NO ENTIENDO, SEÑORITA

NON, o neno non se chamaba Gabriel e tampouco o nome da mestra era Rosa Elena Fergusson. O que si é certo é que aquela mestra inculcoulle a aquel neno "o gusto de ir á escola, só por vela". De tipo grácil, ollos con muxicas, nariz recto e proporcionado, pómulos ovalados, labios de corazón e riso claro coma a súa voz, talvez sería da idade da mamá pero nada tiña que ver con ela. Entraba na aula ergueita, elegante, segura do corpo e do que vestía. Case sempre discreta: saias varias, plisadas, de tubo, máis o menos axustadas, sempre tapando os xeonllos; blusas con flores, azuis, brancas, rosa, case todas de idéntico corte, axuntando na cintura, manga longa, aberta nun triángulo escaso, onde sempre bailaba algo dourado, unha medalla, un colgante, xusto ata onde se intúe que comeza a división entre os peitos, que sempre resaltaban, non importaba color nin feitura; por riba, case nunca posta, nin en inverno aínda que trouxese abrigo ou gabardina, unha chaqueta de la a xogo, deixándoa caer polos ombreiros sen que nunca lle caese. Subía á tarima pisando cos seus zapatos de taco medio, pousaba a carteira enriba da mesa da mestra e comezaba a clase.

Xa antes de que entrase na aula, ao neno petáballe o corazón dentro do seu peito cunha forza de poldros enredando. Contaba os pasos que tardaría en pasar ao seu carón e rezaba para que a partires de aí o seu camiñar se transformase nunha lentitude eterna, porque non se fartaba de mirar para a súa melena rubia, longa, ben estendida, tapándolle a caluga, as orellas, enmarcando o seu rostro que resplandecía cando se viraba, xa na tarima, pousaba a carteira e, sen deixar de se mover dun lado a outro, saudar a todos abrindo a súa boca de sorriso estrelado: "Buenos días. ¿Hay alguno de entre vosotros que no está dispuesto a aprender hoy nada?". Agardaba unha miguiña mirándonos, queda, e cando todos a coro contestaban: "No, señorita", volvía á mesa, abría un libro e comezaba a ler. O neno a penas podía centrarse no que lía, só sentía as pisadas dela pola tarima, miraba se a melena lle podía cubrir a visión dun ollo, se a chaqueta de la acabaría por esborrexer e caer algún día ao chan. Cousa que nunca pasou. Pero si que unha mañá, despois de que o alumno se distraese dentro dos ollos dela mentres explicaba algo sobre a concordancia, se atrevese, erguera a man e dixese: "Yo no entiendo, señorita". Dando un xiro á actividade, a mestra mandou memorizar unha páxina da enciclopedia, baixou polo corredor, parou a beira del, abaixouse, puxo a súa melena e o seu rostro e o seu ulido a herba con mel e o mundo enteiro de par das súas meixelas e preguntoulle: "¿Qué es lo que no entiendes, Miguelito?". Entre a emoción e o desconcerto, o neno rompeu a chorar.