DOS peores anos do existencialismo, de cando a náusea, a peste e a seria razón de filosofar sobre o suicidio, quedaron apenas tres ideas revoltas e depauperadas que non serven nin para medio ensaio. Da tradición xudeu-cristiá que conformou Occidente, de tantos anos de práctica litúrxica e penetración ideolóxica en todo ao que a cultura se refire (filosofía, arquitectura, artes), resisten con forza miradas e interpretacións que parecería ilóxico que aínda permanecesen nesta cultura de ocio, espectáculo, frivolidade, utilitarismo e relativismo. Pero resisten. Aí seguen a dor, o sufrimento, a culpa, o pecado, o perdón, a necesidade de salvación. Todos eles vigas mestras das que se colga a Semana Santa en tantos países cristiáns do mundo. Fe, tradición, turismo, costume, manifestación de orgullo dun pobo que se remexen como poden para adaptarse a todo tempo por máis lonxe que se ven aquelas esencias da soidade, do sangue, do martirio, da tortura.
En España, xa sexa pola todopoderosa tradición andaluza sevillana ou malagueña, xa pola serena, sobria, silenciosa e imperiosa das castelas, pasos de recoñecidos escultores agardan cada ano para recibir nas rúas o silencio ou respecto, cante, os aplausos ou as alegrías etílicas de cidadáns que enlean fe con medo, necesidade con acomodación social, sensibilidade artística con alento dunha identidade. E fe sen adxectivos, por suposto. Crentes que agardan a Semana Santa para reflexionar e manifestar a súa convicción de que aceptando os misterios do sufrimento e expiación de Xesús por nós, se alcanza mellor a salvación. Non é realidade fácil de asimilar, pero se un escoita a J.S.Bach, pode chegar a crer case todo.
No pensamento presente, fóra da interpretación relixiosa, o domina teórico e práctico van nunha idea oposta. A dor non ten sentido, aguantala é inútil, ningún tratamento médico lle dirá nada distinto: aguantar dor non arranxa nada, pode empeoralo todo. Adiantémonos á dor e deteñámola antes de que nos invada. E así se trata de facer, pero nin con drogas tan controladas e nas súas doses tan experimentadas, se consegue sempre o propósito ao pé da letra. E ver o sufrimento sobre enfermos, sobre todo nos máis inocentes, parece a maldade escrita sobre o universo. A quen favorece tal dor, a quen pode beneficiar tal inxustiza? Faise difícil chegar a unha explicación que non rinche na razón pola que podamos aceptar que hai sufrimentos vicarios, dores salvíficas, pasións redentoras.
Mais cando baixamos á realidade máis íntima, máis achegada a cada un de nós, atopamos con circunstancias e situacións persoais que non renxen tanto ao axustalos a razón. Cantos pais non darían a súa vida por non ver aos seu bebé padecendo quimioterapia? Cantos amores que chegan a vellos despois de vidas intensas non irían eles antes para que ou outro no padeza? Non doe ás veces aínda máis mirar para os que quedan que para a nosa propia viaxe última? Non pode un pai amantísimo querer sufrir por todos e así salvalos nunha gloria intensa? Se un escoita a J.S. Bach, pode chegar a crer case todo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.