NIN UNHA LARANXA NO REINO DOS CEOS

O fácil é chegar ao punto sen retorno. O complicado é retroceder. Chégase ao punto sen retorno cando en base a ofensas graves un se encastela no odio  irracional, irreparable, imperdoable. O odio que se perpetúa nun círculo que vai de inferno a inferno, cada vez con labaradas máis vivas. Aparecen entón as feridas tan abrasadas que non se ve  outro camiño que o da instalación eterna no odio eterno, no da aniquilación do outro. É así cando pobos veciños acoden como mellor saída á violencia extrema, ao desexo de arrasar con todo o que estea no campo de miras do ser odiado. No conflito entre Palestina e Israel chegouse a un punto sen retorno co consentimento internacional máis filisteo que se poida imaxinar. Porque se Hamas son os ollos do odio irreprimible dos débiles, dos perdedores, dos que quedan sen cen ollos (máis de cen nenos) por cada un que lle baleiran ao inimigo, o goberno guerreiro e desapiadado de Israel é a mirada fría e calculadora do superior que non pensa concederlle nin auga ao débil  na hora da súa agonía. Cheira tanto a podre o odio desa terra que dá pánico ver como os organismos internacionais se entreteñen entre declaracións e xestións tan eternas coma o odio que os chegados ao punto se retorno se profesan. 

Que ambos se odien e caian na dialéctica perfecta do círculo do inferno non implica que ámbolos dous compartan idéntica responsabilidade. Quen goza dunha posición superior debe mostrar máis flexibilidade e desexo de rachar co círculo; ao masacrado descúlpaselle de mellor gana a única saída que parece ao seu alcance. Mais, repartidas as responsabilidades segundo feitos probados, a quen corresponde o maior peso na resolución destes conflitos é a quen se mantén algo arredado do lume do odio. Son organismos internacionais e os países menos implicados os que deberían impoñer cordura e moderación en quen abusa, esperanza nos que sofren a lei de cen bocas pechadas por cada dente que me arrinques. Son demasiados anos, demasiadas vidas, demasiados nenos sen culpa os que están regando co seu sangue as terras de Palestina. Repoñíase un destes días na TVE (algo hai que ver algún día) a magnífica película de Ridley Scott El reino de los cielos. Desde aquelas vergonzosas cruzadas segue estando Xerusalén no centro do odio. Que vale Xerusalén?, nada...e todo. Non se pelexa pola relixión, senón, coma sempre, polas terras, a dignidade, a riqueza, o dominio, a resistencia. Pero utilízase a tradición, a crenza, o medo no divino, as afrontas do pasado, as contas pendentes para axustar o odio irrefreable contra o outro. Lugares sagradas convertidos en lugares de asasinato. Lugares de oración transformados en morgues de pranto inconsolable. Lugares de peregrinación en terras das que fuxir porque a metralla inimiga sega a vida de inocentes inconscientes da grandeza do divino ou da miseria do pagán. Muros de lamentacións só para os prantos duns. Restos sagrados atopados a feixes para demostrar o indemostrable. Terras nas que a reflexión sobre a Tora, o Corán, o Antigo e o Novo Testamento de nada serviron para achegar o entendemento entre os homes. Lugares santos nos que parece imposible que algunha vez soase a palabra amor nos labios de Xesús de Nazaret. 

O fanatismo contra o fanatismo, incontrolado e permitido polos intereses internacionais menos confesables, impide que se albisque a máis mínima esperanza de freo ao odio. Certo que noutras latitudes con menos visibilidade acontecen desgrazas aínda maiores, que en África os salvaxes armados por si se sabe ben quen regan de sangue infantil os campos secos. Pero que ás grandes potencias lles vaia tanto nese espazo tan reducido sen lle importar que dous millóns de persoas morran illados, aparcados, desterrados, antes de que os maten polo odio no que se cocen, dá que pensar sobre a “orde nternacional” que estamos consentido e alimentando. A complexidade do problema non impide que se interveña para a paralización das masacres. Se algúns seguen impunes e seguros arrasando é porque saben que non traerá consecuencias onde lles doe. 

Miguel Anxo Murado escribía hai uns días un preciso artigo no que lembraba unha laranxa que comera en Gaza vendo a praia na que se lle antollaba que era onde estes días morreran tres nenos. Unha laranxa doce que xa non se dá. Unha laranxa imposible porque alguén se encargou de exterminar o cultivo do posible, da auga que rega e dá froitos doces. As froitas que agora se recollen son todas amargas. Cando o odio enxerta no fanatismo máis cruel, cando se chega ao punto sen retorno, non hai amor, nin lei, nin tradición, nin oración, nin sacrificio, nin súplica, nin lamento que permita non que o reino do ceos chegue, nin tan sequera saborear unha laranxa vendo medrar aos fillos. Só os que ven desde fóra aos que se odian poden intervir con determinación para separalos, calmalos e logo ensinarlles a falar. E parece que aquí ninguén ten intención de separar a ninguén, aínda que un mamalón malle con descaro sobre un inferior indefenso, por rabudo e odioso que o pequecho tamén se saiba manifestar.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA