POR TÓDOLOS DEUSES

OS deuses, canto máis primitivos, máis dominantes absolutos. Métense na vida dos homes, crean intrigas, son malignos, odian, mandan pragas, loitan, enrabéchanse, namóranse coma adolescentes e gustan da promiscuidade. Os deuses cargan coas nosas ignorancias, envexas, malicias e debilidades. Canto menos evolucio-
nados, máis necesitamos deuses antropomorfizados, eses que nos serven de escusa para xustificar agresividade, ansia de poder e ambición polo dominio do outro. Tódalas relixións (as orientais menos, as monoteístas moito máis) tenden a crear deuses todopoderosos, omnipotentes e vingativos, crueis e desapiadados para contentar aos pobos que os necesitan e narran. Son deuses furiosos, insuflados dunha ira tan eterna como furibunda ao servizo das carencias, medos, debilidades e miserias dos humanos que os alimentan e adoran. Viven e resisten estes deuses manexados por unha casta sacerdotal encargada de conectar o divino co humano con artes escuras e de comenencia. Casta que elabora discursos intelectuais simples ou complexos ao servizo do seu único obxectivo: ser os únicos intermediarios, os únicos capaces de interpretar correctamente os desexos e plans divinos. Así, creando un enramado de leis, doutrina e liturxias escuras, controlan de maneira absoluta e inadmisible nunha amalgama de poder relixioso e político.

En Occidente, grazas á ilustración, ao avance da ciencia e ao sufrimento de revolucións e reivindicacións pola separación entre o poder político e a manifestación privada da fe, as relixións aprenderon bastante, non sen patexar, a respectar a lei e incluso a reflexionar con métodos distintos na interpretación de libros e narracións que os sustentan. Á forza víronse obrigados no só a ir recuando ao curral propio senón a utilizar métodos de pensamento máis achegados e cribles para a ciencia e maneira de pensar universalmente aceptadas. Por iso conviven mellor, aceptan críticas, limitan o seu campo de acción e a cada paso intentan menos trasladar as súas crenzas ao conxunto da sociedade. O triste é que, cando en Occidente levamos tanto avanzado na nosa relación cos deuses e a casta que os secuestraba, e somos capaces de os poñer no seu sitio sen faltarlles ao respecto pero non permitíndolles que se metan onde non deben, veñan de lonxe con teocracias anacrónicas, crueis, escuras e salvaxes intentando retroceder o andado. Por tódolos deuses, non deberiamos consentilo.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO