SEN PERDÓN

FAI hoxe oito días, miña nai entrou na cociña co rostro mudado. Traía os ollos alodados. Meu pai e mais eu, supoñendo que viría do galiñeiro, a súa dedicación predilecta, onde lle regala ás galiñas un trato tan personalizado, que para si quixeran moitos enfermos, preguntamos se escaseaban os ovos. "Cala. Tivemos unha boa desgraza". "Desgraza?", preguntei incrédulo. "Desapareceron as tres galiñas máis poñedoras". "Tres?", alarmei, e meu pai virou branco. "Temos unha boa perda", sentou no banco que rodea a bilbaína. "Enganaríaste, mamá, han de andar por aí perdidas", tratei de suavizar. "Non andan, non, que levo máis de media hora na súa busca e desapareceron". Meu pai, caladiño, tamén desapareceu da cociña. Tranquiliceina, convencina de que habían de aparecer e foi pasando a mañá. Nun momento que saín fóra, escotei que meu pai lle preguntaba en confianza ao can: "Non serías ti, larpeiro?"

Durante a comida, para non remexer na desgraza da perda, comentamos o caso dunha familia amiga na que todos os membros andan espallados polo mundo. "Pois vaia vida, os fillos no estranxeiro e o home e a muller cada un nunha esquina do país", lamentouse mamá. "Tamén os teus fillos viven en distintas cidades, mamá, é lei de vida", resteille importancia. "Non tal. Polo menos nós (referíase a ela e meu pai) estamos xuntos". "Por pouco tempo", admitiu meu pai resignado polo baixiño. E aí descubrín que estaba resolto o misterio das galiñas. Miña nai tardou algo máis, pero pouco. Despois de comer chegou cunhas plumas na man: "Nai que o fixo. Matounas . Onde as agocharía?". "Agochalas?, iso é ter moita malicia", intervín eu. "Malicia. Este cabrón ten tanta coma a peor das persoas", aclaroume. Nestas, meu pai intentou desaparecer outra vez caladiño. "Non marches, agora non escapes, que ti es igual ca el", acusou no mesmo lote ao can e ao marido. "Ese can non é ben listo", quixo meu pai aprazar o trebón. "Non é ben listo, non é ben listo...". Caeu o trebón coa forza que ela lle sabe dar e logo calmouse. Nós, xa fóra, refixemos o delito seguindo os restos de tripallada e plumas detrás do pombal e entre o millo. Como non hai tristeza que non escampe, ao solpor volveu a calma. Os homes falabamos sentados á fresca nun banco do xardín e o can entendeu que pasara o perigo, polo que sentou na herba xunta nós. "Vai ser negra, meu amigo", prognosticoulle meu pai. Ao pouco paso miña nai, espetou os seus ollo nos do can e cuspiulle con canta rabia puido: "Lambón!". O can virou a cara coma se non oíse, pero sabe ben que desta non terá perdón.