EXPERTOS

Que non falten expertos. É o que precisamos. Moitos e variados, libres, documentados, valentes, atrevidos. Expertos que desentrañen as complexidades do enramado económico, que advirtan dos perigos presentes e futuros, que descubran as trampas dos tramposos. Eu son moi de expertos, pero múltiples, confrontando as súas posicións, retrucándose uns e outros, discutindo con argumentos e datos sobre as distintas posicións. Unha boa ensalada de expertos é o que cómpre neste momento, discutindo e aportando libremente as súas posicións, para que os cidadáns poidan sopesar, calibrar e decidir a quen logo darán as rendas deste cabalo desbocado que non parece saber a onde vai. Aos gobernos de quenda tamén lles gustan os expertos. Pero para confirmar as súas posicións, para apoiar as pretensións das que parten. Así non vale. Iso é xogo sucio. O actual goberno encarga a un grupo de expertos un informe sobre a reforma das pensións. Magnífico. Eu tamén son partidario de que se estude con calma, siso e prudencia o mellor sistema para garantir as pensións presentes e futuras. O malo é que o goberno elixe unha maioría esmagadora de expertos dependentes de empresas financeiras e compañías de seguros. Que casualidade. Só coñecen os escuros camiños das matemáticas e da demografía os asalariados dos interesados en potenciar os seguros privados? Imaxinen que o grupo de expertos o seleccionasen os economistas Viçens Navarro e Juan Torres, chegarían a idénticas conclusións? Sabido é que estes dous profesores veñen anunciando con insistencia alí onde poden que somos o país dos 15 con menos gasto social, que non é exacta a formulación do problema das pensións, por non ter en conta a evolución tecnolóxica e de innovación que non permite saber a produtividade dentro de 50 anos, o que non xustifica a causalidade a menos traballadores menos produtividade, e que os desexos de reforma só obedecen aos intereses financeiros dos que pretenden acabar co sistema público de pensións. Como ven, os expertos non coinciden. Deberían expresar os seus datos e razoamentos con tempo e igualdade de oportunidades. Sería o idóneo que se producise unha discusión seria e rigorosa, longa, en tódolos medios, serena e sen présa – dá que pensar as présas que lles entran a algúns por algunhas reformas- para que logo o cidadán optase polos políticos que serán en definitiva os encargados de decidir, pois iso é a política: optar por unha liña esquecendo outras en función do que a maioría considere o máis favorable. Pero isto sofre dun problema que Navarro denuncia con insistencia: os medios de comunicación son máis de persuasión que de debate. A maioría dos que teñen capacidade de modificar a opinión parecen coincidir sempre coa liña ideolóxica dun grupo de expertos aos que catalogan de puros técnicos apolíticos, coma se estes fosen neutros, limpos de esquemas e intereses, só turbios e obcecados os defensores da posición contraria. Pártese para a análises de principios certos que se dan por válidos antes de calquera discusión. Así, claro, os expertos técnicos puros – que non existen- non aclaran, persuaden coa súa súa visión para que aceptemos o que aos verdadeiros donos – do camiño dos cartos e das opinións técnicas- lles interesa. En fin, que son partidario de que florezan os informes de expertos, pero de tódalas direccións posibles e con idéntica posibilidade de chegar á opinión pública.

PUBLICADO EN EL DIARIO DE PONTEVEDRA