OS INVISIBLES

En canto alguén lanza unha amago suave sobre a conveniencia de subir os impostos aos ricos, a indefinición instalase sen remedio na maioría dos cidadáns. Ata o punto de que un chega a pensar que en realidade ricos, o que se di ricos, non existen. Ou pode quedar algún despistado, pero xamais con obriga de contribuír ao ben común máis do que xa o fai, baixo pena rigorosa de te incluír entre os demagogos ignorantes que tanto proliferan. Deixemos as cousas claras desde o principio: a min os ricos non me estorban nada, pero en absoluto, xamais pretendín abolir a riqueza, o que me gustaría é abolir a pobreza, sobre todo esa pornográfica que impide ás persoas comer ou vivir cun mínimo de dignidade. Claro que afirmar isto e non dicir nada todo é un, porque con grande probabilidade a meirande parte dos mortais, empezando polos máis ricos dos ricos, se é que os hai, estean de acordo co dito: que vivan os ricos e que desaparezan os pobres miserables. Como? Velaí o miolo do problema. Pero regresemos ao punto de partida, a pregunta parece pertinente: hai ou non hai ricos? Diga vostede que pretende unha suba de impostos ás rendas de máis de 150.000 euros ao ano e podo garantirlle que aparecerán sabios a moreas de ata debaixo das pedras explicándolle que iso é unha simpleza monumental. Ricos por gañar dignamente máis de 150.000 euros ao ano? Pero isto que é? Ben. Ceda. Suba o límite e non se ande con nimiedades: aos que pasen de 400.000 (por poñer un exemplo coñecido dunha presidenta autonómica con programa moi aforrador e sensato, di ela e os seus seguidores, que por certo son moitos, os votos cantan). Que dis? Que demagoxia é esa de querer arranxar o problema castigando a eses esforzados e laboriosos cidadáns? Por favor, diranlle, déixese de demagoxia populista, arrede da súa proposta restos de resentimento e complexos varios. O problema non está aí. Supoñamos que é resistente á frustración e que persiste na súa teima. Pois ben, razoará, vaiamos aos ricos en plan escandaloso, eses que non se sabe nin os beneficios que obteñen ao final do ano, porque algún deses existirá, e non? Que dis, sacrílego paifoco, como te atreves a estrangular a esencia da creación de postos de traballo, de crear empresas, de manter o nivel e fluxo de capital para que a maquinaria siga funcionando? Non tes oído falar da curva de Laffer, a que explica que en canto os impostos ascenden ata un certo nivel, a presión fiscal deprime a actividade económica e, ao xerar menos riqueza, o Estado acaba ingresando menos? Coñecido é o argumento de moitos que ameazan con deixar de traballar xa que os seu esforzo non redundaría no seu beneficio senón no do Estado. E aquí lévalas todas. Unha manta de labazadas que te deixan sen sorriso de por vida, coma se o síndrome de Moebius te atacase en plena reflexión. Desanimado, sen argumentos, xa tanto che ten que existan coma que non, o que parece claro é que nunca é momento, nin aconsellable, nin razoable, nin conveniente subir os impostos aos ricos. Primeiro porque é difícil establecer o límite a partir do cal que pode considerar que se debe aplicar unha progresiva carga impositiva. E a continuación – sendo este o verdadeiramente perigoso- porque case todos cantos saben do asunto deciden que sería máis prexudicial que beneficioso. Eu estaba convencido, como lle lera nunha entrevista aos historiadores John Elliot e Manuel Lucena, que existen ricos, tan escandalosamente ricos, que son uns verdadeiros irresponsables. E que sería bo que comezasen a sentir vergonza da súa irresponsabilidade, que non contasen, ademais de coa súa riqueza, coa coartada dun pensamento que os agarime e os xustifique. Pero en vista de como está a situación, opto por convencerme do evidente: que non hai ricos, e se os hai , en canto a impostos, nin tocalos. Deixemos que sigan producindo riqueza, emprego, benestar e harmonía social como á vista está. Ao final terá razón Gore Vidal: os verdadeiramente poderosos acaban por facerse invisibles. E xa se sabe, contra o invisible, coma co misterio: respecto, veneración e nin tocalo. Menos, con impostos.