MINISTERIO DA AFLICIÓN

            O Vaticano acaba de crear un novo dicasterio centrado nos desafortunados do planeta. Una iniciativa competente nas cuestións que se refiren – e dígoo coas súas palabras- “ ás migracións, aos necesitados, aos enfermos e aos excluídos, aos marxinados e vítimas de conflitos armados e de catrástofes naturais, oas encarcelados, aos desempleados e ás vítimas de calquera forma de escravitude e de tortura”. Unha intención intachable que demostra que áinda na Igrexa resiste vivo ese fío vermello que se ocupa nos que case ninguén quere fixarse: esa humanidade sufrinte que resiste entre inxustizas, agresións e indiferencia. Que no Vaticano se ocupen e nomeen a Peter Kodwo Appiah para tal encomenda paréceme unha mostra da transformación que o Papa Francisco pretende no sentido de recuperar o lado máis humanitario e achegado aos que sofren.

            Claro que só coa intención do Vaticano todos os necesitados deste ministerio non poderán ser atendidos. A este mundo global acaeríalle ben que todo goberno contase cun ministerio da aflición, pragmático, con recursos, transparente, forte. Agradécese o exemplo de Roma, pero seguro que resulta insuficiente. Son moitos o afixidos e poucos os entregados á súa causa. Porque a acción non só require de actuacións directas sobre o mal xa expresado, senón enriba das raíces do funcionamento global que causa tales desastres encadeados. Se retiramos as catástrofes naturais (a pesar de que tamén golpean de maneira máis violenta aos máis débiles), tódolos destinatarios do novo dicasterio son froito dunha política organizada en función do beneficio máximo, da dominación do forte sobre o débil, da imposición de medidas e leis por parte dos máis favorecidos. Tráfico de armas, guerras, torturas, emigrados e escravitudes varias, aínda coñecendo a condición humana, non se xustifican se non é por unha política mundial na que non é o fundamental nin o dereito nin o respecto. Cando lexisladores comenencias e a cobiza e ambición desmedidas se impoñen, o dereito fundamental queda quebrado. Non vivimos nunha sociedade de dereito nin de repecto porque se impoña a lexislación barata e parcial de intereses de minorías entusiasmadas con controlar a economía e o poder. Certo que calquera tempo pasado foi peor, que o comercio e a inciativa privada son imprescindibles para o progreso, que nada peor que experiencias totalitarias de igualitarismos falsos e manipuladores, pero cómpre, para non ser conformistas, resignados, establecer modelos de actuación distintos. Pode soar a a caridade mal

entendida  e ineficaz un dicasterio destas características, pero con estratexias e planificacións adecuadas poderían servir de indicadores por onde han de circular a xustiza e a compaixón. Pode resultar iluso ou unha proposta inxenua querer atender a tantos frontes dende un dicasterio competindo con outros máis corruptos dentro do Vaticano, pero a idea da súa creación merece recoñecemento. Ogallá comezasen a copialo moitos gobernos e fose frecuente escoitar as medidas acordados polo ministero da aflición.