sábado, 18 de octubre de 2014

PEZOÑA E LEI

Observo en titulares de bastantes medios e tamén en comentarios de colegas escribidores un claro ou inesperado triunfalismo ou relativo optimismo despois dos recentes movementos políticos en Cataluña. Non acabo de entender o motivo. Mallemos en Mas o que queiramos, deámolo por morto politicamente, riámonos das súas ocorrencias canto queiramos, ridiculicémolo se queren, pero o problema continúa vivo ou peor. Que o plan B de consulta soa a democracia de quinta? Si. Que se creou unha regaña entre os partidos soberanistas? Si. Que Mas pode pagar cara a súa temeridade? Si. E que? Desaparece ou embarúllase máis o problema? Esa é a cuestión. Éxito pola aplicación da lei? Éxito da paciencia raposa de Rajoy? O tempo dirá, pero tal e como avanza o nivel de enfrontamento decidido tanto por parte dos moderados (?) buscando o inimigo no Estado español como dos claramente independentistas que, moito máis honestos, mostran as súas cartas ben abertas: independencia xa, parece evidente que isto non promete nada bo.
Realícese ou prohíbase tamén este remedo de referendo inventado por Mas chamado consulta con voluntarios só causará unha consecuencia: maior frustración e resentimento da sociedade catalá. A liña de actuación, déanlle o grao de irresponsabilidade que lles praza, non se oculta. Os dirixentes catalanistas optaron por demostrarlle aos cidadáns que España non os quere, que lles rouba, non acepta o seu Estatuto elaborado polas forzas políticas elixidas democraticamente, que non lles deixa votar, que non respecta a democracia, que é un Estado corrupto e malévolo obsesionado con martirizar ao un pobo democrático que busca a súa liberdade a través da identidade. Esta é a historia narrativa que callou entre a poboación maioritariamente e e táctica non variará: canto máis ao límite, mellor; están convencidos de que ningunha lei resiste se todos tiran da corda na mesma dirección. E a cada paso son máis os que están convencidos – alí, en Cataluña- de que deben decidir, deben tirar todos na mesma dirección. E iso non se detén co recurso único e inapelable de que todos temos que cumprir a lei. Certo. Pero non basta. Ou alguén pensa que unhas eleccións, vaian xuntos ou separados os nacionalistas, aforrarán unha negociación inevitable?
Despois das escaramuzas de tafur non parece que quede outra saída que convocar eleccións. O resultado, non fai falla posuír excesivas dotes de adiviño, parece cantado: os partidos nacionalistas contarán cunha maioría abafadora, o PP e Ciutadans reduciranse a partidos intranscendentes, quedando socialistas e verdes de esquerdas para vestir santos. Que podemos esperar dun Parlamento composto por estes partidos? Unha estratexia dirixida a dar o último tirón de corda, a persistir na liña de clara confrontación con Estado ata que non lle quede outra que negociar unha saída, que nunca aceptarán lonxe da independencia legal ou de feito. Co que o problema, díganme que non é así, segue tan aberto como estaba antes das medidas legais adoptadas polo TC.
A isto haberá que engadir dous problemas que non se poden ignorar. O primeiro o desprezo que o autismo catalán supón para o resto das comunidades do Estado. Será entendible que o resto das comunidades se rebelen de continuar nesta dinámica, cando baixo eufemismos ou trampas saduceas os negociadores concedan beneficios ofensivos por efecto da presión – chámenlle chantaxe se prefiren- á autonomía catalá. O que desestabilizará aínda máis a situación xeral, non esquezamos que o país dos vascos e das vacas, agora caladiños coma petos, non desaproveitarán esta arroutada catalá para levar a auga que lles falta ao rego para enchelo por completo. Co que o panorama non se presenta nada optimista, por máis que algúns se agarren e ganen tempo con manobras legais que só pospoñen o inevitable, dándolle máis resentimento e rancor aos que se cren ofendidos con razón e sen ela.
E por se fose pouco, para cando nesta tesitura nos vexamos, calquera saberá a composición do parlamento nas Cortes de Madrid. Non parece probable que o PP renove a maioría absoluta, poucos crerán que o PSOE pode remontar da súas cinzas e, por moito que se disparen as expectativas de Podemos e outros grupos, certo parece que a variedade e fragmentación animarán ou dificultarán – verase- a próxima lexislatura.
Por iso non acabo de entender os motivos para un optimismo leve e menos para ningún triunfalismo. Encirrar os enfrontamentos en base a sentimentos e agravios é tarefa doada, non esixe ningunha capacidade especial como líder nin intelixencia suprema. O complicado é saír sen danos serios dun problema fabricado a golpe de pezoña e irracionalidade. E o malo é que contra a pezoña cómpren fármacos específicos e médicos altamente especializados, que non vexo por ningures, acompañando á lei.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.