sábado, 10 de enero de 2015

AS BICICLETAS SON PARA TODO O ANO


Despois dos Reis, se o tempo anda de boas, tal e como se portou durante o Nadal que agora remata, nada mellor que un día claro de sol aínda que nas prazas da cidade haxa que se abrigar porque vai frío. Se a cidade está pensada para as persoas, ningún día mellor para que os nenos aproveiten os espazos e enreden cos xoguetes novos. Seguro que, co aire dos tempos, moitos dos regalos que os Reis trouxeron estarán relacionados coa informática, co que o exterior pouco ou nada aporta para probalos, pero para os tradicionais, coma por exemplo unha bicicleta, nada coma estes primeiros días do ano dourados, cargados de esperanza. 
A primeira bicicleta que recordo non era para enredar. Meu pai usábaa para se mover polas aldeas e vilas da redonda, polas corredoiras difíciles, entre saltos e avarías frecuentes dos neumáticos. Eu ía de paquete moitas veces abrazado a el, sentindo no cu os desniveis abruptos e arrimando as pernas canto podía á roda, arredando das silvas nos camiños moi estreitos. O que máis me gustaba aínda que pareza mentira era cando pinchaba – algo que ocorría con moita máis frecuencia do que meu pai quería- e había que iniciar todo o proceso de arranxo: desmontables, inflado da goma, comprobación na auga por onde perdía, raspado e secado da zona furada, espera, pegamento, parche, limado e comprobación final outra vez na auga por se aínda perdía. Desa bicicleta acórdome ben, só fixo recorridos rurais, camiño e corredoiras, nin estradas había, era de muller, sen barra no centro, e a color tirando a verde, aínda que, polos anos, estaba tan gastada que non se sabía con exactitude se fora exactamente verde. 
Pasados poucos anos souben que as bicicletas tamén eran enredos de prestixio e que podían traelas os Reis Magos. Eu nunca lla pedín porque sempre tiven o sexto sentido para adiviñar o que os Reis querían que lles pedise. E non sei por que, pareceume que a bicicleta non ma ía traer e xa non perdín o tempo en pedila. Mentín, polo tanto, algunha vez que escribín que os Reis me trouxeran unha bicicleta e que a estreara na Praza do Campo en Betanzos ao día seguinte. É certo que unha mañá do 7 de xaneiro, tamén cun sol morno agarimoso, me estrelei contra unha señora na Praza do Campo cunha bicicleta que trouxeran o día anterior os Reis, pero non fora a min, senón a un veciño que ma prestou, caín, non ma volveu prestar e eu desde aquela non lle tomei especial lei a iso de montar en bicicleta. Boteille a culpa a que era excesivamente grande para min, pequerrecho e de pouco peso, pero o certo é que, se cadra cos nervios, acelereime demasiado, non me decatei que cara onde antes estaba a igrexa de San Roque e hoxe é un banco, facía algo de costa e a velocidade e o medo foron en aumento e o descontrol en clara diminución, de modo que non dei freado, fun contra a muller, berroume con razón, debín de magoala bastante nas pernas, e, a bicicleta no chan, o dono correndo asustado a ver se lla rompera, a min púxoseme cara de tristeza e dei grazas á Virxe porque non lla esmendrellar, tendo nese caso que pagala ou se cadra algo peor, polo que prometín non volver a tocar unha bicicleta ata que medrase en condicións. 
Como o que se di medrar medrar tampouco é que o fixese nas condicións desexadas, volvín a probar a bicicleta noutros momentos da vida, pero nunca de maneira fiel nin aproveitando as súas vantaxes. Dedicaríame a ela se cadra con máis ganas cando os fillos comezaron a andar nas súas. Pero tampouco foi ilusión que me levase de cabeza. Porque o que é levarme a cabeza pola bicicleta só cando vai nela unha moza pedaleando con graza e gozando da viaxe. Pero aí xa no se sabe quen pesa máis na atracción, se a moza ou bicicleta. Escena moi socorrida en películas, aínda que para película de bicicleta: Las bicicletas no son para el verano de Fernando Fernán Gómez. Bicicleta de verán e de guerra. Como de guerra é última bicicleta coa que me atopei e admirei profundamente: Historia da bicicleta dun home lagarto de Fina Casalderrey. Acordeime dela nestes días porque seguro que moitos nenos andan nalgunha tan grande e misteriosa coma a do celador de telefonía polas terras de Teruel nos tempos da guerra. Xa deducen do pouco que lles contei, que máis que andar na bicicleta a min o que me gusta e velas no cine ou ler sobre elas. Algo que non é incompatible con pedalear, que ademais disque é saúde. 
A todos cantos tiveron a sorte de que os Reis lles trouxeran unha bicicleta, ademais de aledarme de que poidan estreala con estes preciosos días de xaneiro, quero invitalos a que acompañen o pracer de montala e correr nela co de atopar algún conto co que, á noite, antes de durmir, poder relaxar o corpo despois de tan saudable exercicio. O libro de Fina seguro que lles acaerá a todos estes novos ciclistas, serviralles de complemento máxico que enfiará as fazañas físicas do día cos exercicios imaxinativos da noite. Porque a lectura, coma as bicicletas, non son para o verán nin para o inverno, senón para todo o ano.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.