domingo, 7 de septiembre de 2014

PAN CON MAZÁS

POLO serán, levantada unha miga de aire, para facer fronte á fogaxe, sentamos meu pai e máis eu no xardín murcho por causa da carballeira tan encima, a que tanta sombra dá. Miña nai vén a onda nós para preguntarnos se queremos algo de merendar. El xira a cabeza lentamente pero sen que outro triste xesto lle cambie o rostro. Insístolle: unha mazá entre os dous? Eleva o ombreiros como dicindo: tanto me ten, agora todo tanto me ten, como ti vexas. Vou por tres mazás caídas hoxe da maceira. Parecen chegadas. Pero pregúntolle a el, que antes era sempre moito máis fino no diagnóstico. Move os labios e os ollos nun aceno que semella desconfianza, se cadra considera que están verdes. Porfío e mondo unha. Doulle un anaco para que probe. Está chegada? Asinte coa cabeza, pero sen ganas, canso, carente de todo interese. Mamá traelle unha codecha para que a vaia intercalando coa mazá, sabe que lle gustaba moito. Imos comendo a modo anacos de mazá e de pan. E compartimos xuntos a tarde. El mira cos seus ollos augados por entre as polas da carballeira, come co automatismo que aínda non perdeu, pero percibo un goce mínimo do sabor e do momento. Acabamos as mazás. E o pan. Ao se ir o sol, para el xa vai algo de frío e para min tamén. Entramos na casa.
Mentres andamos a modiño, termando del para que non caia, acórdame cando sendo neno –e non tanto– observaba a pericia coa que mondaba a mazá nunha soa operación, deixando a pel nunha espiral perfecta e tan fina que se vía o día a través dela enriba do prato. Logo, anunciando a excelencia da mazá chegadiña, dábame os mellores anacos dicíndo: come, meu neno, come, que isto sabe que rabea. Acabada a primeira, preguntaba se continuabamos con outra e así tres ou catro compartiamos ata que remataba a merenda ou a sobremesa. Teño escrito varias veces sobre eses momentos gravados na memoria longa, sempre co título de Mazás con pan. Hoxe cambiaron as tornas. O neno que se concentraba naquel rito de afecto e agardaba a mellor tallada é o adulto que atende como mellor sabe a un pai esgotado, vencido e rendido. E dálle pan con mazás para lle aledar no posible esa vida que se vai, que se vai apagando coma unha vela e só deixa unha mirada de desconcerto, de baleiro, de tristura infinitos: como é posible, parece preguntarse, como é posible que a vida teña que acabar así, non saboreando nin unhas mazás con pan.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.