Se estivise na necesidade de
cambiar de coche, a quen nunca lle
preguntaría a marca pola que optar sería
a Fernando Alonso. Este campión parece negado á hora de elixir marcas. Ou el
é o negado (cousa que os expertos se
empeñan en dicir que non é certo, que realmente é un pilo excepcional) ou os
motores que elixie son todos unha porcaría. O estraño é que cando os collen
outros pilotos, eses mesmos motores corren que mete medo. En fin, que isto da
Fórmula 1 é para min un misterio de dimensións superiores aos grandes da
escolástica e non penso dedicarlle demasiada reflexión. Moito menos a como pode
ser un deporte que atraia teleespectadores, non se me ocorre aburrimento en
estado máis puro... Pero o que si me trae intrigado é o misterio da
publicidade.
Como
ben sabemos, ese negocio-deporte- espectáculo- relacións públicas-circo,
difícil darlle co nome exacto, aséntase – coma case todo, así vai o mundo- na
publicidade. As grandes firmas apostan e invisten o que non está escrito para
saír nas máquinas, gorros, asfalto, descansos televisivos, faldas das azafatas,
en todo canto poda recibir un nome, unha marca, algo que vender. Por suposto
que non é publicidade ao alcance de calquera firma. Para acceder a este circo
das carreiras haberá que facturar por riba dun bo feixe de millóns, ningunha
empresa menor pode permitirse a exhibición en tal escaparate, aínda que
ultimamente xa non resista o negocio o sponsor único. Suponse, claro, que os
pilotos son o reclamo fundamental. E, debería ser, tamén supoño, que os pilotos
máis solicitados para defender as marcas fosen aqueles que máis éxitos
conseguisen na súa tarefa: correr máis que os outros, chegar primeiros. Máis
observando a evolución do piloto asturiano éntrame dúbidas. Alonso, supoño,
conseguiu grandes contratos con grandes firmas grazas aos méritos en tempos
pasados, e por iso o contrataron con cantidades que ruborizan para que opine
cada semana e cada carreira: para que sexan visibles os seus patrocinadores (xa
digo, a cada paso máis diversificados), aínda que en realidade non diga
absolutamente nada. Agora ben, preséntaseme unha dúbida que non dou aclarado:
como é que nos últimos anos, non levo conta, pero máis de tres seguro, que este
asturiano non chega de primeiro nin freando todos os que van diante, que as súas
mellores posicións, cando hai sorte, andan por ser séptimo ou outavo, pero case
sempre do décimo posto por enriba, como é posible, pregúntome unha e outra vez,
non pare de opinar, saír nos medios, día si e día tamén, lamentándose das súas
desgracias, do mal que lle vai, da mala sorte, da mala planificación, do pésimo
motor, dos neumáticos mal escollidos. É rendible tamén a publicidade do
fracaso?
Levo
algún tempo seguindo os titulares, só por curiosidade, e non falla: Alonso
asume que o motor non dá máis de si, que non hai maneira de chegar aos postos
nos que se puntúa, que nin por equivocación probará o podium dos gañadores no
que queda de competición, que as melloras dos seus equipos de exeñeiros son
imperceptibles, que as rodas non están ben elixidas, que a táctica do equipo é
lastimosa, que todos os demais contan con mellores motores e equipos, que se
resigna pacientemente ao fracaso, que se isto segue por tal camiño pode deixar
de competir, e así unha restra de desgrazas que repite sen perder o sorriso.
Pois o certo é que nos preparativos de
cada carreira, o día dos adestramentos e o propio da competeción, o piloto sae
coa súa tranquilidade aprendinda, coa ladaíña de desgrazas, pero co rostro de
agraciado polo deuses, triunfador, seguro, pleno, admitindo que é un perdedor
nas carreiras pero un fenómeno indiscutible, supoño que sobre todo nos
negocios. Unha contradicción que non sei se queda salvada por ser campión unha
vez, o que imprime carácter e dá fortuna de por vida, ou simplemente porque hai áreas da
publicidade e da economía que funcionan con independencia dos resultados dos
anunciadores.
Seguro
que nas escolas de publicidade se estará estudando o caso. Porque, que se
saiba, ningún patrocinador abandonou ao piloto, nin rebaixou as súas astronómicas
millonadas, nin parece tampouco que lle fora peor nos seus balanzos de fin de
ano. Estúdese, pois, que se cadra é máis rendible contratar polo fracaso que
polo éxito. A clave estará en saber
elixir ben ao fracasador que mellor venda, e esa xa é clave que non
resultará fácil descifrar. Claro que, nun mundo no que o xefe deste circo
consegue zafarse da xustiza en funcións dos milllóns que aporta, calquera
publicidade pode ser rendible. Agora disque lle secuestraron a sogra en Brasil
– a Ecclestone refírome, xa se decataron, ese señor baixiño, disque podre de
millóns e ao que todos lle miramos pasmados a modelo nova, alta, escultural que
o acompaña- e terá que rescatala – á sogra, pola modelo pedirían o dobre- por
33 millóns. Nada. Seguro que a publicidade do fracaso ou a da desgraza lle será
beneficiosa. Aquí o importante é entrar no espazo idóneo de negocio, logo
calquera actuación pode ser susceptible de publicidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.