O PINTOR IAN McEWAN

NON sei se concordo plenamente coa tese da última novela de Ian McEwan. O escritor inglés está promovendo con grande repercusión Solar, un libro que naceu cun pan debaixo do brazo, pois o tema tratado, pola desgraza de Xapón, non podía estar máis de actualidade. O protagonista, Michael Beard, un premio Nobel de Física coa curiosidade oxidada, conserva a intelixencia suficiente para dedicarse no seu declive vital a convencer os poderosos do mundo de que ou se preocupan polo medio natural e a renovación enerxética ou están condenados a deixar de facer negocios. Como supoñen, o dilema rilla, pois peta nos cartos, parte do corazón humano sempre moi sensible. E o que se defende ás claras -explícase detalladamente nunha conferencia o razoamento- é que non será o altruísmo nin a bondade as que nos salvarán do quecemento do planeta, nin tampouco a educación nin as campañas políticas, senón os homes de iniciativa, os de negocios, os que saiban ver con claridade, porque a súa perspicacia egoísta e cobizosa así llelo dita, onde está o negocio do futuro, que non é noutro lado que nas enerxías alternativas, especialmente na solar. Digo que non sei se concordo ao cen por cento, porque se ben é certo que non podemos negar o peso da ambición no progreso, tampouco é para esquecer que sen o control e a vixilancia dese motor, imos directos á catástrofe. Pero non deixa de ser tema de discusión intelixente e apropiado para os tempos que corren.
Pero a novela ten máis. Porque ese Michael Beard esgotado como investigador, conserva un perfil que non sei ben por que me leva ás veces ao Ignatius de J. Kennedy Tooule. Esperpéntico, simpático, hilarante ás veces, golfo e baldreu, apetece coñecelo. Comellón, bebedor, mullereiro, egoísta, pícaro, Beard serve para conducirnos polo mundo da farándula científica, das conferencias baleiras, dos engados orzamentarios e da vida de rendas na que se converte con frecuencia a do investigador ao que xa lle pasou o sol pola porta. Ese personaxe infiel, incapaz de compromiso, hedonista e laxo de moral, serve para concentrar a luz dun cadro sarcástico e divertido, no que McEwan, coa mestría xa en anteriores traballos demostrada, é capaz de pintar. Porque, por se non o sabían -eu non, descubriumo lo propio autor nunha entrevista-, coincidindo nunha ocasión con Tony Blair, o expremier espetoulle coa seguridade propia dos donos do mundo: "Admiro enormemente o seu traballo. Na casa temos colgados dous dos seus cadros!". Pois iso, que o último cadro de McEwan está cargado da luz da controversia sobre as enerxías do futuro e coas colores da risa e da ironía.