Que ganas pode ter unha muller de ser nai vendo estes panoramas? Porque, utilicen a propaganda que utilicen, a realidade imponse e as mulleres ven o que ocorre. Saben que en canto quedan preñadas aos patróns éntralles un certo tremor polos ósos, comezan con ofertas de suprimir vacacións e incorporarse antes tempo, anular o contrato e pasarte ao paro por uns seis meses a ver se logo se pode facer outro, e todo tipo de trapalladas que na realidade se practican sen o menor rubor. A muller que ten a sorte de traballar experimenta o incomodo que supón para o mundo laboral a súa liberdade de optar pola maternidade. Non é, como ironizou o deputado Jorquera, que ás galegas lles guste ou non o sexo. Sexo e maternidade son cousas distintas. Alguén pode ser doente polo sexo e non ter a máis mínima intención de ser nai, está no seu dereito. O problema radica en que para optar por unha maternidade ou paternidade responsable han de darse unhas condicións de vida que cada vez son máis unha fantasía que unha realidade. A nai non ben acaba de parir, sen rematar de destetar ao neno, debe regresar ao seu posto de traballo duro, complexo e imposible de conciliar co desexo de cumprir como nai. Esa reforma laboral tan útil que promete para o 2017 estar no 20% de paro, permite sen embargo que a mobilidade e condicións laborais desanimen para ter fillos e converten a quen os teñen en auténticas valentes do momento social. Estráñame que a Conferencia Episcopal, tan atenta sempre á familia, apoie descaradamente a gobernos que tan pouco ou nada fan pola familia. Ela, a Igrexa, sempre tan vixilante de calquera problema de familia ou defendendo a vida dos fetos, non entendo como non se empeña en denunciar e esixir con idéntico ardor unha transformación nos hábitos laborais do país en favor da familia e da vida. Se puxesen idéntico esforzo por isto que por manter a relixión como materia avaliable no ensino, maldito como non andaría con tantas alegrías o goberno maltratando as recentes nais.
E miren que estou falando das privilexiadas, das que contan, por ruín que sexa, con algo similar a un traballo. Imaxinen entre esas familias nas que a maioría están en paro, esas nas que os xubilados manteñen a fillos a netos, esas nas que as parellas se ven obrigadas a regresar á habitación de solteiro dun dos membros, esas que desanimadas e comidas polo fastío xa nin contan como aspirantes a traballadoras. A poboación activa diminúe por cansazo. Quen leva máis de tres ou catro anos perdendo o tempo con visitan ao INEM, acaba por mandar todo a paseo e, ou se deixa vencer polo desánimo, ou opta por buscarse a vida sen lle dar explicacións a ninguén. Este goberno vive de maldicir a herdanza recibida e da propaganda de que imos polo bo e longo e lento e desesperante camiño, pero a base de propaganda son capaces de nos facer crer que se as mulleres non teñen máis fillos e porque son unhas desnaturalizadas que non gustan da maternidade. Son capaces, en fin, do que se propoñan, de momento de nos facer crer que imos ben cando incrementaron o paro e a desigualdade dunha maneira vergonzosa.
PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.