SPRINGSTEEN CONTRA MOZART

            Antes foron Londres ou París as cidades nas que os heroes combateron diante de millóns de humanos para que cantasen as súas fazañas. Hoxe  Merbourne pode mostrar  o milagre só permitido aos elixidos polos deuses de renacer sobre a súa derrota para, outra vez, enfrontarse ao destino. Roger Federer e Rafael Nadal, os dous mellores tenistas da última xeración, efrontaranse na final do Aberto de Australia, o de Basilea por ver se sobe a 18 os seus títulos e o de Manacor a 15. Un partido magnifico no só pola maneira titánica na que os dous conseguiron eliminar aos seus rivais para chegar a este momento, senón, sobre todo, polas circunstancias previas da súa carreira deportiva.  Nada garante que o partido resulte histórico pola beleza e loita, poidera ser incluso que, canso Nadal por semifinal tan dramática, cun dia menos para o descanso, chegue sen forzas e perda nos tres primeiros sets. Algo pouco probable, por no dicir imposible, coñecendo os motores do ánimo de Rafael: agás esgotamento físico ao que non dea atopado remedio, a súa resposta será ao nivel que parece ter recuperado. Tampouco podemos descartar que Federer, asombrado da fortaleza e resistencia de Nadal, apampado, baixe na concentración e perda antes tempo. Mais eu aposto a que o partido durará dende as 9,30 ata que xa esteamos tan derreados nós coma os xogadores entre a fame e a angustia dos puntos definitivos.

            David Foster Walace, nun intelixente artigo titulado O tenis como experiencia relixiosa, analiza a maxia de Fereder, antes de agora nunca alcanzada , ao ser capaz de unir nunha soa raqueta a sutiliza, beleza de ballet, intelixencia e delicadez coa tormenta, o lategazo, a fortaleza e a contundencia. Ao tempo que planifica con pacencia un ángulo milimético é capaz de lanzar de súpeto un lóstrego no que a bola asubía coma se fervese ata estamparse contra o chan. Por iso sostén que no tenis de Federer, coma nunha experiencia relixiosa, conxugan sen rechíar a música de Mozart e a de Metallica. Dúas maneiras en aparencia contraditorias de exercer a beleza do deporte que se aprean nel nun concerto extraordinario, inaudito, impensable. Nel inspiro o título deste artigo, porque se Federer pode unificar os sons de Mozart e Metallica, é máis Mozart ca nada, e para Nadal ninguén mellor que Bruce Springsteen para definir o seu xogo. Sendo os dous dun físico con medidas similares, a esvelteza do suízo e a delicadeza nos movementos parece que o fan máis fino. Nadal, potencia, músculo, móvese e domina o espazo coa determinación dun guerreiro que cruzou os mares para vencer ao inimigo. Os dous gozan dunha constitución física excepcional, pero a de Federer, máis flexible, equilibrada, harmoniosa, aínda con esas explosións de violencia apaixoada e demoledoras, recórdanos a unha sinfonía de Mozart. Nadal non oculta o seu ritmo contaxioso, imparable, seco, valeroso da batería de The E. Street Band de Bruce. Pode nalgún momento soltar varios reveses paralelos coas dúas mans que nos recordan ao falecido Clarence Clemons co seu saxo, pero a partitura guíase pola batería imperturbable, por ese ritmo do que, unha vez nel, é difícil sacalo.

            Nadal, con 30 anos, cehgou á madurez. Federer entra cos seus 35 está no límite do aguante físico para o deporte máis esixente e solitario do mundo. Os dous pasaron por lesións e veñen dun período longo no que o seu nivel baixou sen desimulo, non tanto como para xó xogar partidos de caridade como Federer declarou, pero si lonxe do que esixe unha competeción tan escrava. Sen embargo, chegan os dous a Melbourne coma unha reencarnación do que nunca deixarán de ser: dous corpos execepcionais, fraguados no adestramento (Federer algo máis tardía, ata os 13 anos non se definiu claramente polo tenis) , no sofrimento, nos éxitos e nos fracaos. Dúas vontades esculpidas en horas de adquisición de hábito, de perfeccionamento de golpes, de calcular estratexias, saber aproveitar tódolos recursos, manexar o pensamento, mentres o físico non anula por extenuación tal capacidade, na liña de sobrepoñerese, continuar, non ceder, vencer. Tiña máis fe na posible recuperación de Federer que na de Nadal, os xoenllos e pulsos do español están castigados ao límite, pero para sorpresa de calquera, aí o temos coa rabia expresada no seu corpo enteiro. Federer, menos expresivo, máis concentrado, a pesar de seis meses de inactividade, sempre deu mostras dun físico moldeable, de primeiro bailador do ballet de San Petersburgo. Os dous, renacidos, antes de que o seu declive inevitable se faga real, son capaces de demostrar unha vez máis que os chamados polos deuses, cando queren satisfacelos e se esforzan, poden regalarlle aos mortais mañás de domingo cheas de delicia, de emoción e de beleza capaces de nos mostrar  a plenitude e grandeza do home.