GOZAR PEGANDO A UN PEDAGOGO

   Levamos tantos anos de inestabilidade educativa que calquera saída parece enxeñosa. Centrados como andamos nestes últimos tempos co problema da territorialidade, pensamos e confrontamos menos do debido o imprescindible acordo ao que se debería chegar no que toca a como programamos a educación para os próximos anos. Sobresaltados pola agresiva crise económica e distraídos polos insolidarios pero eficaces cantos do secesionismo, pospoñemos o que talvez debera ser unha das máis importantes propostas das próximas eleccións xerais: un plan de conciliación para que o  número necesario de partidos remachen unha lei educativa de mínimos, estable, contrastada e á que todos se comprometan a serlle fieis.

         Un dos fracasos máis evidentes neste período democrático iniciado na Constitución do 78 é a incapacidade para lograr unha lei educativa estable e respectada. Os bandazos tan ben debuxados nas sete leis de educación non universitaria promulgadas nos últimos 35 anos demostran ás claras que se tomou a educación coma un bo caladoiro de votos en base á pelexa ideolóxica favorecendo intereses gremiais. De aí os pinchacarneiros da defensa do igualitarismo demagóxico á batalla polas bondades do esforzo que agocha as diferenzas en favor das elites, da bendición da borralla burocrática envolvida nunha xerga tan inútil como pedante á condena de métodos innovadores baixo a fácil crítica de que en materia educativa todo está inventado. Como consecuencia destes bandazos e inestabilidades, os alumnos padecen coma coellos de experimentación, os pais aférranse á súa santa liberdade a educar para esixir (se fai falla con violencia) e os profesores nadan desorientados coma náufragos, intentando salvarse e salvar o que queda da galerna, entre decretos que se encabalgan, programacións de deseño e avaliacións desesperantes. E por isto, tamén, porque non hai un obxectivo definido e claro ao fondo, imos podando o currículo de linguas clásicas e literatura universal, historia e filosofía, para deixalo nun esqueleto de intencionalidade práctica (inglés, informática e tecnoloxía, que é o que dará de comer, din), esquecendo que ensinar é, ademais, formar a persoas con criterio, con capacidade crítica, cidadáns con tendencia ao respecto, á vida democrática, á creatividade e ao gusto, á harmonía e ao equilibrio.

         Para saír desta braña na que seguimos embazados cómpren, entre outras, dúas liñas de acción: unha, a intencionalidade política clara de partidos con peso e facilidade para a negociación e dúas, algo que nunca en serio se tivo en conta, confiar nos profesionais da educación. Todo partido con posibilidade de influír no próximo goberno (parece que ningún terá maioría absoluta, o que é un bo inicio) debería presentar xa as súas liñas básicas sobre as que pensa negociar. E todos, sen exclusión, deberían aclarar en que medida e como pensan asentar os cimentos asesorados por profesionais do ámbito educativo, con independencia da súa opción política. Non vale con xeneralidades manidas, brindes á calidade educativa,  apoio á formación profesional ou  sacralizar as bondades dunha educación que logo queda ao capricho das veleidades de quen manda. Para este propósito, por suposto, non poderían quedar excluídos aqueles partidos que até o de agora foron maioritarios. Pero deberían entrar os emerxentes. O partido revelación e ao que todos os prognósticos auguran un alto crecemento, Ciudadanos, afronta con valentía o reto e di abertamente que é esta unha das súas prioridades. O PP e o PSOE deberían recoller o guante e de maneira construtiva propoñer ao que estarían dispostos. Neste trespés debería cocerse na tixola da cesión e a paciencia unha lei que  garantise como mínimo 20 anos de paz, coas revisións pertinentes, pero sen os vaivéns destas arroutadas partidistas ás que se vén sometendo a educación. Incluso cada partido debería xa adiantar que persoa de talante negociador encomendaría para tal cometido ( o PSOE, por exemplo, conta con Gabilondo coma un interlocutor con traballo previo demostrado e probablemente por todos aceptado). Por suposto que cantos máis apoios conseguisen de tódolos grupos parlamentarios, mellor, pero co compromiso destes tres e todos eles aceptando a imprescindible colaboración dos profesionais (por poñer outro exemplo, José Antonio Marina ten o prestixio e independencia suficientes para encabezar a este grupo de ensinantes, ademais de levar anos clamando polo pacto), o proxecto podería chegar a bo fin.

         Poida que non sexa esta reflexión máis que clamar no deserto. Que á hora da verdade cada partido se refuxie nas grandilocuentes aspiracións en materia educativa, todos moi concienciados da súa importancia, pero cada un no seu propio campanario repetindo os erros do pasado. Non digo que non. Pero de ser así, non nos estrañe que, tal e como escribiu Luís Alberto de Cuenca, o cidadán siga gozando pegando a un pedagogo ou a un psicólogo ou, engado eu,  a un profesor.