sábado, 7 de junio de 2014

URXENCIAS


DIME unha enfermeira que hoxe non hai quen se fíe dos termómetros. Tanto ten que piten coma que non, ela non confía en que se marca 38,3, son exactamente 38,3. Estou por crela. Eu pasei media noite maldicindo un termómetro de alcohol que para baixalo da última referencia esixe unha potencia de golpeo no aire que me desconxunta o brazo. Ata hai nada, os termómetros traíanme sen coidado. Nin aos fillos llos poñía. Só cun bico na fronte sabía se necesitaban apiretal. E para min, nada. A urxencia do paracetamol ditábama o calafrío, síntoma claro de febre, que foi moi poucas veces. Mais hoxe, coa entrada na primeira vellez pola porta grande do cancro, saber se un ten 38,4 ou 37,7, non é ningunha banalidade. Por iso unha das pasadas noites maldicín a firma da fiable Alemaña que fabricou un termómetro de alcohol ao que non había maneira de situar na posición de inicio para controlar a temperatura. Ao final, o brazo doído coma se levantase pesas durante horas, conseguín que o termómetro me dixese o que sabía: que había febre.
De camiño a urxencias, para distraer o medo, mentres conducía pola cidade baleira e silenciosa, durmida con ganas sobre la morna, dei en aplicar a conveniencia dun bo termómetro social para adoptar as decisións clave. Dáme que moitas das últimas que se tomaron non parten dunha medición exacta. Si, talvez ao intuír que febre hai, abdicaron antes de que sexa tarde e nin apoios existan para tal manobra, pero ao non contar coa precisión esixida para o caso, non valoraron que os números nas Cortes non se corresponden co que sente a sociedade. Dicían os do 15 M: non nos representan. E non erraban. Un termómetro fiable informaríalles que un Pose na boqueadas e un PP corroido pola ferruxe da corrupción non son suficientes para asentar un intento de renovación ao marxe da sociedade, sobre todo dos máis novos. Pechar en falso síntomas sen ir á etioloxía profunda soe acabar en nada. Para patoloxías banais, como buscar despedidas emotivas diante de empresarios e nas Ventas, unha medición groseira serve. Para apuntalar unha Xefatura de Estado sobre bos cimentos, as décimas son importantes. No regreso á casa, despois dunha noite de probas para confirmar que a febre non agochaba máis nada que unha infección viral, a cidade non quería espertar, preguiceira, acollida na cincha do manso río, á espera dunha luz máis clara.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.