encheron sete cestas.
CHAMOU Rajoy aos membros máis queridos do seu goberno e díxolles: dáme mágoa tanta xente no paro, tanta na pobreza case absoluta, tanta tan desanimada porque o traballo é cada vez máis precario. Algúns nin un bocado teñen para levar á boca, moitos quedan ao raso, sen casa onde durmir nin eles nin os seus fillos, outros andan pensando en emigrar para buscar vida fóra, demasiados dan por perdida a esperanza e xa non contan con volver nunca máis a traballar. Así pois, Montoro, dirixiuse ao ministro do ramo, quero que lles deas de comer, e procures traballo e animes a vida económica, porque as eleccións están a chegar e non quixera que me botasen demasiadas vergonzas na cara, e ti, coma todos, quererás seguir ao meu carón. Ou non? Pero, señor, respondeulle Montoro, como quere que active a economía se acabamos de aprobar unha reforma fiscal pola que imos percibir menos, hai pouco traballo logo menos que coticen, aos ricos nos os quixemos nin tocar para que non se enrabechasen, o IVE prometemos non aumentalo, o consumo interno vai tan lento que case nin se percibe e os bancos seguen prestándolle aos Estados pero non a particulares nin empresas? Rajoy, sereno, con aire beatífico, animouno: ti fai o que eu che diga, prepara uns presupostos optimistas, home de pouca fe.
E foi Montoro, chamou á súa colaboradora Fernández Currás chegada non de Galilea senón de Galicia, en entre os dous alá idearon unhas contas atrevidas e optimistas porque si. Que ninguén se asuste: o consumo medrará coma leite no lume e o IVE meterá cartos nas arcas do Estado coma nun goxo; as empresas rebordarán en beneficios e pagarán tanto en impostos que andaremos sobrados; os traballadores aportarán coma nunca se viu; a reforma fiscal non influirá para nada nunha menor recadación; nadaremos en cartos sen que o déficit se resinta e os recortes non se toquen. Presentoulle Montoro esta marabilla, mirouna Rajoy e sentiuse satisfeito. Mandou sentar aos seus ministros, fíxose silencio e sentenciou: ben feito, así se goberna, como Deus manda. Vedes como con sete bolos e uns poucos peixes se pode dar de comer a unha multitude?; vedes, homes de pouca fe? E así foi como se multiplicaron os cartos para uns presupostos de consolidación da melloría sen necesidade de subir impostos nin de reducir prestacións. Todos comemos a fartar e co que sobrou aínda se encheron sete cestas.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.